Τι δικαίωμα έχει το κράτος στο σώμα των γυναικών; Μπορεί να εγκαταστήσει αντισυλληπτικές συσκευές στο κορμί τουυς, χωρίς τη συγκατάθεσή τους και έτσι να παρακολουθεί την αναπαραγωγική τους δραστηριότητα;
Για όλο τον πολιτισμένο κόσμο, το IUD είναι μία μέθοδος αντισύλληψης μέσω μίας ενδομήτριας συσκευής, ένας φτηνός, ωστόσο ασφαλής και αποτελεσματικός τρόπος να μην αποκτήσει μία γυναίκα παιδιά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η συσκευή διαρκεί για 5 χρόνια, κοστίζει μόλις 6 δολάρια και στερείται των παρενεργειών άλλων μεθόδων.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν μια γυναίκα δεν έχει δώσει τη συγκατάθεσή της για κάτι τέτοιο; Στο χωριό Γκερέρο στο Μεξικό, από το 2010 τέτοιες συσκευές εμφυτεύονταν στις μήτρες γυναικών, παρά τη θέλησή τους. Η Γκριζέλντα και η Σίλβια είναι δύο μόνο από τις άπειρες περιπτώσεις που δεν ερωτήθηκαν ποτέ: μετά το πρώτο τους παιδί, μετά από λίγο καιρό διαπίστωσαν με τρόμο ότι στην κλινική που είχαν γεννήσει, τους είχαν τοποθετήσει αυτή τη συσκευή.
Μέχρι στιγμής, υπάρχουν 30 καταγεγραμμένες περιπτώσεις. «Όταν γέννησα με καισαρική τομή, λίγες αργότερα ήρθε η νοσοκόμα και μου είπε ότι θα μου βάλει ένα IUD. Όταν της είπα ότι, όχι, δεν θέλω κάτι τέτοιο, προτίμησε να απευθυνθεί στον άντρα μου και να του πει ότι αυτό θα γινόταν για το καλό μου. Γιατί εγώ δεν ήξερα να προφυλάξω τον εαυτό μου», λέει η Ελίζαμπεθ Νέρι.
Από την πλευρά της, η ανθρωπολόγος Λίνα Μπέριο, λέει ότι πρόκειται για μία ξεκάθαρα παράνομη πρακτική, που στερεί από τις γυναίκες το δικαίωμα να έχουν τον απόλυτο έλεγχο του σώματός τους. «Δεν με ενημέρωσαν για τίποτα. Απλώς μου έβαλαν ένα χαρτί μπροστά μου και μου είπαν ότι πρέπει να το υπογράψω, όπως κάθε άλλο έγγραφο του νοσοκομείου. Ήμουν σε τέτοιο πόνο και απόγνωση εκείνες τις ημέρες που απλώς το υπέγραψα», εξηγεί η Σίλβια Καμάτσο.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Η δυνατότητα να κάνεις ό,τι θέλεις με το σώμα και τις επιλογές σου. Αυτό που συμβαίνει στο Μεξικό και ειδικά με τις γηγενείς ομάδες γυναικών θεωρείται πλέον -και νομικά- γενοκτονία, οι πρακτικές δηλαδή με τις οποίες η κυβέρνηση των ΗΠΑ, όχι απλώς περιορίζει τον πληθυσμό, αλλά ελέγχει την ικανότητά του να τεκνοποιεί όποτε το θελήσει.
Φυσικά, υπάρχουν και οι πιο εύσχημοι τρόποι ελέγχου, όπως το πρόγραμμα Prospera, το οποίο βοηθά οικονομικά γυναίκες που έχουν ήδη γίνει μητέρες μια φορά, υπό την προϋπόθεση ότι συμμετέχουν και δίνουν το παρών -με ό,τι αυτό συνεπάγεται- σε προγράμματα οικογενειακού προγραμματισμού. Εκπρόσωπος οργάνωσης γυναικείων δικαιωμάτων εξηγεί ότι αν δεν συμμετέχουν οι γυναίκες σε αυτό το πρόγραμμα ευγενούς στείρωσης, τότε η οικονομική βοήθεια αποσύρεται άμεσα.
«Η κεντρική ιδέα είναι ότι αποτρέπεις τις φτωχές πληθυσμιακές ομάδες από το να αποκτούν παιδιά και έτσι ελέγχεις τα επίπεδα φτώχειας σε μια χώρα. Χρησιμοποιείς ένα εργαλείο δημόσιας πολιτικής, ουσιαστικά, όμως για να ελέγξεις τα σώματα των γυναικών», εξηγεί η ίδια.
Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό των γυναικών που φέρουν τέτοια συσκευή στο σώμα τους. Γιατί πολύ απλά δεν έχουν ενημερωθεί για την ύπαρξή της. Και αν δεν επισκέπτονται τον γυναικολόγο, ακριβώς επειδή δεν συλλαμβάνουν πια (και επειδή δεν υπάρχουν χρήματα για ετήσια εξέταση), θα το μάθουν μόνο όταν πάψει να είναι αποτελεσματική η συσκευή.
Κάτι μεταξύ χυδαίου εμπαιγμού και τραγωδίας, δηλαδή...
σχόλια