Κλισέ τίτλος το ξέρω!...
Μερικές φορές περπατώντας στο δρόμο, παρατηρώ τους ανθρώπους έναν προς έναν και αναρωτιέμαι τι μπορεί να σκέφτονται. Πώς μπορεί να είναι οι ζωές τους. Σκέφτομαι πως είναι η δικιά μου η ζωή, τι έχω να κάνω μέσα στη μέρα, τι έχω να κάνω την επομένη.. τα προβλήματα που 'χω και με απασχολούν. Και ρωτάω τον εαυτό μου.. Αυτός ο άγνωστος που περπατάει δίπλα μου, αυτός ο άγνωστος που μετά από πέντε δευτερόλεπτα δε θα θυμάμαι καν τη φιγούρα του ζεί και αυτός όπως ζώ και εγώ, αναπνέει, έχει αισθήσεις, καταλαβαίνει, έχει δικιά του ζωή.. ; Φυσικά και το ξέρω πως έχει δικία του ζώη, αλλά έχω μάθει να είμαι εγώ το κέντρο της δικίας μου ζωής και μου φενεταί περίεργο πως κάποιος άλλος είναι το κέντρο της δικίας του ζωής!
Μιάς ζώης που εγώ είμαι απλά μια άγνωστη περαστικία στο δρόμο.. που θα ξεχάσει τη φιγούρα μου μετά από πέντε δευτερόλεπτα! Μπορεί να είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, μπορεί να έχει διαπράξει έγκλημα και να μην το ξέρω, μπορεί να χώρισε χθές, μπορεί μια ώρα πριν να έκλαιγε ασταμάτητα, μπορεί να πήρε προαγωγή, μπορεί να του 'χε ανακοινώσει μόλις η γυναίκα του ό,τι είναι έγκυος, μπορεί να είναι άρρωστος να πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια ..μπορεί, μπορεί, μπορεί.. χίλια δυο μπορεί. Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο σκοπό που τα γράφω όλα αυτά.. αλλά μου φένεται τόόόόσο τρομακτικά παράξενο που δεν είμαστε μόνοι!!! Πας να αγοράσεις κάτι από το σούπερμαρκετ, σου σπάει τα νεύρα η ταμίας επειδή αργεί, σου σπάει τα νέυρα επειδή είναι κατσιουφιασμένη και αγενής. Διερωτήθηκες ποτέ όμως πώς θα ήσουνα εσύ στη θέση της;
Μου αρέσει να κάνω βόλτες και να ακούω μουσική... συνήθως όταν δεν είμαι καλά και όταν με απασχολεί κάτι... πολλές φορές με πιάνουν τα κλάματα.. αλλά αμέσως προσπαθώ να το κρύψω γιατί δε θέλω σε καμία περίπτωση να τραβήξω την προσοχή κάποιου.. και σκέφτομαι.... ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ!.... όπως εγώ κρύβω αυτά που νιώθω, όπως εγώ περπατάω στο πάρκο και σκέφτομαι όλα τα πράγματα που με απασχολούν, όπως εγώ περπατάω ενώ μέσα μου νιώθω εκατό κιλά βάρος, όπως εγώ προσπαθώ να διώξω τα δάκρυα με το χέρι μου μη με δει κανείς έτσι και άλλοι πολλοί βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Νιώθωντας αυτά τα συναισθήματα, τα έντονα, τα δυσάρεστα πολλές φορές κρύβοντας τα πίσω από ένα απρόσωπο πρόσωπο έτσι και άλλοι πολλοί κάνουν το ίδιο. Δεν είμαστε μόνοι.. σκέψου μόνο αυτό.
Εγώ τώρα κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή μου και γράφω αυτό το κείμενο, εσυ κάθεσαι μπροστά στον υπολογιστή και το διαβάζεις. Κάποιος άλλος όμως μπορεί αυτή την στιγμή, ναι ναι ΤΩΡΑ, να γεννάει, να σβήνει κεράκια, να πεθαίνει, να γελάει μέχρι δακρύων, να δίνει το πρώτο του φιλί, να διαβάζει, να κλαίει, να δίνει μια πολύ σημαντική παρουσίαση, να τον τσακώνουνε στα πράσα για κάτι κακό που 'κανε, να να να να να...Δεν ξέρω για σένα αλλά μερικές φορές-αν και συνεχώς συναναστρέφομαι με κόσμο-νιώθω μόνη. Νιώθω πολλλες φορές ό,τι κανεις δε μπορεί να με καταλάβει. Νιώθω ό,τι αυτό που «έπαθα» εγώ, αυτό που έζησα, εσύ δε μπορείς να το καταλάβεις γιατί δεν είσαι εγώ, δε νιώθεις το ίδιο. Εν μέρει έχω δίκαιο.. αλλά δεν είμαι μόνη. Και το καταλαβαίνω σιγά σιγά.. Μπορεί αυτή τη στιγμή να είμαστε σχεδόν 7 δισεκατομμύρια διαφορετικοί ανθρώποι σε αυτό τον πλανήτη, έχουμε κάτι κοινό όμως. ΕΙΜΑΣΤΕ άνθρωποι.
Οπως έχουμε 2 μάτια-άλλοι σχιστά, άλλοι μεγάλα, άλλοι γαλανά, μύτη, στόμα, πόδια και χέρια έτσι έχουμε όλοι μας ίδια αισθήματα και σκέψεις. Ζούμε παρόμοιες καταστάσεις σε διαφορετικές συντεταγμένες και σε διαφορετικούς χρόνους. Να σκέφτεσαι λοιπόν πως δεν είσαι μόνος. Αυτό που νιώθεις τώρα αυτό που πέρασες, το νιώθουν και το έχουν περάσει άλλοι τόσοι.. και τη χαρά σου αλλά και τη λύπη σου! Δεν ξέρω εμένα αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα!! Εσένα?
