Ερωτευμένο ζευγάρι – Χωρισμένο ζευγάρι.
Τι υπάρχει ανάμεσα σε αυτά τα δυο; Τι ενώνει και τι χωρίζει τους ανθρώπους;
Εκείνο το πρωινό σηκώθηκε από το κρεβάτι όπως πάντα πιο πριν από αυτήν. Στον καθρέφτη του μπάνιου συνάντησε απρόσμενα τον homo sapiens και βιάστηκε να γίνει ξανά άνθρωπος με ντους και ξύρισμα. Αφού ξαναβρήκε το δρόμο της ανθρωπολογικής εξέλιξης έφτιαξε καφέ ανάβοντας παράλληλα το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Μια βαθιά ρουφηξιά συνόδευσε τη σκέψη του. Ένα ακόμη βράδυ γεμάτο από ερωτική απόλαυση, μια γλυκιά κούραση σε κορμί και μυαλό ήταν τα σημάδια που κατάφερε να εντοπίσει στη στιγμιαία απόδραση της πρωινής σκέψης. Με το ποτήρι στα χέρια και το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη τράβηξε την καρέκλα του γραφείου προς το μέρος του.
Κυριακή στο ημερολόγιο και κείνος αναγκασμένος να ασχοληθεί με τη δουλειά.
Ας είναι, ψιθύρισε λίγο πριν πατήσει το κουμπί εκκίνησης του υπολογιστή. Πρόχειρη ματιά σε facebook και mail, πριν αρχίσει ο επαγγελματικός πονοκέφαλος, τίποτα ιδιαίτερο σκέφτηκε και έκανε να σημαδεύσει το κόκκινο τετραγωνάκι στην άκρη της οθόνης. Κάπου εκεί πρέπει να πατήθηκε το λάθος κουμπί και στην οθόνη εμφανίστηκε ξαφνικά η σελίδα από το δικό της mail. Σωρεία ερωτημάτων συνειδησιακών ή άλλων, κάποιο απαλό φτερούγισμα στη ψυχή, ενοχές το ονομάζουν, αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή μετατράπηκε σε περιέργεια, ακόμα πιο ένοχο συναίσθημα για παρόντες ή απόντες, οι παρατηρητές το κατακρίνουν, οι ενδιαφερόμενοι το αφήνουν και περνά, το κουμπί πατούν μονάχα, γιατί τους ενδιαφέρει η ''αλήθεια''.
Έτσι λένε.
Έτσι είπε και κείνος τελικά.
Μπροστά του όλα τα ''μυστικά'' της ''απόκρυφης'' ζωής της γυναίκας που αγαπάει. Ναι ξέρει. Πώς είναι δυνατό να αγαπάς κάποιον και να ψάχνεις τα πράγματά του; Πώς είναι δυνατό να παραβιάζεις την ιδιωτική του ζωή; Θα μπορούσε να προσθέσει αμέτρητα συναφή ερωτήματα, αλλά θα ήθελε να του τα απαντήσει αυτός που δεν θα έμπαινε στον πειρασμό να ανοίξει το mail της...
Αυτή η κίνηση αφηγείται μια ιστορία περίεργη, τόσο περίεργη όσο και η αναμονή μιας είδησης, πρώτο μήνυμα, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο ή πέμπτο πρέπει να ήταν δεν έχει σημασία, στο όνομα στάθηκε γιατί αυτό τον ένοιαζε.
Ο πρώην της.
Γιατί; Το πιο φυσιολογικό ερώτημα σε στιγμές σαν και αυτή αποκτά άλλη διάσταση, σταματάς να σε νοιάζει και αγωνιάς για το πώς, ίσως το που, πάντως το γιατί αποκλείεται, αυτό έρχεται αργότερα ανάμεσα σε ενοχές ή τύψεις τελικά, που παραβίασες την ''αλήθεια'' της ζωής του άλλου.
