ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 17 ετών και πήρα την απόφαση να κάνω μια εξομολόγηση εδώ και να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου τα οποία δεν μπορώ να συζητήσω με άτομα του κύκλου μου διότι γενικά κρατάω μια σκληρή στάση για αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω,αλλά καταβαθος ειμαι ευαίσθητη και δεν θελω να το βγάλω προς τα εξω.Ο μπαμπάς μου λοιπόν που λέτε,είναι ένας άνθρωπος απαίσιος. Το ξέρω ότι ίσως είναι πολύ υπερβολική αυτή η λέξη αλλά είναι τόσο χαρακτηριστική για εκείνον.Είναι ένας άνθρωπος χωρίς στοργή,χωρίς αγαπη μέσα του. Τα μονα συναισθήματα που έχει είναι μίσος,κακια,και την θέληση του να προκαλεί πόνο στους ανθρώπους του. Από πολύ μικρη που ημουν(μιλάμε σε ηλικία νηπιαγωγείου τώρα ετσι..)θυμάμαι τα αδερφια μου να με ξυπνάνε μέσα στην νύχτα και να παίρνουμε τους δρόμους μαζί με την μαμά μου να πηγαίνουμε σε ξένα σπίτια,σε αθλια κατάσταση και όλα αυτά επειδή ξεσπούσε βίαια πάνω στα αδερφια μου και πάνω στην μητέρα μου. Και δεν μιλάω για βία μια φορά τον χρονο. Μιλάω για βία Αν όχι καθημερινή,4 φορές την βδομάδα σίγουρα.Η μητέρα μου δεν δούλευε επειδή δεν την άφηνε λόγω ζήλειας. Ήθελε να την έχει όλη μερα κλεισμένη μέσα στο σπίτι να καθαρίζει να μαγειρεύει και τέλος. Ετσι δεν είχαμε ποτε την οικονομική δυνατότητα του να φύγουμε από το σπίτι. Βοήθεια από το οικογενειακό περιβάλλον της μητέρας μου δεν υπήρχε ποτε και από κανέναν επειδή όλοι είναι στον κόσμο τους και δεν είχαν ποτε στενή σχεση με την ίδια τους την κόρη. Τέλος πάντων,μεγαλώνοντας,οι φασαρίες ναι μεν ελαττωθήκαν αλλά ποτε δεν σταμάτησαν. Στην ηλικία των 10χρονων μου λοιπόν εμφανίζω κάποια σημάδια στο σώμα μου. Πηγαίνουμε σε γιατρούς το ψάχνουμε κλπ και είναι λευκη. Η λευκη όπως μου είπε ο γιατρός μου,εμφανίζεται μόνο άμα το έχει κάποιος συγγενείς σου και το ‘κολλησεισ’ και εσυ είτε από υπερβολικό άγχος. Και να με ρωτάνε τώρα εμένα οι γιατροί ποιος είναι ο λόγος που έχω τόσο πολύ άγχος σε τόσο νεαρή ηλικία. Αντε να τους εξηγήσω τώρα εγω τον λογο. Ξεκιναω θεραπεία για να μην συνεχίσουν να εμφανίζονται σημάδια,καμία απολύτως βελτίωση η λευκη μου. Αντιθέτως έβγαζα καθημερινά και από ένα σημάδι. Χωρίς καμία υπερβολή.Βία τοτε δεν υπήρχε αλλά οι φασαρίες κάθε μερα μέσα σε ένα περιβάλλον σου προκαλούν άγχος,φόβο,τρόμο και προφανώς έχουν επιπτώσεις στην υγεία σου.Σταμάτησα λοιπόν την θεραπεία μου (απόφαση του πατέρα Μου εφόσον πλήρωνε φάρμακα κλπ αλλά δεν έβλεπε αποτελέσματα. Σιγά μην καταλάβαινε ότι η αιτία είναι εκείνος.)Συνεχίζουν τα σημάδια μου μέχρι και σήμερα να εμφανίζονται,αλλά είναι σε σημεία τα οποία δεν φαίνονται όποτε οκ.Στην ηλικία των 15 εμφανίζω πολύ έντονους πονοκεφάλους. Αφόρητους. Που δεν περνούσαν με κανενα παυσίπονο. Ξεκινάμε να το ψάχνουμε και αυτό. Μαγνητικές και τέτοια αλλά χωρίς να δείχνουν κατι. Άγχος και πάλι άγχος έλεγαν οι γιατροί. Στην ηλικία των 16 εμφανίζω πρόβλημα υγείας με την κοιλιά μου. Πόνους καθημερινούς οι οποίοι με έκαναν να διπλώνω από το ποσο πολύ πονούσα. Εξετάσεις αίματος κλπ,αλλά και πάλι ο λόγος ηταν το άγχος.Ξεκίνησα πέρυσι (κλεισμένα πλέον τα 17) ψυχολόγο. Ο λόγος για όλα αυτό το άγχος,το στρες γενικά την κακή ψυχολογία και τον επηρεασμό της ηλικίας μου ηταν ο πατέρας μου και το άγχος το καθημερινό το οποίο μου προκαλούσε.Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι πλέον,αλλά οι φασαρίες κάθε που,που συναντιούνται συνεχίζονται. Φοβάμαι ότι όσο μεγαλώνω δεν θα αποβάλω ποτε από πάνω μου αυτό το άγχος και αυτές τις ανασφάλειες που Μου έχει προκαλέσει ο ίδιος μου ο πατέρας.Γενικά ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος ο Οποίος είναι η πηγή πολλών προβλημάτων μου.Ωστόσο ώρες ώρες μου λειπει. Δεν εννοώ ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Εννοώ η φιγούρα ενός πατέρα στοργικού δίπλα μου. Η αγαπη,η στήριξη και όλα αυτά.Βλέπω τις φίλες και τους φίλους μου ποσο καλή σχεση έχουν με τους πατεράδες τους και ζηλεύω. Με την καλή έννοια φυσικά.Θα ηθελα παρά πολύ να έχω δίπλα μου και έναν πατέρα ο Οποίος αντί να Μου προκαλεί άγχος και προβλήματα υγείας ,θα ηταν στοργικός και θα μου πρόσφερε την αγαπη που αξίζει σε κάθε παιδι εκει εξω.