ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΟΘΕΙ η ευκαιρία σ' εμάς; Μία ερώτηση πολύ γενικευμένη, που μπορεί ο καθένας ευκόλως να τη νοηματοδοτήσει και να τη συγκεκριμενοποιήσει ανάλογα με τις δικές του εμπειρίες και απαιτήσεις. Προτού συνεχίσω πρέπει να διευκρινιστεί που αναφέρονται οι όροι «εμάς» και «ευκαιρία». Το εμάς εκπροσωπεί εμάς τους νέους με τα πτυχία και τις γνώσεις, που παλεύουμε με μια ακλόνητη μάστιγα, την ανεργία.
Σίγουρα, αναγνωρίζω πως υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις σε κάθε γωνιά της γης, που δεν έχουν ούτε το πολυπόθητο «χαρτί», ούτε και την αντίστοιχη στήριξη της οικογένειας. Να επισημάνω πως δεν τους ξεχνώ κι αυτούς τους παιδευμένους με τα κύματα νέους και μη, ανθρώπους. Όμως σκοπεύω να επικεντρωθώ στους νέους που «σπατάλησαν» χρόνο και χρήμα από τις ζωές τους για να σπουδάσουν, θυσία και προσφορά για ένα καλύτερο και πιο φωτεινό αύριο, τόσο για τους ίδιους όσο και για την ανθρωπότητα ολόκληρη.
Γιατί κανείς να σπουδάσει; Είναι όνειρο; Είναι φιλοδοξία; Προσφορά ικανοποίησης στους γονείς; Αυτοεπιβεβαίωση; Γνώση για τη γνώση με σκοπό το κοινό καλό; Σίγουρα πολλοί και ποικίλοι οι λόγοι, το αποτέλεσμα όμως ένα!
Οι σπουδές οποιασδήποτε κατεύθυνσης απαιτούν και ορισμένες θυσίες. Τι μπορεί να είναι αυτές; Από το χαμένο πάρτυ του κολλητού έως και την ψυχική υγεία. Όταν κάνουμε θυσίες είναι λογικό και κατανοητό (ελπίζω από όλους) να έχουμε απαιτήσεις. Όχι κάτι παράλογο σαφώς, αλλά το λιγότερο που μπορεί να γίνει είναι να ξεπληρωθούν αυτές οι θυσίες, οι κόποι μας. Γιατί αλλιώς να σπουδάζουμε; Επιθυμούμε μήπως όμορφα και εντυπωσιακά έγγραφα κολλημένα στους τοίχους μας για καλαίσθητη διακόσμηση; Δε νομίζω!
Είμαι βέβαιη πως πολλοί από εσάς έχετε ριχτεί σ' αυτήν την αρένα μάχης της ανεργίας προσπαθώντας να επιβιώσετε και όχι μόνο αυτό, αλλά να δεχτείτε την ανταμοιβή των κόπων σας. Ναι, είμαστε η γενιά με τα πτυχία, τις ξένες γλώσσες, τα επιμορφωτικά σεμινάρια. Και τί δεχόμαστε από τους πιθανούς και εν δυνάμει εργοδότες μας; -Τουλάχιστον δύο χρόνια εμπειρίας- Κι εδώ γεννάται η πολύ εύλογη ερώτηση: Πώς μπορώ να αποκτήσω αυτά τα «δύο χρόνια εμπειρίας», όταν δεν καταδέχονται ούτε το στάδιο της συνέντευξης; Οι απαιτήσεις για τις θέσεις εργασίας όχι απλά αυξάνονται ραγδαία, αλλά και παραλόγως!
Έπειτα, φεύγουμε, γινόμαστε αέρας και σαλπάρουμε για άλλα λιμάνια, αυτά των χωρών του εξωτερικού με μοναδική βάρκα την ελπίδα. Κι εκεί πάλι δεχόμαστε την επικριτική απάντηση και τους σχολιασμούς: οι νέοι της Ελλάδος την εγκαταλείπουν. Μα, γίνεται να συμβεί αλλιώς; Ποιος επιθυμεί να αποχωριστεί την οικογένεια του, τους φίλους του, το σπίτι του, τον ήλιο της χώρας μας; Η Ελλάδα μας διώχνει...
Πότε λοιπόν θα μας δοθεί εμάς η ευκαιρία; Η ευκαιρία για... ζωή;! Για να ανοίξουμε ένα σπίτι, να διαμορφώσουμε το χώρο μας, να δημιουργήσουμε και να νιώσουμε χρήσιμοι και ικανοί σε κάτι, να ομορφύνουμε τον κατεστραμμένο τόπο γύρω μας, να σταθούμε στα δικά μας πόδια χωρίς την υποβοήθηση των γονέων μας, που με τόσο κόπο μας μεγάλωσαν, να αφήσουμε πίσω μας τους φόβους και τις αμφιβολίες για τον ίδιο μας τον εαυτό;
Δυστυχώς –και τη χρησιμοποιώ μέσα από την καρδιά μου αυτήν τη λέξη– δεν μπορώ να δώσω μία λύση σε κάτι τέτοιο, παρά μόνο να προβληματίσω. Το μοναδικό αίτημα που εγκύπτει από αυτό το μικρό κείμενο απευθύνεται σε δύο κατηγορίες ανθρώπων: α) Στους μελλοντικούς εργοδότες: δώστε ευκαιρία στους νέους και στους μη έμπειρους ανθρώπους, η επιμονή, η όρεξη και ο ζήλος τους θα σας εντυπωσιάσει. Και μην ξεχνάτε το μεράκι και η καλή διάθεση ορισμένες φορές στέκονται πολύ πιο δυνατές έναντι της εμπειρίας. β) Στους νέους μας: να μην το βάζετε κάτω, με ελπίδα, θέληση, αγάπη και τύχη τα όνειρα πραγματοποιούνται, αργά ή και πιο γρήγορα.
Και μη ξεχνάτε ποτέ, τη φράση που εξέφρασε υπό τη βοήθεια του μηχανήματος ο μέγας φυσικός Hawking: Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα. Η ζωή είναι το δώρο της ανθρωπότητας, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μπορούμε να επιτύχουμε, αρκεί να μη ξεχνάμε να είμαστε περίεργοι και να αναζητούμε συνεχώς έχοντας το βλέμμα μας στραμμένο στα άστρα.
σχόλια