Στα 37 μου χρόνια και σε μια κίνηση απελπισίας να καλύψω κάποιους μήνες ανεργίας βρέθηκα σε ένω κωλοχώρι ξεχασμένο από το Θεό να το παίζω αγροτικός ιατρός...
Κάποτε μου έλεγαν ιστορίες για τους απελπισμένους κατοίκους της επαρχίας που περιμένουν πως και πως τους γιατρούς και τους δασκάλους, που τους αγαπούν και τους σέβονται, που τους παραχωρούν κάποιο δωμάτιο της κοινότητας για να μένουν, που τους φροντίζουν σαν τα μάτια τους για να μην φύγουν, που τους κουβαλούν αυγουλάκια και τυράκια και τραχανά κλπ. Μάλλον σε λάθος χώρα αναφέρονταν γιατί αυτό που ζω εγώ μακράν απέχει...
Εγώ βρέθηκα να πληρώνω 370 ενοίκιο για μια τρώγλη 30 τμ με έπιπλα "γιαγιάς" με επιπλέον χρήματα για ρεύμα, νερό και θέρμανση (χωρίς μετρητή φυσικά), γνώρισα χωρικούς που τραμπουκίζουν και απαιτούν παράνομη συνταγογράφηση φαρμάκων χωρίς να δέχονται αυτά που έστω προβλέπει ο νόμος και μας εμποδίζει να κάνουμε, που προπηλακίζουν γιατρούς που έφυγαν από τον όποιο πολιτισμό και μαραζώνουν εδώ να προσφέρουν υπηρεσίες με ανύπαρκτα μέσα για 800 ευρώ, συνάντησα αγροίκους που μας κοιτάζουν στα χέρια και τα μάτια τους αυτομάτως γίνονται σαν του θείου Σκρουτζ ($$) και μια εξωφρενική ομερτά μεταξύ των κατοίκων, μην τυχόν κατεβάσει κανείς την τιμή του ενοικίου ή δώσει καμιά ντομάτα στο γιατρό και χαλάσει την πιάτσα...
Εφημερεύουμε με κίνδυνο της ζωής μας μόνοι μας χωρίς ειδικευμένο ιατρό, χωρίς ασθενοφόρο, χωρίς εξοπλισμό, με το κοντινότερο νοσοκομείο στις 2 ώρες, καλύπτουμε περί τα 9-10 χωριά ο καθένας με δικές μας βενζίνες και αποστάσεις μεγαλύτερες των 30 χλμ από το ένα χωριό στο άλλο, με όποιες επιπλέον φθορές αυτό συνεπάγεται για τα ΙΧ μας (χωρίς φυσικά να είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε δικό μας αυτοκίνητο προκειμένου να διοριστούμε), να καλύπτουμε ίντερνετ, υπολογιστή, εκτυπωτή, αναλώσιμα από την τσέπη μας για την υποχρεωτική πλέον ηλεκτρονική συνταγογράφηση και το σοβαρότερο απ' όλα να κινδυνεύει η ζωή μας καθημερινά προσπαθώντας να κυκλοφορήσουμε σε παγωμένους ολισθηρούς δρόμους, μες στα βουνά και στις ερημιές, ανάμεσα σε κατολισθήσεις και χιόνια και μισογκρεμισμένα γεφύρια. Αναρίθμητοι οι συνάδελφοί μου που χαροπάλεψαν ή έχασαν την ζωή τους σε τροχαία σε αυτές τις περιοχές. Πρόσφατα αποχαιρετήσαμε τη Μαρία... πριν δυο μήνες το Δημήτρη και πάει λέγοντας...
