Μετά από τέσσερις σεζόν «The Crown», όσο ιστορικώς στρογγυλεμένα και να παρουσιάζονται τα γεγονότα της αγγλικής μοναρχίας, από κάπου θα πρέπει να καίγεται κάρβουνο για να μην έχει γίνει αντιληπτό το ξύλο που η Βασιλική Οικογένεια έχει φάει μέσα στα χρόνια από τα tabloids για λανθασμένους χειρισμούς και αστοχίες, για έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης και στοιχειώδους ανθρωπιάς.
Και φυσικά κανείς δεν τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η 95χρονη σήμερα μονάρχης δεν είναι ένα τέρας υπολογισμών και ψυχραιμίας. Ακόμη και έτσι, όμως, την πιστολιά που έριξε η τέως βασιλική υπάλληλος, Μέγκαν Μαρκλ για τις προνομιακές συνομιλίες του Παλατιού με τις «φυλλάδες», πολλοί την άκουσαν, λίγοι την κατάλαβαν.
Τι είπε εκεί, λοιπόν, η Μαρκλ; Ότι ο κίτρινος Τύπος, με τα εξωφρενικά εξώφυλλα και τους κατακόκκινους τίτλους, βρίσκεται εδώ και χρόνια σε αγαστή συνεργασία με τους ανθρώπους του Παλατιού, διοργανώνονται πάρτι και διακοπές (!) για τους ακούραστους λειτουργούς του και γενικώς υπάρχει μία ζωντανή γραμμή επικοινωνίας.
Στη Βρετανία το «μπαμ» της άψογα σκηνοθετημένης συνέντευξης άνοιξε μία υπέροχα δύσοσμη κουβέντα για τον ρόλο του tabloid Τύπου και τις σχέσεις του με το brand που λέγεται Βασιλική Οικογένεια.
Φυσικά, επικοινωνία μεταξύ του «institution» (όπως τόσες φορές χαρακτήρισε τον θεσμό η Μαρκλ) και των tabloids δεν σημαίνει απλώς «έλεγχος», «χατίρια», «γραμμάτια». Όχι. Σημαίνει και «εκτελεστικός βραχίονας» στην περίπτωση που εξυφαίνεται μια δολοφονία χαρακτήρα.
Όμως, κάτι παράξενο συμβαίνει εδώ: το αφήγημα της Μαρκλ –περί ρατσιστικής αντιμετώπισης, ρεπορτάζ κλειδαρότρυπας στη ζωή της με τον Χάρι, υποκλοπής της ηλεκτρονικής της αλληλογραφίας– δεν είναι κάτι καινούριο.
Από καταβολής του ο tabloid Τύπος είχε να κομπάζει για ένα μόνο πράγμα και να ντρέπεται για πολλά.
Ξεκινώντας από τις ντροπές, ας πούμε, ότι όλα αυτά τα φύλλα, που στο σύνολό τους απευθύνονται στη συντηρητική πτέρυγα, κάποτε ανοιχτά στην ακροδεξιά πλευρά της, δεν έχαναν ποτέ ευκαιρία να ρίχνουν νερό στον μύλο του ρατσισμού και του σεξισμού. Μέχρι σήμερα βρίθουν ρατσιστικών δημοσιευμάτων, μισογυνικών απόψεων και φωτογραφίσεων, δεν ορρωδούν προς ουδενός (που σημαίνει υποκλέπτουν συνομιλίες, αλληλογραφία, ψάχνουν σκουπίδια διασημοτήτων, κ.λπ.).
Επίσης, πρόκειται για βαθιά ομοφοβικά έντυπα – ποιος ξεχνά τα κατάπτυστα δημοσιεύματα του Τζόου Χέινς εναντίον του Φρέντι Μέρκιουρι στη Mirror ή τους λίβελλους για τον Λιμπεράτσε εν έτει 1969;
Μέσα σε τόση μοσχοπουλημένη σαπίλα ποιο ήταν το μοναδικό καύχημα αυτού του είδους δημοσιογραφίας; Ότι παρά τη χοντροκομμένη, ακαλαίσθητη και κάποτε ολότελα χυδαία προσέγγιση και αισθητική, ωστόσο, έκανε –να τρέμουν τα χέρια να το γράψουν–... ρεπορτάζ. Εκεί που τα mainstream media σώπαιναν απογοητευτικά, αυτού του είδους οι δημοσιογράφοι σήκωναν τηλέφωνα, ενοχλούσαν κόσμο, έμπαιναν σε μύτες, αλλά όταν αποφάσιζαν να γράψουν, κατέγραφαν με ακρίβεια αυτό που συνέβαινε στο όποιο παρασκήνιο, με ονόματα, ημερομηνίες, ντοκουμέντα – ακόμη και αν επρόκειτο για προϊόντα υποκλοπής.
