ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα σας, ονομαζομαι Αννα και οπως θα καταλαβατε απο τον τιτλο της εξομολογησης δεν ειμαι καλα!!!! Τα τελευταια τρια χρονια εχω διαγνωστει με μανιοκαταθλιψη η αλλιως διπολικη διαταραχη. Την ασθενεια την ειχα και πριν τη διαγνωση αλλα δεν το ηξερα... Το διαπιστωσα μεσα απο την εμφανιση ενος μικτου επεισοδιου (μανια και καταθλιψη μαζι) που συνοδευτηκε απο παραλληρηματικες ιδεες και διωκτικες τασεις (μανια καταδιωξης). Η μανιοκαταθλιψη ειναι μια ψυχικη ασθενεια που χαρακτηριζεται απο την εντονη εναλλαγη συναισθηματων ευφοριας και θλιψης και διακρινεται σε καποιες κατηγοριες (1,2,3,4). Εγω ανηκω στην πρωτη οπου τα μανιακα επεισοδια υπερτερουν των καταθληπτικων,χωρις ωστοσο αυτο να σημαινει οτι απουσιαζουν απο τη δικη μου περιπτωση τα καταθλιπτικα επεισοδια ισα ισα που οταν κανουν την εμφανιση τους ειναι πιο εντονα και μεγαλυτερης διαρκειας. Αντιμετωπιζω την ασθενεια αυτη μεσω φαρμακευτικης αγωγης και συνεδριων με το ψυχιατρο μου. Σιγουρα παρουσιαζω μεγαλη βελτιωση απο οταν εκδηλωσα την ασθενεια ωστοσο το προβλημα παραμενει. Ξερω οτι δεν ειναι ευκολο να με συναναστραφουν οι αλλοι και μεσα απο αυτη την ανωνυμη εξομολογηση επιτρεψτε μου να πω ενα μεγαλο ευχαριστω στην οικογενεια και τους φιλους μου για την κατανοηση, την στηριξη, την αφοσιωση, την υπομονη και επιμονη και πολλη πολλη αγαπη που μου δειχνουν και να τους πω οτι οταν παιρναω τα καταθλιπτικα επεισοδια οπως τωρα και εχω τασεις απομονωσης και παραιτησης δεν σημαινει οτι επαψα να τους αγαπω, τους ξεχασα η αδιαφορω απλως παιρναω τη φαση μου. Και να ζητησω και ενα ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ σε ενα πολυ αγαπημενο μου προσωπο που πληγωθηκε μεσα απο ολο αυτο. Τα ατομα που εχουν διαγνωστει με αυτη την ασθενεια παρουσιαζουν αυτοκτονικες τασεις. Προσωπικα εγω ποτε δεν φλερταρα με την ιδεα του θανατου, ωστοσο εχω αυτοκαταστροφικες τασεις, δεν με αγαπω ιδιαιτερα και δεν με φροντιζω σωστα. Πριν αρκετα χρονια ενω ημουν στην εφηβεια ειχα γνωρισει ενα παιδι μεσα απο κοινες παρεες, τον Ανδρεα. Δεν ειχαμε αναπτυξει ιδιαιτερα φιλικες σχεσεις παρα μονο τυπικες. Ο Ανδρεας ηταν η προσωποποιηση της χαρας της ζωης, ενα παιδι γεματο αισιοδοξια, ενεργεια, δραστηριο, υπερκινητικο και ιδιαιτερα ταλαντουχο!! Αργοτερα ο Ανδρεας περασε φοιτητης στην Αθηνα και καπως χαθηκαμε. Καποιους μηνες μετα συναντησα τον Ανδρεα σε καποιο κοινο στεκι σε διαφορετικες παρεες αυτη τη φορα. Θυμαμαι εκεινο το βραδυ και ενω συζητουσα με τους φιλους μου το βλεμμα μου επεσε πανω σε εκεινο το παιδι και ειδα εναν αλλο Ανδρεα σχεδον υποτονικο. Προβληματιστηκα και σκεφτηκα τοτε οτι κατι τρεχει με αυτο το παιδι, κατι δεν παει καλα. Ωστοσο δεν επικοινωνησα με καποιον την διαπιστωση μου αυτη, εμεινε απλως μια διαπιστωση.Ενα χρονο αργοτερα μαθαμε οτι ο Ανδρεας αυτοκτονησε γιατι ΛΕΕΙ ειχε διπολικη διαταραχη. Δεν σας κρυβω οτι ακομα και σημερα νιωθω μια θλιψη και ναι μια καποια ενοχη που ενω εντοπισα την υπαρξη του προβληματος εκλεισα τα ματια. Απο την αλλη δικαιολογω καπως τον εαυτο μου και λεω οτι ακομα και αν ειχα προσεγγισει τον Ανδρεα η προσπαθεια μου να τον βοηθησω μαλλον θα επεφτε στο κενο. Δεν ημουν ψυχολογος ημουν απλως μια μαθητρια λυκειου που τυχαινε και τυγχανει να εχει μια ιδιαιτερα διερευνητικη ματια, μια εντονη ικανοτητα αντιλληψης, παρατηρητικοτητας και εμβαθυνσης των γεγονοτων που διαδραματιζονται γυρω της σε συνδυασμο με ενα αρκετα υψηλο δεικτη συναισθηματικης νοημοσυνης ο συνδυασμος των οποιων με κανει σχεδον διαισθητικη, καμια σχεση με μεταφυσικο στοιχειο ειναι πολυ ορθολογικο ολο αυτο που περιγραφω παρολαυτα. Ποτε μου δεν φανταστηκα οτι αυτο που διεκρινα σε καποιον αλλον τοτε θα γινοταν αργοτερα μια δικη μου μελλοντικη διαγνωση. ΥΓ Η ιστορια που σας διηγηθηκα ειναι περα για περα αληθινη (εξαλλου δεν ειμαι μυθομανης διπολικη ειμαι). Θα Σας παρακαλουσα αν εχετε το παραμικρο ιχνος ενσυναισθησης αν ποτε βρεθει στο δρομο σας ενα τετοιο παιδι με οποιο προβλημα και αν κρυβει μεσα του (καταθλιψη, διπολικη διαταραχη, περιστατικο ενδοοικογενειακης βιας) μη στρεψετε αλλου το βλεμμα οπως εκανα εγω τοτε, μπορει καποιος να χρειαζεται οντως βοηθεια!!!!