Η VALERIA, Η LASMY ΚΑΙ Η YARA είναι τρεις transgender εργάτριες του σεξ. Ζουν μαζί και εργάζονται στην περιοχή του δάσους της Βουλώνης (Bois de Boulogne), στο δυτικό Παρίσι. Στη δική τους πιάτσα και τις δικές τους βάρδιες συμβαίνουν όσα συμβαίνουν σε όλες τις εργάτριες του σεξ, παντού στον κόσμο, απλώς το γεγονός της trans ταυτότητάς τους κάνει τα πράγματα για εκείνες ακόμη πιο δυσάρεστα.
«Υπάρχουν νύχτες που δεν βγάζω τίποτα. Ούτε για τον καφέ μου. Και υπάρχουν και νύχτες που όλοι έρχονται για σένα. Που δεν προλαβαίνεις να εξυπηρετήσεις. Τι ρωτάς; Πόσες φορές με έχουν συλλάβει; Μέχρι στιγμής πολλές. Με κράτησαν 3-4 ημέρες και μου έκαναν ό,τι πιο φρικτό μπορείς να φανταστείς».
«Ένα βράδυ με συνέλαβαν. Ο αστυνομικός έβγαλε έναν σουγιά από την τσέπη του και μου είπε ότι επειδή άρεσα στους άντρες από εδώ και πέρα θα έπρεπε να χαμηλώνουν το βλέμμα, όταν με κοίταζουν».
«Τη βρήκαν εδώ με κομμένο τον λαιμό της».
Κατά την τελευταία 10ετία έχουν δολοφονηθεί περίπου 15 εργάτριες του σεξ. Η δολοφονία της Vanessa Campo, transgender εργάτριας του σεξ, που βρήκε τραγικό θάνατο στα χέρια ομάδας νεαρών τον Αύγουστο του 2018 ακόμη δεν έχει εξιχνιαστεί, κάτι που κάνει τις συναδέλφους της τρομερά ανήσυχες για το μέλλον τους στον δρόμο.
Οι αποσπασματικές αφηγήσεις τους περιγράφουν έναν ζοφερό κόσμο με τον οποίο πρέπει να αναμειχθεί όποια παίρνει τη σκληρή απόφαση-μονόδρομο να ζήσει από το πεζοδρόμιο. Στο δυτικό Παρίσι τέτοιου είδους υπηρεσίες προσφέρουν περίπου 5.000 άνθρωποι και τα εμπόδια, αλλά και οι κίνδυνοι είναι πολλοί.
Η Valeria είναι 53 ετών και σ' αυτό το επάγγελμα βρίσκεται από τα 13 της. Η ζωή με τον πατέρα της, όπως εξηγεί, ήταν απείρως πιο φρικτή απ' όσα κλήθηκε να αντιμετωπίσει στα στενά της Κολομβίας, αλλά και στο δικό της προσωπικό ταξίδι στους σκοτεινούς δρόμους του δυτικού κόσμου.
Οι βιασμοί, η κακοποίηση, το ξύλο μέχρι θανάτου ήταν ό,τι είχε ζήσει μέχρι τα 9 της χρόνια, όταν αποφάσισε να αφήσει το σπίτι της, με τη μητριά της σχεδόν να πεθαίνει από τα βάρβαρα χτυπήματα του πατέρα της. Από τότε, όπως εξηγεί, ο δρόμος υπήρξε απείρως πιο στοργικός για εκείνην σε σχέση με τη ζωή της παιδικής της ηλικίας.
«Για να εξασφαλίζω το ψωμί της μέρας, άφηνα ηλικιωμένους να χαϊδεύουν το αγοράκι της γειτονιάς. Με ρωτούσαν πόσα χρήματα ήθελα για να με χαϊδέψουν και αυτό ήταν η αρχή μίας κανονικής ζωής, αν μπορείτε να το πιστέψετε αυτό. Στα 13 φορούσα τακούνια και είχα μακριά ξανθά μαλλιά και στα 14 είχα ήδη κάνει εγχείρηση εμφυτευμάτων στο στήθος και είχα ξεκινήσει τις ορμόνες» λέει η Valeria, ενώ παράλληλα το τηλέφωνο της χτυπά για το επόμενο ραντεβού. Ο πελάτης ενδιαφέρεται για τις υπηρεσίες και τις τιμές και εκείνη απαντά σαν ζωντανός τιμοκατάλογο (100 ευρώ το μισάωρο, 150 η ώρα), προσθέτοντας ότι δεν έχει κανένα ταμπού για τίποτα.
