Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ να απαγορεύσει τα χειρουργεία αμβλώσεων -παρά μόνο σε επιβεβαιωμένη περίπτωση βιασμού ή πιθανών σοβαρών προβλημάτων υγείας για τη μητέρα και το έμβρυο- έχει πυροδοτήσει εκτός από οργισμένες διαδηλώσεις και μία σειρά από ερωτήματα.
Πού στέκονται ανά την Ευρώπη οι κυβερνήσεις όταν η κουβέντα έρχεται στα δικαιώματα των γυναικών πάνω στο ίδιο τους το σώμα; Μήπως η Πολωνία ήταν μόνο η αρχή; Πόσο ρόλο παίζει η Εκκλησία στη λήψη τέτοιων κρατικών αποφάσεων και ποια είναι η στάση που πρέπει να τηρούν οι γυναικολόγοι απέναντι στις γυναίκες που επιθυμούν να διακόψουν την κύηση; Τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Στη Βρετανία, μια γυναίκα μπορεί να προχωρήσει σε διακοπή της κύησής της μέσα σε διάστημα 24 εβδομάδων. Οι 24 εβδομάδες θεωρούνται και ο μεγαλύτερος δυνατός χρόνος που παρέχεται σε μία γυναίκα μεταξύ όλων των χωρών στην Ε.Ε.
Ας σημειωθεί ότι σε ελάχιστες χώρες -μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα- προτιμάται η επιδοματική πολιτική, έστω και ισχνή, σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση της υπογεννητικότητας και ως μέτρο αποτροπής τερματισμού μίας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, ωστόσο, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για να διανυθεί -στην πολιτισμένη Ευρώπη- για την προστασία του δικαιώματος μιας γυναίκας να ορίζει το σώμα της και την επιλογή της να γίνει μητέρα. Ή και όχι.
Και ενώ στην Πολωνία συμβαίνει το εξής εγκληματικό παράδοξο, που λέει ότι μέσα στο 2019 έγιναν μόνο 1.100 νόμιμες αμβλώσεις, ενώ κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι 100.000 με 200.000 γυναίκες προχωρούν σε διακοπή κύησης, στη Γαλλία τα πράγματα καλύπτονται από ένα χειριστικό πλαίσιο που αναγκάζει τις γυναίκες σε αποφάσεις που δεν επιθυμούν.
Ας πούμε, στη Γαλλία, μέχρι τον Οκτώβριο του 2020, μία γυναίκα μπορούσε να προχωρήσει σε άμβλωση μέχρι τη 12η εβδομάδα της εγκυμοσύνης της, ενώ για τα όσα προηγούνται και ακολουθούν στο γυναικολογικό ιατρείο οι Γαλλίδες πολιτικοί είναι εξοργισμένες.
Η βουλευτής Aurore Berge αποκάλυψε εξοργισμένη ότι πολλές Γαλλίδες συναντούν εμπόδια στην υλοποίηση της απόφασής τους να τερματίσουν την εγκυμοσύνη τους. «Πολλές όμως από εμάς, σ' αυτή την πολιτισμένη χώρα έχουμε ακούσει αποτρεπτικά σχόλια.
Σε πολλές από εμάς, ο γιατρός χειριστικά μας έχει βάλει να ακούσουμε την καρδιά του εμβρύου. Ή μας έχουν κάνει να περιμένουμε τόσο πολύ, ώστε στο τέλος να μην είναι ασφαλές το χειρουργείο. Δεν θέλουμε να έχουν αυτές τις εμπειρίες άλλες γυναίκες και γι' αυτό ζητάμε το όριο να επεκταθεί στις 14 εβδομάδες», εξηγούσε πέρσι τον Οκτώβριο η πολιτικός, όταν συζητιόταν η επέκταση του ορίου στις 14 εβδομάδες και για τη Γαλλία.
Η επέκταση του ορίου τελικά δεν έγινε δεκτή και παρά το ότι μέσα στο 2019 πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία περισσότερες από 230.000 αμβλώσεις.
Οι γυναίκες πολιτικοί απέμειναν με το θλιβερό συμπέρασμα ότι θα μπορούν πάντα να πραγματοποιούν αμβλώσεις σε γειτονικές ευρωπαϊκές χώρες, αδυνατώντας να καταλάβουν την κυβερνητική άρνηση πάνω στον έλεγχο του σώματός τους. Επίσης, έχουν να αντιμετωπίσουν και τη θλιβερή στατιστική που θέλει τουλάχιστον 5.000 γυναίκες κάθε χρόνο να πραγματοποιούν "ταξίδια αμβλώσεων" σε χώρες με λιγότερο αυστηρούς περιορισμούς.
Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ το όριο ποικίλλει από πολιτεία σε πολιτεία. Στο Μιζούρι, στη Λουιζιάνα, στο Τέξας οι Δημοκρατικοί εδώ και καιρό επισημαίνουν τον τρόπο με τον οποίο στραγγαλίζονται συνταγματικές ελευθερίες των γυναικών και σταδιακή αφαίρεση του ελέγχου των σωμάτων τους (!), με την εκκλησία και τις τοπικές αρχές να πράττουν εις βάρος των δικαιωμάτων τους, κάποτε και με τρόπο που θυμίζει έντονα το δίπτυχο μυθιστορημάτων "Handame Tales" της Μάργκαρετ Άτγουντ.
Για την ιστορία, οι αυστηρότερες απαγορεύσεις εναντίον των αμβλώσεων ισχύουν στην πολιτεία της Αλαμπάμα.
Την ίδια στιγμή, στην Αργεντινή οι αμβλώσεις έγιναν νόμιμες -μέχρι το όριο των 14 εβδομάδων- μόλις το 2020 μετά από δεκαετίες θανάτων γυναικών, φυλακίσεων ακτιβιστριών και κοριτσιών που τιμωρήθηκαν αυστηρά, επειδή έμειναν έγκυοι, ωστόσο κατάφεραν να προχωρήσουν σε άμβλωση, αγνοώντας επιδεικτικά τους παράλογους περιορισμούς της χώρας.
Ας σημειωθεί ότι σε ελάχιστες χώρες -μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα- προτιμάται η επιδοματική πολιτική, έστω και ισχνή, σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση της υπογεννητικότητας και ως μέτρο αποτροπής τερματισμού μίας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, ωστόσο, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για να διανυθεί -στην πολιτισμένη Ευρώπη- για την προστασία του δικαιώματος μιας γυναίκας να ορίζει το σώμα της και την επιλογή της να γίνει μητέρα. Ή και όχι.
σχόλια