Ένα ευχητήριο γενέθλιο μήνυμα από την πλευρά της. Ένα ευχαριστώ και μια πρόσκληση για καφέ από τη μεριά του φλούφλη, ο χαρακτηρισμός βγήκε αβίαστα έτσι τον είχε αποτυπώσει στη σκέψη του όταν πρωτοείδε τη βλακόφατσά του σε κάποιες φωτογραφίες. Σίγουρα η απόγνωση δε συνάδει με τη ψυχραιμία, ακόμα και ο πιο φυσιολογικός ''κατάσκοπος'' θα αναζητούσε τη συνέχεια της συνομιλίας, αλλά εκείνος μήτε που το σκέφτηκε. Η απόγνωση μόνο καινούργια ερωτήματα θέτει και κάποιες νευρικές συσπάσεις του κορμιού-είναι η αρχή του τέλους της λογικής- κοίταξε γύρω του αναζητώντας κάτι να πιαστεί βρήκε μονάχα το πακέτο με τα τσιγάρα και μακάρισε για μια ακόμη φορά αυτούς που υποστηρίζουν την αποκλειστικότητα της συντροφιάς του.
Το αδιάκοπο πάνω-κάτω στα ελάχιστα τετραγωνικά του σαλονιού έγιναν ελεύθερος χώρος, η σκέψη ήδη εγκλωβισμένη σε σχέδια μικροπρέπειας και πονηριάς, τώρα δεν είχε τίποτα να κρύψει και ούτε ίσως να φοβηθεί, τα βήματα τον οδηγούσαν αργά, σχεδόν βασανιστικά στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Το χέρι ακούμπησε το πόμολο λίγη δύναμη χρειαζόταν να το σπρώξει προς τα κάτω, μα δε τη βρήκε. Όποιος δεν πιστεύει στο black-out του μυαλού μάλλον δεν το έχει πάθει. Για ελάχιστα δευτερόλεπτα δε μπόρεσε να σκεφτεί ούτε καν τα αυτονόητα. Τι θα γινόταν αν της αποκάλυπτε την ''ανακάλυψή'' του; Τι θα γινόταν όταν θα ξεκινούσε ο καβγάς τους; Σαν ένα απαθές φάντασμα ενός άλλου κόσμου, έστριψε κορμί και σκέψη δίχως να απαντήσει στα συγκεκριμένα ερωτήματα. Μια τρομακτική σιωπή απλώθηκε μέσα του από αυτές που ξαφνικά σφραγίζουν τα στόματα, αδειάζουν και εξαφανίζουν πρόσωπα και καταστάσεις.
Όταν τη γνώρισε, η ζωή τού φανέρωσε πως μπορεί να είναι η ευτυχία. Είχε κάνει τις επιλογές του, πρόσφερε τον εαυτό του, τη μέρα του ίσως και τα όνειρά του. Και κείνη; Φαινόταν να ακολουθεί και να μοιράζεται ακριβώς τα ίδια. Τόσο ίδια, που καμιά φορά αναρωτιόταν αν τα καρμικά αποφθέγματα περί ''άλλου μισού'' είχαν μια κάποια δόση αλήθειας. Γιατί αυτό το μήνυμα; Γιατί τώρα, που όλα έδειχναν τέλεια ανάμεσά τους; Γιατί δεν του το είχε πει έστω; Γιατί, γιατί, γιατί...
Πόσες μα πόσες φορές οι άνθρωποι αναζητούν το γιατί; Ακόμα και αν πάρουν απάντηση πόσες φορές ικανοποιείται η αιτία του γιατί; Δυστυχώς ή ευτυχώς, καμία μα καμία απάντηση δεν αλλάζει αυτό που έχουμε πρωτοσκεφτεί. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η εμπιστοσύνη σε κάθε σχέση χτίζεται και γκρεμίζεται για να ξαναχτιστεί. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, τα δεδομένα αλλάζουν γιατί απλά αλλάζουμε και εμείς.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Λένε.
Οι άνθρωποι μπορούν. Είπε.
Μπορούν;
Είναι αυτές οι στιγμές που ακόμα και το πιο διεστραμμένο μυαλό, μπορεί να δώσει μια ελπίδα στο διαφορετικό, έστω και το αν το σχέδιο αποκάλυψης μπορεί να αποβεί καταστροφικό. Στον καναπέ απέθεσε σώμα και ψυχή, η μέρα φάνταζε μια από τα ίδια στο δικό της μυαλό, στη δική της καλημέρα μετά από λίγη ώρα. Και έτσι έγινε. Το μόνο που έλειπε ανάμεσά τους ήταν η αλήθεια δε θα αργούσε όμως για πολύ. Οι άνθρωποι που μοιάζουν τόσο μεταξύ τους δεν είναι γραφτό να συμβιβαστούν με την ηρεμία και στους μήνες της συμβίωσή τους είχαν βρει το κλειδί μιας απερίσκεπτης τρέλας, περισσότερο από οτιδήποτε έχαναν και έβρισκαν ισορροπίες, συναισθήματα και πάθος εντός και εκτός κρεβατοκάμαρας, σαλονιού και λοιπών δωματίων, καλημέρα λοιπόν αγάπη μου, με ένα ζεστό φιλί όπως κάθε πρωινό. Κάθε;
Φαινομενικά όλα έγιναν ξανά Κυριακή με ό,τι αυτή συνεπάγεται, βόλτα για καφέ, βόλτα για φαγητό, βόλτα για ποτό. Κάπου στο τελείωμα της ημέρας, κάπου στην παραλία, δεν άντεξε.
