Σάββατο, 10:30, πλατεία Μαβίλη, περιμένοντας το λεωφορείο
Κάθομαι στη στάση και κουνάω τα πόδια μου μπρος πίσω – τα παγκάκια των στάσεων στην Αθήνα είναι φτιαγμένα για γίγαντες κι έτσι τα πόδια μου πάντα κρέμονται (υποθέτω ότι οι κοντοί θα πρέπει να νιώθουν σαν παιδάκια της Δευτέρας Δημοτικού). Δίπλα μου έρχεται και κάθεται ένας κάπως τρομακτικός τύπος: είναι πανύψηλος, χοντρός, με ξυρισμένο κεφάλι, ντυμένος με σκισμένο τζιν και καουμπόικες μπότες. Τρώει ένα βρόμικο από την καντίνα της Μαβίλη. Μαδάει το αλουμινόχαρτο γύρω του κομματάκι-κομματάκι, σαν μαργαρίτα στο λιβάδι. Προσπαθεί να φάει, αλλά είναι πολύ μεθυσμένος - η κέτσαπ στάζει πάνω του. Όταν φτάνει, πια, το λεωφορείο μου, έχει αποκοιμηθεί με το λουκάνικο στο μάγουλο. Η Βασιλίσσης Σοφίας είναι άδεια. Έχει Γιουροβίζιον κι ήταν μια τόσο θλιβερή εβδομάδα: πρώτα η δολοφονία του 44χρονου, μετά ο διαδηλωτής που χαροπαλεύει στο νοσοκομείο, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, ένα ασταμάτητο ντόμινο από άθλιες ειδήσεις. Κανείς μας δεν έχει όρεξη για τίποτα, το κέντρο είναι πήχτρα στις κλούβες και σε κάτι φάτσες που θυμίζουν βαρυποινίτη υπόδικο. Στο Σύνταγμα κοιτάω με μεγάλη περιέργεια τις βιτρίνες με τα παπούτσια: με ανακουφίζουν αφάνταστα, νιώθω ότι είναι η μόνη μου άμυνα για να μη με πάρει τελείως από κάτω. Ορίστε, τα πράγματα δεν μπορούν να είναι τόσο άσχημα, σκέφτομαι σ’ ένα ρηχό, καπιταλιστικό κρεσέντο, λες κι είμαι η Σερ απ’ το Clueless («Κινώ την ελληνική οικονομία. Αγόρασα ένα ζευγάρι μπαλαρίνες»). Έχω, πλέον, αρχίσει να νιώθω τύψεις όταν περνάω καλά, όταν κανονίζω να πάω ταξίδι, όταν αγοράζω ρούχα (δεν συμβαίνει και πολύ συχνά τελευταία). Πηγαίνοντας προς το Pop, παρατηρώ μια ταμπέλα σε ταβέρνα που λέει «Αγαπητοί μας πελάτες, συγγνώμη που διώχνουμε τους μικροπωλητές και τους πλανόδιους μουσικούς, αλλά συχνά κλέβουν». Οι φίλοι μου κάθονται σ’ ένα σκαλί μπροστά από μια φωτισμένη βιτρίνα. Τσακωνόμαστε γι’ άλλη μια φορά. «Προσπαθούν να στρέψουν τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη. Ξαφνικά, μας φταίνε οι φαρμακοποιοί ή οι δημόσιοι υπάλληλοι. Από πού κι ως πού;», ρωτάει ο Νίκος. «Μάλιστα, έλα να προστατέψουμε τους δημόσιους υπαλλήλους λοιπόν», λέω και συνεχίζω, «συγγνώμη, διαφωνώ. Καμία δουλειά δεν θα έπρεπε να είναι μόνιμη, χωρίς καμία προϋπόθεση. Ούτε μπορεί ο ιδιωτικός τομέας να συντηρεί μια ζωή το Δημόσιο». Ακούγομαι λες και είμαι καμία νεοφιλελεύθερη δεξιά, αλλά ειλικρινά δεν με νοιάζει καθόλου. Φωνάζουμε του καλού καιρού, όταν μας προσπερνάει ένας τύπος με πελώρια, άπλυτα μαλλιά, εξαθλιωμένα ρούχα κι υπερυψωμένα μαύρα παπούτσια, χωρίς πάνω μέρος. Τραγουδάει μόνος του. Σκέφτομαι ότι βλέπω πια όλο και περισσότερους τρελούς στους δρόμους της Αθήνας. Τα ξημερώματα που γυρνάω σπίτι με το ταξί βλέπω στην Ακαδημίας άλλο ένα μαγαζί όπου μπορεί να πουλήσει κανείς τον χρυσό του για μετρητά. Έχουν ανοίξει τρία στο κέντρο της Αθήνας (Κολωνάκι - Σύνταγμα εννοώ, όχι στην Ομόνοια) μέσα σε πέντε μήνες. Όλα έχουν αλλάξει εδώ και καιρό, σκέφτομαι, το μόνο που έμενε ίδιο ήταν το περίβλημα. Τώρα, ακόμα κι αυτό αλλάζει.
Δευτέρα βράδυ, βγαίνοντας από το γυμναστήριο
Στο ακριβό καφέ-μπαρ, ακριβώς κάτω από το γυμναστήριο, πέφτω πάνω σε τραπεζάκι τελειωμένων μεγαλοδημοσιογράφων της λαμογιάς και βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας. Έχουν κάτσει γύρω από ένα τραπέζι - όλοι άντρες άνω των 60, ντυμένοι με ακριβά μπλε και γαλάζια κοστούμια, χωρίς γραβάτες, με ανοιχτά πουκάμισα. Γελάνε, πίνοντας ουίσκι και καπνίζοντας πούρα. Το γκαρσόνι τούς κουβαλάει με σκυμμένο το κεφάλι ξηρούς καρπούς. Δυσανασχετούν όταν προσπαθώ να περάσω, ο ένας μάλιστα βρομάει και κολόνια (τόσο κλισέ πια;). Απορώ που τους βλέπω να κάθονται έτσι άνετα σ’ ένα πεζοδρόμιο - υπέθετα ότι θα ήταν κάπως πιο διακριτικοί. Να και κάτι που έμεινε ίδιο κι απαράλλαχτο, τελικά.
σχόλια