Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Άλλη μια ανούσια και θλιβερή μέρα ξημέρωσε στην ηρωική και πολυτραγουδισμένη πόλη. Έχει πάει ήδη έντεκα το πρωί. Έχω πιει τον καφέ μου-φρέντο καπουτσίνο γλυκό- σε ποτήρι από κρύσταλλο Βοημίας. Είναι δέκα καρατίων, μαζί με το καφέ!
Σήμερα πληρώθηκα. Πήρα ζεστά ζεστά πεντακόσια ευρώ. Ένας κόσμος από χρώματα άνοιξε γύρω μου. Τσάντες επώνυμες, γραβάτες πουκάμισα και παπούτσια από δέρμα δεινοσαύρου-ανεκτίμητης αξίας- πέφτουν από τον ουρανό την στιγμή που κάνω ανάληψη των χρημάτων.
Προχώρησα στον κεντρικό δρόμο. Ρούχα, παπούτσια και κοσμήματα με χειροκροτούν και με φλερτάρουν για να μου φάνε το μωβ χαρτονόμισμα μου, αυτό το μοναδικό χαρτονόμισμα που είναι σήμερα όλη μου η ζωή. Έλαμπα και ήμουν σαν θεός. Πληρώθηκα, ναι πληρώθηκα!
Αγόρασα πέντε ζευγάρια παπούτσια και δύο ζευγάρια κάλτσες και πέντε φανελάκια. Βάλε άλλα δύο φανελάκια κυρ πωλητή, και οχτώ ζευγάρια παπούτσια. Έχουμε γιορτή, μεγάλη γιορτή. Βάλε και παιχνίδια για τα παιδιά, ηλεκτρονικά και PSP και δέκα i-phone. Έχουμε μεγάλη γιορτή κυρ πωλητή. Πληρώθηκα και έγινα ακατανίκητος. Ο μισθός μου ανέρχεται σε πέντε πράσινα χαρτονομίσματα.
Έφτασε το βράδυ. Δεν έχω χρήματα. Μόνο αντικείμενα. Δεν βρήκα τους φίλους μου σήμερα. Ούτε το αίσθημα. Ξέχασα να τους τηλεφωνήσω. Μου χαν πει να συναντηθούμε, άλλα δεν έχω όρεξη. Νιώθω ξεζουμισμένος σαν να μπήκα στον αποχυμωτή. Μένω σπίτι με ένα σωρό άχρηστα αντικείμενα. Φοβάμαι. Με κοιτάζουν όλα τα αντικείμενα που αγόρασα με ένα παγωμένο βλέμμα. O αποχυμωτής μάλιστα μου έκλεισε το μάτι. Ήμουν μόνος, περιμένοντας μια άλλη μέρα. Μια ψυχή ανάμεσα στα άψυχα.
Με εκτίμηση
Ένας φοβισμένος υπέρ-καταναλωτής.
σχόλια