- Έχεις κάτι να μου πεις;
Σε λιγότερο από μερικά δευτερόλεπτα το βλέμμα της από τρυφερό έγινε ανήσυχο, η καρδιά της αισθάνθηκε το τσίμπημα, το μυαλό της συνειρμικά μεταπήδησε σε αυτό που μπορεί να γινόταν αγκάθι στη σχέση τους. Αυτή η σχέση απειλούσε την εσωτερική της ισορροπία μα δεν την ένοιαζε. Και τώρα; Στο βλέμμα του διέκρινε τη δυσπιστία και το θυμό στα λόγια του κατάλαβε πως ό,τι για αυτήν μπορούσε να είναι απλό και ανθρώπινο για κείνον ήταν απειλή και ζήλια.
Ζήλια.
Αυτή η παράμετρος δεν είχε εμφανιστεί άμεσα στη σχέση τους, έμμεσα υπήρχε, όπως υπάρχει σε κάθε ερωτευμένο ζευγάρι.
Προσπάθησε. Να του εξηγήσει τη δική της οπτική γωνία, τα δικά της συναισθήματα σε παρελθοντικές επιλογές μα εκείνος δεν άκουγε. Απλά δεν άκουγε. Μα τι πρέπει να κάνω; Σαν να του έλεγε ξανά και ξανά, προσπαθώντας να αμυνθεί. Στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι η άμυνα έγινε επίθεση, όταν δε στέργει η λογική ο παραλογισμός ενός καυγά φαντάζει μονόδρομος.
Ήταν ο πρώτος καυγάς της παθιασμένης σχέσης τους. Ο πρώτος. Και ο τελευταίος.
Εκείνο το βράδυ κατάλαβαν και οι δύο πολλά. Ίσως περισσότερα από όσα έπρεπε. Δεν έχει σημασία τι ειπώθηκε, τι έγινε. Ανάμεσα σε φωνές που έγιναν ουρλιαχτά, σε βλέμματα που έβγαλαν τα μάτια από τη θέση τους, σε χαμόγελα που έγιναν δάκρυα, σε φιλιά που έγιναν δαγκωματιές, βρήκαν τα όρια τους.
Κάθε σχέση έχει τα όρια της. Οι ανόητοι τα ξεπερνούν, οι ερωτευμένοι τα επαναπροσδιορίζουν.
Την είδε να χάνεται σε στιγμές ωμής αγριότητας. Σε εκφράσεις παροξυσμού μυαλού και ψυχής. Σε λυγμούς απόγνωσης αλλά και εκδίκησης. Σε βλέμματα αγωνίας αλλά και πόνου.
Τον είδε να βρίσκει. Να βρίσκει τη δύναμη να ξεχάσει. Να παραδεχτεί πως αν δεν προσπαθούσε να την καταλάβει ο χρόνος θα του έφερνε τη μοναξιά που σέρνει ο εγωισμός...
Ερωτευμένο ζευγάρι – Χωρισμένο ζευγάρι.
Τι υπάρχει ανάμεσα σε αυτά τα δύο; Τι ενώνει και τι χωρίζει τους ανθρώπους;
Δε βρήκε ούτε αυτός την απάντηση.
Κάποιες φορές η οποιαδήποτε απάντηση αναιρεί ακόμα και την ερώτηση. Κάποιες φορές αρκεί μόνο μια αγκαλιά για να συνειδητοποιήσεις πως η αγάπη αρκεί. Πως η καλύτερη απάντηση στο εναγώνιο γιατί είναι ένα ακόμα γιατί, δίχως όμως ερωτηματικό.
Για την Άννα
Να της πεις πως την αγαπώ.
σχόλια