Ο Ολλανδός κινηματογραφιστής Mees Peijnenburg σκηνοθετεί ένα οπτικό ποίημα που χαρτογραφεί την πραγματικότητα ενός χωρισμού με ωμή, αλλά ταυτόχρονα εγκάρδια ψυχραιμία.
«Οι περισσότεροι χωρισμοί δεν είναι εύκολοι» λέει ο Peijnenburg. «Είτε ζεις με την ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν είτε ξεσπάς σε κλάματα, ξέροντας ότι τα πράγματα δεν θα ξαναγίνουν όπως ήταν». Ο θεατής δεν βλέπει ποτέ τα ζευγάρια στη μέση της κοινής τους πορείας, καθώς τα ζευγάρια βρίσκονται σε μια ασώματη επικοινωνία και επαφή, που περιλαμβάνει γραπτές συνομιλίες και τηλεφωνικές γραμμές.
«Θέλησα να κρατήσω ανώνυμη και ανοιχτή σε ερμηνεία την ταυτότητα των ζευγαριών, έτσι ώστε κάθε θεατής να μπορεί να ταυτιστεί με τις ιστορίες αυτές» ισχυρίζεται ο σκηνοθέτης.
Μια υποβόσκουσα σιωπή, που διαπερνά όλη τη διάρκεια της ταινίας, αποτελεί μια ποιητική αλληγορία για το κενό που αισθάνεται κανείς μετά το τέλος μιας σχέσης. Κάθε φωτογραφικό κάδρο τρεμοπαίζει ανάμεσα σε πολλά απογοητευμένα και γυμνά ζευγάρια, τα οποία κοιτάζονται σε απόσταση αναπνοής. «Όταν δημιουργώ μια ταινία, προσπαθώ να αφαιρέσω οτιδήποτε μπορεί να με αποσπάσει από το αληθινό συναίσθημα» αναφέρει ο σκηνοθέτης.
«Όμως, η ταινία αυτή απεικονίζει τον ευάλωτο, τολμηρό, γενναίο και ηλεκτρικό ενθουσιασμό όλων των σχέσεων» καταλήγει.
Ο Peijnenburg είναι ένα από τα μεγαλύτερα και ανερχόμενα κινηματογραφικά ταλέντα της Ολλανδίας και νικητής στα Golden Calf (τα δανέζικα Όσκαρ) για το έργο του We Will Never Be Royals του 2015. Μάλιστα, ο σκηνοθέτης πρόσφατα ολοκλήρωσε και την παραγωγή για την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο Paradise Drifters.
