ΣΑΒΒΑΤΟ 24/9
Επηρεασμένος από τις συζητήσεις για επικείμενη κάθοδο Αράβων επενδυτών στην Ελλάδα και από ένα αριστουργηματικό κομμάτι στο «Saveur» για το ραμαζάνι, σήμερα μαγειρεύω λιβανέζικα. Σε αυτό το φαγητό πρωταγωνιστεί το σουμάκ, ένα μπαχαρικό που χρησιμοποιείται ευρέως στη Βηρυτό και αλλού στη Μέση Ανατολή. Είναι μια κατακόκκινη αλεσμένη σκόνη απ’ τους αποξηραμένους καρπούς ενός θάμνου που ευδοκιμεί στην Αφρική, καθόλου καυτερή, αρκετά λεμονάτη στη γεύση. Όταν, μετά από χρόνια που έτρωγα λιβανέζικα, άρχισα ν’ ασχολούμαι και να ψάχνω συνταγές, διαπίστωσα πως αυτό το μπαχαρικό είναι σχεδόν παντού στα φαγητά αυτής της χώρας. Όπως και το πετιμέζι ροδιού. Σ’ ένα βαθύ τηγάνι που μπαίνει σε φούρνο σοτάρω ένα κοτόπουλο κομμένο σε μερίδες μέχρι να ροδίσει απ’ όλες τις μεριές. Δεν το πετάω όλο μέσα. Το ρίχνω σε δυο δόσεις να σοταριστεί με την άνεσή του. Όταν τελειώσω, βγάζω το κοτόπουλο απ’ το σκεύος, αδειάζω το λίπος και προσθέτω στο τηγάνι καμιά δεκαριά κρεμμύδια για στιφάδο ξεφλουδισμένα και ολόκληρα ή κανονικά κρεμμύδια κομμένα σε ροδέλες. Προσθέτω λίγο ελαιόλαδο, 1 κουταλιά της σούπας σουμάκ, αλάτι και πιπέρι. Αφού κάνουν όλα τα υλικά έναν γύρο στο τηγάνι, επαναφέρω το κοτόπουλο πάνω απ’ τα κρεμμύδια και πασπαλίζω με άλλη μια κουταλιά σουμάκ και 50 γρ. κουκουνάρι. Τα αφήνω για ένα πεντάλεπτο στη φωτιά και μετά στον φούρνο στους 180 βαθμούς, για περίπου 25 λεπτά. Βάζω το κοτόπουλο σε πιατέλα και προσθέτω ένα σφηνάκι νερό στη σάλτσα (ίσως και λίγο βούτυρο) για να δέσουν τα κρεμμύδια και το σουμάκ και να την περιχύσω πάνω στο κοτόπουλο. Δίπλα σοτάρω σε βούτυρο λίγο θρυμματισμένο φιδέ, προσθέτω ρύζι (τις ποσότητες τις ξέρετε) και φτιάχνω ένα γρήγορο πιλάφι. Στο τραπέζι σερβίρω ένα βουνό από ρύζι που η ασπρίλα του σπάει απ’ τον χρυσαφένιο φιδέ και στους πρόποδές του κάθεται το κοτόπουλο. Δίπλα, μικρές μπάλες από labneh, αλατισμένο γιαούρτι που στράγγιξε σε γάζα αποβραδίς. Και μόνο η όψη αυτού του φαγητού είναι αρκετή για ν’ ανεβάσει το κέφι στο τραπέζι. Οι Ανατολίτες ήξεραν από αυτά. Και, βεβαίως, στη Βηρυτό δεν υπάρχει περίπτωση να το σερβίρουν αυτό σκέτο. Γύρο απ’ τον μπακιρένιο δίσκο θα υπάρχουν τουλάχιστον τρεις σαλάτες, πήλινα με χούμους και baba ganush. Μια γιορτή.
ΚΥΡΙΑΚΗ 25/9
Είμαι σ’ ένα τραπέζι και μιλάνε όλοι για το γνωστό θέμα. Κρίση - χρεο- κοπία - Βενιζέλος - ΓΑΠ - Λαγκάρντ - ΔΝΤ - Μέρκελ - φορολογία - αδικία κ.λπ. Συμμετέχω στη συζήτηση σχεδόν ρομποτικά. Όχι ότι δεν μ’ ενδιαφέρει, αντιθέτως. Καθημερινά βιώνω αυτή την κατάσταση στον υπερθετικό βαθμό. Έχω πέντε στενούς φίλους που έχουν απολυθεί απ’ τη δουλειά τους και διασχίζω το κέντρο για να πάω στη δουλειά μου. Προχθές, κάτω απ’ το σπίτι ένας κάτοικος της περιοχής περίμενε να πάει δύο το χάραμα για ν’ αρχίσει να ξεδιαλέγει τα σκουπίδια. Καμιά παλιά χαρά που μέχρι πρότινος ήταν δεδομένη δεν λειτουργεί σωστά πια. Σκέφτομαι πως πέρα απ’ όλα όσα έγιναν ή δεν έγιναν από κυβερνήσεις και υπευθύνους, ίσως και να χρειάζεται ν’ αρχίσουμε να κοιτάμε λίγο δίπλα μας. Όσο κάποιος παίρνει μέτρα εναντίον μας και όσο εμείς είμαστε ακόμη καλά, ας βοηθάμε όσο μπορούμε κάποιους που το έχουν ανάγκη. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να ρωτάς. Εγώ δεν ξέρω ν’ αναλύω ούτε να προβλέπω. Και, βεβαίως, πιστεύω πως εδώ που φτάσαμε ίσως και να μην υπάρχει γυρισμός. Κοιτώ, λοιπόν, τον κόσμο γύρω μου και προσπαθώ να βοηθήσω ως εκεί που μπορώ και βλέπω πως πιάνει τόπο. Σε άλλα νέα τώρα, το σπίτι μοιάζει όλο και περισσότερο ως η ιδανική λύση γι’ αυτή την περίοδο. Το σπίτι χωρίς την τηλεόραση, βέβαια. Όσο είναι κλειστή, οι κουζίνες φωτίζονται, τα τραπέζια στρώνονται, βιβλία ξεφυλλίζονται κι η μουσική είναι πάντα καλύτερος σύντροφος απ’ τις άναρθρες κραυγές. Απόψε ζω μερικές μικρές στιγμές ευτυχίας: τώρα που φάγαμε τα πιάτα είναι πλυμένα, τελειώνω ένα ωραίο μυθιστόρημα κι από το ανοιχτό παράθυρο ο αέρας που φυσά δεν είναι καθόλου ζεστός. Αντιθέτως. Σας φιλώ.
σχόλια