Όσοι αγαπούν τη μουσική των Queen και την περσόνα του Freddie Mercury ειδικώς σίγουρα δεν προσέρχονται στις σκοτεινές αίθουσες με μεγάλες προσδοκίες από το πολυδιαφημισμένο βιογραφικό φιλμ «Bohemian Rhapsody».
(Σ.Σ.: Η ταινία ελάχιστα και εξωφρενικά επιφανειακά προσεγγίζει τα πάντα. Και, φυσικά, ελάχιστα θίγει το ζήτημα της σχέσης μίσους - πάθους των δημοσιογράφων με τον ρόκερ ή του τρόπου που τον κυνήγησαν ως το τέλος του οι παπαράτσι. Γενικώς, είναι τέτοιο το editing που έχει πέσει στη ζωή του «ηγέτη» της πιο παραγωγικής μπάντας του ροκ που σε κάποιες στιγμές αναρωτιέται ο θεατής πόσο –και μέχρι σήμερα– οι υπόλοιποι Queen δεν του συγχώρεσαν την αποσκίρτησή του από το άρμα τους).
Εν ολίγοις, ο υποψιασμένος θεατής ξέρει ότι θα δει μια ταινία-δελτίο Τύπου των απόψεων των ζώντων μελών του θρυλικού συγκροτήματος, οπότε για το συναίσθημα μπαίνει στη σκοτεινή αίθουσα. Και για την ελπίδα ότι μέσα στην τόση λογοκρισία ίσως μάθει κάποια άγνωστη λεπτομέρεια για τη σχέση του leadsinger των Queen τόσο με τη μουσική βιομηχανία όσο και με τους επί χρόνια συνεργάτες του. Ο απαιτητικός θεατής θα παρατηρήσει πολλά και θα κάνει τις δικές του «μεταφράσεις».
Ο ακόμη πιο διαβασμένος θεατής, βγαίνοντας από την αίθουσα προβολής, ίσως να αναρωτηθεί με κάποια πικρία τι να απέγινε εκείνος ο λιβελογράφος που λίγα 24ωρα μετά τον θάνατο του Mercury συνέταξε το πιο μοχθηρό, πιο ομοφοβικό, πιο λιγόψυχο κείμενο που είδε ποτέ ο Τύπος.
Λίγοι τον θυμούνται, αν και ειδικά οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να τον ευχαριστούν γιατί υπήρξε ένα πρώτης τάξεως παράδειγμα προς αποφυγή, ένα ζωντανό «ΜΗ». «Μη γίνετε σαν αυτόν».
Joe Haines το όνομά του, διαδρομιστής, κατασκευαστής λίβελων, γνωστός στα πολιτικά πράγματα της Βρετανίας της δεκαετίας του '70. Είχε υπηρετήσει και σε πόστο σχετικό με τον Τύπο, στο πλευρό του πρωθυπουργού Χάρολντ Γουίλσον και –αν είναι ποτέ δυνατόν...– ήταν με την πλευρά των Εργατικών, ίσως λόγω της ταπεινής καταγωγής του, που, προφανώς, δεν του έμαθε τίποτα.
Την επομένη της αποτέφρωσης του Freddie Mercury, o Haines θα υπέγραφε το πιο εμετικό κείμενο εναντίον διάσημου στην ιστορία του Τύπου μέσα από τη στήλη του στην «Daily Mirror» υπό τον τίτλο «Η σκοτεινή πλευρά του Freddie».
«Στην πραγματικότητα, αυτός ο άνθρωπος ήταν σκέτο δηλητήριο, ένας άντρας παραδομένος –αυτή είναι η κατάλληλη λέξη για την περίσταση–, γονατισμένος στις ανώμαλες σεξουαλικές απολαύσεις, τη διαφθορά και τα ναρκωτικά. Θα ήταν γενναίος, αν γνωστοποιούσε ότι πάσχει από AIDS τη στιγμή που διαγνώστηκε με αυτό.
Δεν ήταν γενναίο να το κρατά μυστικό μέχρι και λίγες ώρες πριν από τον θάνατό του. Δεν υπήρχε τίποτα το φαντασμαγορικό στο να πάσχει από AIDS και ενδεχομένως να το μεταδίδει και σε άλλους. Τίποτα το θαυμαστό στο να ψωνίζεται στους δρόμους, στο να ψωνίζει αγόρια για να κάνει μαζί τους σεξ και ναρκωτικά.
Ο Mercury πέθανε από μια ασθένεια, τα περισσότερα θύματα της οποίας στον δυτικό κόσμο είναι ομοφυλόφιλοι. Για το είδος του, το AIDS είναι μια μορφή αυτοκτονίας. Και ο θάνατός του δεν βοηθά τη μάχη κατά της ασθένειας, γιατί πολύ απλά έντυσε με λάμψη τον τρόπο ζωής που οδηγεί στο AIDS».
Δικαίως, η κατακραυγή εναντίον αυτού του κειμένου ήταν τεράστια, χωρίς τότε να ιδρώσει το αυτί του διαδρομιστή. Η επιστήμη, τα γεγονότα, τα εκατομμύρια θύματα του AIDS, θα αποδείκνυαν πολύ σύντομα ότι ο Haines ήταν απλώς ένας απερίγραπτης κακότητας άνθρωπος και ένας κακός επαγγελματίας.
Το παραληρηματικό, έμπλεο παραπληροφόρησης κείμενό του έμεινε στην Ιστορία ως η μοναδική του επιτυχία. Δεν έκανε κάτι άλλο στη ζωή του ο Haines. Βασικά, εξέδωσε κάποια πολιτικά εγχειρίδια χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, κάποτε βρέθηκε και στη θέση του βοηθού αρχισυντάκτη της κίτρινης φυλλάδας στην οποία εργαζόταν – αυτά.
Σήμερα είναι 90 ετών. Από καιρού εις καιρόν θυμάται να πετάξει κάποια κούφια πολιτική συμβουλή, συνήθως με τη μορφή κακίας, στην Τερίζα Μέι και μετά να επιστρέψει στην ασημαντότητά του.
Με στοιχεία από Guardian, Daily Mirror, QueenOnline.com
σχόλια