Αν ζούσε ο Μποτιτσέλι θα εργαζόταν στη Vogue, ο Μπετόβεν ίσως να έπαιζε ακορντεόν σε πιάνο μπαρ της Αράχοβας, κάποιος Σωκράτης δεν τέλειωσε ποτέ το ΤΕΙ Λογιστικής στο οποίο κάποτε πέρασε, και τώρα ταΐζει τις γάτες στα πέριξ της Μητρόπολης.
Ο Έλληνας Ροκφέλερ, από τον Πύργο Ηλείας, δεν πήρε ποτέ εκείνο το δάνειο που λέγαμε και αναγκάστηκε να ανοίξει καφέ στην Πάτρα και όχι πετρελαϊκή εταιρεία στην Κυλλήνη. Αυτή τη στιγμή, που λες, είναι μόνος στο μαγαζί ακούει Γκάρι Μουρ, στο τέρμα και repeat. Μόλις έκανε check in στο Las Vegas. Έτσι για το σούσουρο.
Ο Μπέκαμ της Πτολεμαΐδας έγινε μέτριος ωτορινολαρυγγολόγος, στη Λισαβόνα, ενώ την Φρίντα Κάλο, από την Βουλιαγμένη, δεν την άφησε, ποτέ, ο ιερέας πατέρας της να γίνει ζωγράφος. Κοίταξε διακριτικά δίπλα σου. Ναι, αυτή είναι. Έρχεται πάντα τελευταία στο αμφιθέατρο, κάθεται δυο σειρές πίσω σου αλλά δεν της δίνεις σημασία διότι μονολογεί ακαταλήπτως και δεν βγάζει και τα φρύδια.
Enough με τα παραδείγματα. Λαχάνιασα.
Ο Κολοκοτρώνης, για παράδειγμα, ίσως να μην άξιζε πολύ περισσότερο από τον παγκοσμίως άγνωστο παππού σου ο οποίος σκοτώθηκε πολεμώντας, την ώρα που ο Γέρος του Μοριά, κρυμμένος πίσω από τα βράχια, αντάλλασε, με το ένα χέρι, sms με την Ανδρομάχη, την χήρα από τα Λεχαινά.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κανείς δεν παίρνει αυτό που «αξίζει». Ισχύει και το αντίστροφο. Ο Κολοκοτρώνης, για παράδειγμα, ίσως να μην άξιζε πολύ περισσότερο από τον παγκοσμίως άγνωστο παππού σου ο οποίος σκοτώθηκε πολεμώντας, την ώρα που ο Γέρος του Μοριά, κρυμμένος πίσω από τα βράχια, αντάλλασε, με το ένα χέρι, sms με την Ανδρομάχη, την χήρα από τα Λεχαινά.
Η Αννίτα Πάνια, αποτελεί εξαίρεση, σε αυτόν τον κανόνα. Και τότε και τώρα θα λατρευόταν σαν ιέρεια του trash.
Μολονότι, από τα παραδείγματα, που με τόση δεξιοτεχνία παρέθεσα, προκύπτουν πολλές αφορμές για συζήτηση, για τις ανάγκες του κειμένου, θα περιοριστώ σε κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Οι άνθρωποι καθοριζόμαστε από δυο παραμέτρους και καμία από τις δυο δεν αφορά τον αριθμό των τσουρεκιών που θα φάμε μέχρι και την Τρίτη του Πάσχα.
Η μία είναι η πρώτη ύλη. Τα γονίδια τα οποία μας κληρονομούν οι γονείς μας. Οι πληροφορίες που υπάρχουν μέσα σε αυτά είναι τόσο δεσμευτικές!
Το καταλαβαίνεις έτσι δεν είναι;
Η δεύτερη παράμετρος αφορά το περιβάλλον που μας εμπεριέχει. Λέγοντας περιβάλλον εννοούμε την μήτρα της μαμάς, το σχολείο, το λεωφορείο που μας πάει στη δουλειά, το κείμενο που αυτή τη στιγμή διαβάζεις, το χαστούκι που έφαγες όταν χούφτωσες την ξαδέλφη σου μέσα στο ασανσέρ.