Δε θα κομπάσω για τα ατελείωτα χρόνια σπουδών μου, δε θα κομπάσω που είμαι γιατρός και με τη δύσκολη και μάχιμη ειδικότητα του ογκολόγου, δεν έχω απαίτηση να με έχουν στα πούπουλα, ούτε να μου μιλούν με το σεις και με το σας, ούτε να με ταΐζουν, ούτε να μου δίνουν χαρτζιλίκι και καλούδια. Και δεν αναφέρομαι καν στο που ονειρευόμουν να δουλεύω ή στο πού άξιζα τελοσπάντων...
Αξιοπρέπεια ζητάω.
Να μην κινδυνεύει η ζωή μου, να μπορώ να ζήσω με αυτά τα 800 που μου δίνει το κράτος για να ασκήσω την ιατρική σε μια άγονη και παραμεθόριο περιοχή, να μη νιώθω την εκμετάλλευση στο πετσί μου από τους κατοίκους για να μπορέσω να αντέξω εδώ, να μην περιμένουν από μένα να ζήσουν όλοι οι αργόσχολοι τεμπέληδες εισοδηματίες της επαρχίας.
Κραυγάζουν όλοι για επιστροφή στα χωριά, για νέα αρχή, για καλύτερη ποιότητα ζωής και μικρότερο κόστος, για δήθεν καλλιέργειες και νέας μορφής αγροτική ζωή και δήθεν για το θερμό καλωσόρισμα των ντόπιων και κουραφέξαλα. Μας δουλεύουν; Έστω και ένας νέος θέλει να γυρίσει στην επαρχία. Χωρίς παιδεία και υγεία για τα παιδιά του και τον ίδιο μπορεί; Γκρινιάζουν όλοι στα κατά τόπους blogs που ερήμωσαν τα χωριά, που δεν έχουν ασθενοφόρα, που τα παιδιά τους κάνουν χιλιόμετρα για να πάνε σχολείο, που δεν έχουν γιατρούς κλπ
Και θα έρθω να πω. Και τι κάνουν όταν κάποιοι άνθρωποι διορίζονται σε τέτοιες περιοχές και αποφασίζουν να πάνε; Πώς θα τα βγάλουν πέρα όταν οι κάτοικοι τους ζητούν περισσότερο από το μισό του μισθού τους για να μείνουν; Για ποια κρίση μιλάμε στην επαρχία άραγε; Σε ένα χωριό που υπάρχουν 5 γραφεία τοπικών οργανώσεων κομμάτων, δεν έχουν φροντίσει να φτιάξουν ένα αξιοπρεπές ιατρείο κι αυτό φιλοξενείται σε ένα κτίριο του 1900 που περισσότερο μοιάζει με πολεμίστρα παρά με ιατρείο... Δε μας φταίει για όλα το κράτος. Δεν είναι πάντα ένας αόρατος ανώνυμος αρμόδιος που ευθύνεται για όλα τα στραβά. Τι κάνει ο καθένας από εμάς; Σε ατομικό επίπεδο, σε οικογενειακό, σε συλλογικό;;;
Λυπάμαι πολύ. Με πίκρανε η πατρίδα μου και συνεχίζει να το κάνει. Όχι μια ακαθόριστη πατρίδα. Με πίκρανες εσύ, ο διπλανός μου ο ελληναράς, γιατί μου πίνεις το αίμα, γιατί ζεις παρασιτικά εις βάρος μου, γιατί δεν έχεις καταλάβει Χριστό από όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου και γιατί με αναγκάζεις να φτιάξω κι εγώ τη βαλίτσα της μεγάλης χωρίς επιστροφή φυγής.
Λυπάμαι γιατί αυτή η χώρα που με έκανε αυτό που είμαι, δε θα με έχει στο δυναμικό της παρακάτω. Λυπάμαι γιατί εσύ που μου ζητάς νταβατζιλίστικα 370 ευρώ από τον φτωχικό μισθό μου για να μείνω στο αχούρι σου, όταν θα πάθεις καρκίνο δε θα είμαι εδώ για να σε βοηθήσω.
Τελικά όλοι εσείς θα μείνετε με αυτούς που σας αξίζουν...
σχόλια