(Σ.Σ: Πριν από τη συνέντευξη των Μέγκαν – Χάρι θα μπορούσε να αναγνωρίσει κανείς σε tabloids όπως η Mirror, ακόμη ένα προσόν, αλλά μετά την κουβέντα με την Όπρα και μετά την αφήγηση του «Crown», δεν μιλάμε για προσόν, αλλά για εξυπηρέτηση. Ο λόγος για τη σκληρή κριτική που άσκησε το έντυπο στην πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ. Όταν η Sun, καθ’ όλη τη διάρκεια του ’80 λιβάνιζε τη «σιδηρά κυρία», η Mirror σφυροκοπούσε αγρίως τα αμαρτήματα της (δια)κυβέρνησής της. Από το σκάνδαλο παιδεραστίας μέλους των Τόρις μέχρι τη βαναυσότητα των μέτρων που τσάκισαν τη βρετανική εργατική τάξη, η Mirror δεν σταμάτησε να σταυρώνει τη Θάτσερ μέχρι και τον τελευταίο κάρφο στην πολιτική καρδιά της, που δεν ήταν άλλος από την αποκλειστική φωτογραφία τη μέρα της πολιτικής της συντριβής. Τα δάκρυα της «σιδηράς κυρίας» στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου που την απομάκρυνε από την Ντάουνινγκ Στριτ «ξεπούλησαν», αλλά κατά πώς φαίνεται, κατόπιν εορτής, λειτούργησαν ως διακριτικό «πατ πατ» στην πλάτη της Βασίλισσας που έβλεπε τη δυσφορία της για τη Θάτσερ να δικαιώνεται. Κι ας την παρασημοφορούσε με δύο χέρια, μετά...).
Φυσικά, η πιστολιά της άλλοτε Δουκίσσης του Σάσεξ περί «αόρατου συμβολαίου» εξυπηρετήσεων και χατιριών ανάμεσα στο Παλάτι και τα βρετανικά tabloids δεν έμεινε αναπάντητη.
Η Βρετανική Ένωση Συντακτών έκανε λόγο για «απαράδεκτες προσβολές, οι οποίες έτι περαιτέρω δεν αποδεικνύονται».
Ακολούθησαν οργισμένα tweets από εξέχοντες βασιλικούς συντάκτες (ναι, η Μοναρχία, τα δράματα και τα σκάνδαλά της υπαγορεύουν την ύπαρξη τέτοιου ρεπορτάζ και διαπιστευμένων δημοσιογράφων, κάποιοι εκ των οποίων γνωρίζουν εξαιρετική ιστορία και το μνημονικό τους συγκρατεί απίστευτες πληροφορίες για το γενεαλογικό δέντρο των γαλαζοαίματων...), μεταξύ των οποίων η Angela Levin, συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Χάρι: Συνομιλίες με έναν Πρίγκιπα», ο Robert Jobson, συγγραφέας του «Νταϊάνα: ένα καλά φρουρούμενο μυστικό» και ο Russell Myers, βασιλικός συντάκτης της Daily Mirror.
Στο σύνολό τους όλοι κάνουν λόγο για «ντροπιαστικές προσβολές εναντίον της ελευθερίας του βρετανικού Τύπου», για έλλειψη επιχειρημάτων και πειστικών αποδείξεων εκ μέρους του ζεύγους και για μία παμπόνηρη προσπάθεια αντιπερισπασμού. «Αν νομίζουν ότι με αυτές τις αναπόδεικτες κατηγορίες θα εμποδίσουν τους δημοσιογράφους να τους ρωτούν δυσάρεστα πράγματα, να τους ελέγχουν και να κάνουν τη δουλειά τους, είναι γελασμένοι», έγραφε χθες η Daily Mail σε ένα μακροσκελέστατο ρεπορτάζ – απάντηση στις καταγγελίες του ζευγαριού.
Δεν υπάρχουν πάρτι και διακοπές πληρωμένες από το Παλάτι, είπαν, δεν υπάρχουν δημόσιες σχέσεις και «τσιτ-τσατ» –ψιλοκουβέντα σε άπταιστα ελληνικά– με τους ανθρώπους του θεσμού, μόνο εθιμοτυπικές συναντήσεις και συνεντεύξεις Τύπου κάθε φορά που η Βασιλική Οικογένεια έχει κάτι να ανακοινώσει, να παρουσιάσει, να διευκρινίσει.
Λογικά, απόδειξη θα ήταν κάποια φωτογραφία τραβηγμένη με κινητό από το χέρι της Μέγκαν σε κάποιο δημοσιογραφικό σουαρέ; Κάποια χειρόγραφη συνεννόηση περασμένη από γραφείο σε γραφείο μέσα στο Μπάκιγχαμ; Τι άραγε θα θεωρούνταν απόδειξη χωρίς ο καταγγέλλων να έχει χρειαστεί να κατέλθει στο ύψος των αντιπάλων του για να συνομιλούν επί ίσοις όροις; Γιατί δεν απαντούν, άραγε, με μήνυση τα tabloids για να πάρουν και πίσω το αίμα τους για τις υποκλοπές και τα λοιπά νομικά βάσανα στα οποία τους ενέπλεξε η ηθοποιός;
Γενικώς, στη Βρετανία το «μπαμ» της άψογα σκηνοθετημένης συνέντευξης άνοιξε μία υπέροχα δύσοσμη κουβέντα για τον ρόλο του tabloid Τύπου και τις σχέσεις του με το brand που λέγεται Βασιλική Οικογένεια. Μία κουβέντα που για να γίνει σωστά ξεκινά από το κυνηγητό διάσημων ομοφυλόφιλων, περνά στο παπαράτσικο αιματοβαμμένο κυνηγητό της Νταϊάνα και φτάνει ως τις μέρες μας, με ενδιάμεσες λιγοστές φωτεινές στιγμές και αμέτρητες μέρες ανάλαφρης ντροπής, με ρατσιστικά κρεσέντα, εργαλειοποίηση των reality shows, γερή πλύση εγκεφάλου για το Brexit και άλλα διόλου αθώα, διόλου επουσιώδη.