Το περιβάλλον είναι απόλυτα δυναμικό και η επίδραση του πάνω μας συνεχής και αδιόρατη. Είναι τόσο προσωπικό, για τον καθένα μας, που ακόμα και τα σιαμαία μεγαλώνουν σε δυο διαφορετικά πλαίσια. Το ένα βλέπει το φως για ανατολή και το άλλο για δύση, που λέει και η ποιήτρια.
Κανείς δεν μπορεί να αυτονομηθεί από αυτό το σύστημα και να αποφασίσει με ελεύθερη βούληση. Ακόμα και στις παρυφές μιας μαύρης τρύπας να βρεθείς για να απομονωθείς, και πάλι θα δέχεσαι τις επιδράσεις των νέων χωροχρονικών συντεταγμένων σου, την ώρα που συνεχίζουν να σε διαμορφώνουν άηχα και κρυφά όλα τα ερεθίσματα/πληροφορίες που έχεις συσσωρεύσει.
Αδιέξοδο.
Ναι δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Είμαστε μαριονέτες του χάους. Δεν μπορούμε να κάνουμε προσωπικές επιλογές. Ακόμα και να επιλέξεις να μην ολοκληρώσεις το μανιφέστο, που αυτή τη στιγμή διαβάζεις, δεν το κάνεις εσύ. Το ότι δεν μπορείς να ανιχνεύσεις το αποτύπωμα της επιρροής που θα σε κάνει να πεις «ΗΜΑΡΤΟΝ, με αυτά που γράφει ο κάθε καμένος», δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει μια τέτοια που σε χρησιμοποιεί σαν όχημα για να μου φράξει τον δρόμο προς την επιτυχία.
Κάποτε, πριν πολλά χρόνια ίσως με είχες δει στην τηλεόραση και η μαμά σου είχε μαγειρέψει ρεβίθια. Αυτή η κακή ανάμνηση ίσως σε κάνει να με κλείσεις αλλά να ξέρεις πως είναι αυτή και όχι εσύ. Μπουαχαχα!
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι τάβλι που παίζει ο «Θεός» με το «χάος». Αυτό θα πει πως η Αλίκη Βουγιουκλάκη έγινε η εθνική μας σταρ και όχι βαρκάρισσα σαν την Μανταλένα, χωρίς να μπορέσει ποτέ να απεμπλακεί από τις αδιόρατες κλωστές του χάους. Μιλάμε για τόσο σύνθετες συνδέσεις και συμπαντικές συνωμοσίες που δεν μπορούν να ανιχνευτούν ούτε από μια ντουζίνα αστρολόγους, 120 καφετζήδες, 100 πυρηνικούς φυσικούς και τον Βαρουφάκη, μαζί.
Θα μου πεις, «Ώπα ρε Zoetic ή Σαμπρίνα34 ή όπως αλλιώς σε λένε, τέλος πάντων. Εγώ μπορώ να βγω απόψε το βράδυ και να καταλήξω, αύριο το πρωί, σε κάποιο κρεβάτι στα Ιλίσια ή το Περιστέρι. Ο άπειρος αριθμός των πιθανών ενδεχομένων, δεν σου λέει τίποτα, ρε συ; Κάθε βράδυ το κάνω, άλλωστε».
Άκου να δεις γλυκιά μου, αν αφήσω μια σαΐτα στην ζωοφόρο του Παρθενώνα και την πάρει ο αέρας μπορεί να καταλήξει από το Ηρώδειο ως και το μετρό του Κεραμεικού. Μήπως αυτό σημαίνει πως είχε, η ίδια, τον έλεγχο της πορείας της; Τι είναι αυτά που λες; Αν τα λες από μόνη σου, δηλαδή, και δεν στα σφυρίζει ο γκόμενος.
Κλείνω.
Τις προάλλες είδα ένα ασύλληπτης ομορφιάς κορίτσι να περπατά, βιαστικά, την Σκουφά (αν ήσουν εσύ, inbox me) ακολουθώντας τον νταβατζή της, να μου το θυμηθείτε, μπορεί και να μην γίνει ποτέ η νέα Kate Moss... και δεν θα φταίει η ίδια.
σχόλια