Η τοξικομανία είναι πολυπαραγοντικό φαινόμενο με κοινωνικές βάσεις κι όχι κάποια χρόνια ανίατη νόσος επισημαίνει η Κατερίνα Μάτσα με δήλωσηπαρέμβαση της στην Ελευθεροτυπία (26-7) και στη Σοφία Νέτα που αναδημοσιεύουμε εδώ αυτούσια:
«Η πολιτική χορήγησης υποκατάστατων αν εφαρμοστεί, ακριβώς επειδή θα διευκολύνει την πρόσβαση στα υποκατάστατα, θα οδηγήσει στην ακόμα μεγαλύτερη διάδοση των ναρκωτικών, σε ακόμα περισσότερους θανάτους, ακόμα μεγαλύτερα κοινωνικά δεινά!
Μέσα σε συνθήκες καταστροφής του κράτους πρόνοιας, μαζικής ανεργίας των νέων, οικονομικής εξαθλίωσης και κοινωνικής και ατομικής ανασφάλειας, αυτή η πολιτική γίνεται όχι απλά επικίνδυνη, αλλά καταστροφική».
Τα παραπάνω επισημαίνει, σχετικά με τις εξαγγελίες του υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου περί της χορήγησης των υποκατάστατων από τα φαρμακεία, η ψυχίατρος δρ Κατερίνα Μάτσα, επιστημονική υπεύθυνη της Μονάδας Απεξάρτησης 18 ΑΝΩ, τονίζοντας μεταξύ άλλων πως «επιχειρείται η αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών όχι από τη σκοπιά των κοινωνικών αναγκών που διογκώνονται, αλλά από τη σκοπιά του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος».
Προσθέτει πως «από κυβερνητικούς κύκλους προωθείται συστηματικά, με τη συνδρομή μάλιστα τηλεοπτικών εκπομπών υψηλής τηλεθέασης, η αντίληψη ότι η τοξικομανία αποτελεί "χρόνια ανίατη νόσο", που η θεραπεία της συνίσταται στη χορήγηση υποκατάστατων των ναρκωτικών, περίπου σαν την ινσουλίνη του διαβητικού!
Μ' αυτό τον τρόπο, ανάγοντας αυθαίρετα στην ιατρική παθολογία τον κοινωνικό βασικά χαρακτήρα του πολύπλοκου και πολυπαραγοντικού φαινομένου της τοξικομανίας, επιχειρείται η απενοχοποίηση της κοινωνίας και η άρνηση των αρμοδίων να αντιμετωπίσουν τους γενεσιουργούς παράγοντες.
Ομως, η αύξηση κατά γεωμετρική πρόοδο του αριθμού των εξαρτημένων ατόμων, όλο και πιο νέων ηλικιών, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, αποτελεί -όπως αποδεικνύουν έγκυρες επιστημονικές έρευνες- συνάρτηση της χωρίς προηγούμενο οικονομικής κρίσης που μαστίζει την κοινωνία. Αντιμέτωποι με αυτό το κοινωνικό πρόβλημα και τις δραματικές του επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα, οι κατά καιρούς αρμόδιοι έρχονται να προτείνουν τις δικές τους «λύσεις», είτε προς την κατεύθυνση της καταστολής, της αστυνόμευσης, του ρατσιστικού διωγμού των εξαρτημένων ατόμων, είτε προς την κατεύθυνση της ελεύθερης διανομής των ναρκωτικών ή των υποκατάστατών τους, τύπου Freedman.
Οι πολιτικές που εφαρμόζονται και προς τις δύο κατευθύνσεις δεν αποτελούν απλά και μόνο μια κακή διαχείριση του προβλήματος της τοξικομανίας, αλλά δημιουργούν και νέα ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα σ' αυτόν το πολύπαθο χώρο».
σχόλια