Ανανεωμένη, εξελιγμένη και φορτωμένη με εμπειρίες, τόσο ερμηνευτικές όσο και γνωστικές, η Πρώτη Ύλη ξαναπαρουσιάζεται με νέο αίμα. Ήδη, πέρσι, από την πρεμιέρα της μέχρι την τελευταία της παρουσίαση είχε εξελιχθεί σε ένα άλλο έργο. Η επαφή με το κοινό είχε δείξει τον δρόμο, καθιστώντας το αναμφισβήτητα ένα έργο που μόλις είχε αρχίσει να γεννιέται. Από εκεί ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια προσγειώθηκε στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της Νέας Υόρκης, σε residency στο σπουδαίο EMPAC. Εκεί όπου, απ' ό,τι φαίνεται, έφτασε σε μια κορύφωση για τους δύο ερμηνευτές, τον ίδιο τον Δημήτρη Παπαϊωάννου (που έτσι κι αλλιώς η επιστροφή του στην ερμηνεία μετά από αποχή δέκα χρόνων τού έδωσε μια νέα αφετηρία επανεξέτασης της σχέσης δημιουργού-ερμηνευτή) και τον χορευτή, τον γυμνό άντρα της παράστασης Τadeu Liesenfeld. Μια γόνιμη εμπειρία εντατικής επεξεργασίας στο στούντιο και επαφής με ένα άλλο είδος κοινού, πιο εξοικειωμένου, πιο εκτεθειμένου στη σύγχρονη τέχνη, την περφόρμανς, και, κυρίως, πιο ανοιχτού στο χιούμορ.
Όταν, λοιπόν, ο Παπαϊωάννου κλήθηκε να παρουσιάσει την Πρώτη Ύλη στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου παράλληλα με την έκθεση της Συλλογής Δασκαλόπουλου, η οποία είχε θεματικό άξονα –τι ειρωνεία!– τη δραματική σχέση του ανθρώπου με το σώμα του, ήταν σαν το έργο να είχε βρει μια ιδανική συνθήκη μπροστά σε ένα κοινό εξειδικευμένο στην εικαστική σκέψη, συναντώντας την πιο απρόσμενη αποδοχή και πυροδοτώντας τις πιο γόνιμες συζητήσεις. Δεδομένου ότι ως συμπρωταγωνιστής είχε προσκληθεί ο Μιχάλης Θεοφάνους και ότι σε ένα τέτοιο έργο η χημεία των δύο σωμάτων είναι καθοριστικής σημασίας και αναπόσπαστο μέρος της δραματουργίας, η προβληματική του έργου επρόκειτο να εμπλουτιστεί και να μετατεθεί αλλού. Το αψεγάδιαστο γυμνό κορμί της περσινής εκδοχής, κλασικό στην όψη του, φέτος, με τη συμμετοχή του Θεοφάνους, αποκτά μια πιο αρχαϊκή, προχριστιανική, τσαρουχική, «αποκαθηλωτική» διάσταση.
H παράσταση φέτος, μετά από επεξεργασία ενός χρόνου, εμφανίζεται πιο ωμή, υπογραμμίζοντας την κοινή ταυτότητα των δρώντων χαρακτήρων κι ενισχύοντας την ελαφράδα και το αλά μανιέρ Ζακ Τατί χιούμορ, σε σχέση με την εκδοχή που είχαμε απολαύσει το 2012. Αυτήν τη νέα μορφή της Πρώτης Ύλης καλείται να δει και να επαναπροσδιορίσει το αθηναϊκό κοινό το 2013.
σχόλια