Η Lasmy από την πλευρά της εξηγεί ότι όλες τους, από πολύ μικρή ηλικία, ήξεραν τι τους συμβαίνει και ότι τα γυναικεία ρούχα είναι ένας τρόπος να νιώσουν πιο κοντά στο φύλο που τις εκπροσωπεί και το γνωρίζουν εξ ενστίκτου. «Είμαι απόλυτα περήφανη γι' αυτό που είμαι και ξέρω ότι θέλω να μ' αγαπάνε, να μ' αποδέχονται και να ξέρουν ποια είναι η πραγματικότητα που ζω για να καταφέρω να είμαι αυτό που νιώθω, αυτό που πάντα ήμουν» εξηγεί.
«Έχουμε επιλέξει αυτήν τη ζωή γιατί η κοινωνία δεν μας επιτρέπει να ζούμε αλλιώς, χωρίς να χρειαστεί να μας κάνουν να ντραπούμε γι' αυτό που είμαστε. Υπάρχουν πολλά παιδιά που επιλέγουν να ζήσουν στο ψέμα, εξαιτίας των διακρίσεων που πλέον γνωρίζουν ότι θα αντιμετωπίσουν. Κι αυτό πολλές φορές είναι χειρότερο από τη ζωή που έχουμε επιλέξει να ζούμε» λέει.
Οι πιάτσες των Παρισίων, όπως όλες οι πιάτσες, έχουν τους δικούς τους κανόνες, ειδικά από τη στιγμή που τα κορίτσια έχουν καταφέρει να εργάζονται μόνα, χωρίς τη «βοήθεια» προαγωγού. Το δυτικό Παρίσι ειδικά είναι χωρισμένο σε ενότητες, σημεία-φιλέτα και λιγότερα προσοδοφόρες περιοχές, τις οποίες τις παίρνουν οι νεοαφιχθείσες στην Bois de Boulogne.
Ανάμεσα στους κανόνες που όλες τους σέβονται απαρεγκλίτως είναι η ιεραρχία. H Valeria δουλεύει ήδη 20 χρόνια στη συγκεκριμένη περιοχή και αυτό της δίνει προβάδισμα στις περιοχές-φιλέτα, τις οποίες όμως, πληρώνει ακριβά για να καταφέρνει να εργάζεται εκεί.
Το πόστο της, για παράδειγμα, στοιχίζει 5.000 ευρώ και όπως εξηγεί η πορνεία στους δρόμους στο δικό της σημείο έχει πλέον εξελιχθεί, πράγμα που σημαίνει τα κορίτσια διαθέτουν ιδιωτικό βανάκι, πλήρως εξοπλισμένο για να υποδέχονται τους πελάτες.
«Στις μέρες μας και στην περιοχή μας καμιά δεν δουλεύει όρθια στον δρόμο. Η μία οδηγεί και η άλλη δουλεύει και τανάπαλιν. Βλέπεις κάθε ηλικίας ανθρώπους και κάθε κοινωνικής τάξης. Υπάρχουν οι πραγματικοί κύριοι, οι απολίτιστοι, αυτοί που είναι τέρμα διεστραμμένοι, αλλά και οι πραγματικά επικίνδυνοι. Είναι όμως μια δουλειά και πρέπει να την κάνεις με όλα της τα ρίσκα».
Επίσης, η περιοχή χωρίζεται σε υποκατηγορίες: σε άλλη πιάτσα εργάζονται όσες έχουν έρθει από το Περού, σε άλλη από την Κολομβία και φυσικά υπάρχουν πιάτσες για cis γυναίκες εργάτριες του σεξ και για trans γυναίκες. Δυστυχώς, όμως, παρά τις προφυλάξεις και την αλληλοκάλυψη, οι πιάτσες δέχονται φονικές επιθέσεις σχεδόν κάθε μέρα.
Κατά την τελευταία 10ετία έχουν δολοφονηθεί περίπου 15 εργάτριες του σεξ. Η δολοφονία της Vanessa Campo, transgender εργάτριας του σεξ, που βρήκε τραγικό θάνατο στα χέρια ομάδας νεαρών τον Αύγουστο του 2018 ακόμη δεν έχει εξιχνιαστεί, κάτι που κάνει τις συναδέλφους της τρομερά ανήσυχες για το μέλλον τους στον δρόμο.
«Φυσικά και μας αντιμετωπίζουν ρατσιστικά και από την αστυνομία. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν νομιμοποιούν αυτού του είδους την πορνεία από τη στιγμή που περνάμε κανονικά από εξετάσεις και πληρώνουμε φόρους» λέει η Valeria, ενώ η Lasmy ετοιμάζεται για τη βάρδιά της.
«Τι με ρωτάς; Αν μου άρεσε ποτέ κάποιος πελάτης; Άνθρωπος είμαι. Φυσικά και υπάρχουν άντρες που είναι ωραίοι και καλοί και ευαίσθητοι και έχω ερωτευτεί πολλές φορές. Όμως, ο έρωτας και αυτή η δουλειά δεν πάνε μαζί. Αν θέλω να ζήσω πρέπει να με προσέχω...».
