Η εμμονή του Φίλιπ Τολεντάνο με τον θάνατο ξεκίνησε μετά από μια εξέταση DNA. Όταν ο πατέρας του είχε διαγνωσθεί με τερματική άνοια τον πήρε στο σπίτι του όπου και θα τον φρόντιζε κατά τη διάρκεια των οδυνηρών τελευταίων του ημερών. Αυτό έκανε τον Τολεντάνο, ο οποίος είναι φωτογράφος, να αναλογιστεί και τον δικό του θάνατο.
Πότε και πώς θα πεθάνει, αναρωτιόταν; Έτσι, αγόρασε, μέσω ταχυδρομείου, ένα τεστ DNA για να προσπαθήσει να βρει κάποιες απαντήσεις στα ερωτήματα που τον απασχολούσαν. Όπως και σε κάθε υγιή άνθρωπο της ηλικίας του, τα αποτελέσματά του έδειξαν μέτριους παράγοντες κινδύνου για διάφορες ασθένειες και καταστάσεις.
Τελικά ο πατέρας του Τολεντάνο πέθανε. Λίγο αργότερα συνάντησε έναν παλιό του φίλο από το κολέγιο, τον Τζόσουα Σέφτελ, ο οποίος είχε επίσης χάσει τον πατέρα του.
«Ο Φίλιπ μού μίλησε για αυτό το πρότζεκτ του περί θνησιμότητας που είχε σκεφτεί να κάνει συνδυάζοντας τη φυσική και την προσθετική» δήλωσε ο Σέφτελ στο The Atlantic. «Εν μέρει μου το εκμυστηρεύτηκε επειδή με αποσχολούσαν και μένα παρόμοια ερωτήματα εκείνη την εποχή. Τον ρώτησα λοιπόν αν θα μπορούσα να κινηματογραφήσω τη διαδικασία».
Τότε, ούτε ο Σέφτελ αλλά ούτε και ο Τελεντάνο μπορούσαν να φανταστούν ότι αυτή η «επίπονη» διαδικασία, όπως την περιγράφει ο σκηνοθέτης, θα συνεχιζόταν για τρία ολόκληρα χρόνια. Ο Τολεντάνο θα φορούσε πολύπλοκα προσθετικά και θα φωτογράφιζε τον εαυτό του να «βιώνει» τις δεκάδες φαντασιώσεις του μελλοντικού του θανάτου.
Όπως παρουσιάζεται στο σύντομο ντοκιμαντέρ του Σέφτελ και της SmartyPants Pictures, The Many Sad Fates of Mr. Toledano, ο φωτογράφος μεταμορφώνεται, μεταξύ άλλων, σε έναν άστεγο άνδρα, έναν παχύσαρκο, έναν εγκληματία, ένα θύμα εγκεφαλικού επεισοδίου και έναν άνδρα που μόλις αυτοκτόνησε.
