Όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση στα τέλη του 2008, υπουργοί και στελέχη της τότε κυβέρνησης δήλωναν με απόλυτη σιγουριά πως η Ελλάδα θα μείνει απ' έξω από τη δίνη της ύφεσης. Σε αυτές τις γελοίες απόψεις συμμετείχαν οι "έγκριτοι" οικονομικοί αναλυτές που εξηγούσαν πως λόγω παραοικονομίας και όχι μόνο, η χώρα δε θα καταλάβει τίποτα.
Φυσικά αυτό το μίγμα βλακείας και προπαγάνδας δεν άντεχε στη στοιχειώδη κριτική, αλλά με έναν τρόπο καθησύχασε με την κουτοπονηριά του τα "πλήθη".
Όταν η κρίση επισκέφτηκε την Ευρώπη, η ισχυρή Ελλάδα αποδείχτηκε ο αδύναμος κρίκος και η κυβέρνηση Παπανδρέου ψευδόμενη συνεχώς κάλεσε το ιππικό της τρόικας.
Και τότε ο Παπακωνσταντίνου και άλλα στελέχη, διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους πως η κατάσταση είναι προσωρινή και πως η χώρα θα επανέλθει το 2011, έχοντας και πάλι την αρωγή των οικονομικών αναλυτών που εξηγούσαν με δήθεν πολύπλοκο τρόπο τη λειτουργία των αγορών και των ομολόγων.
Από τότε έχουν περάσει χρόνοι δέκα που λέει και το τραγούδι και σιγά-σιγά αλλά και απότομα τελειώνουν για πολλούς οι αυταπάτες πως η τωρινή κατάσταση είναι προσωρινή.
Ο Σόιμπλε το είπε ξεκάθαρα πως η Ελλάδα θα συνέλθει σε 10 χρόνια και τότε θα ανακτήσει την ανταγωνιστικότητα της.
Τότε δηλαδή τα συνεχή μέτρα λιτότητας θα έχουν δημιουργήσει ένα νέο πλαίσιο, εντός του οποίου θα είναι συμφέρουσες οι επενδύσεις(το σχέδιο Μάρσαλ) που θα ξεκινήσουν τώρα μέσα στην άγρια λιτότητα, τότε η μηχανή θα ξαναπάρει μπροστά ενισχυμένη από τις θυσίες ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Σίγουρα χωρίς αιδώ, οι υπουργοί και τα οικονομικά φερέφωνα τους θα εξηγήσουν πως όταν έλεγαν πως τα μνημόνια και τα μέτρα αποτελούν λύσεις, εννοούσαν σε βάθος δεκαετίας και πως η πολυπλοκότητα των αγορών απαιτεί χρονοβόρους χειρισμούς.
Η χαμένη όμως δεκαετία δε θα αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας.
Γίνεται πια φανερό πως η παγκόσμια κρίση όχι μόνο δεν έχει ξεδιπλώσει ακόμα τη δυναμική της, αλλά πρόκειται για μια καμπή στην ιστορική εξέλιξη που θα αλλάξει άρδην τον καπιταλισμό των τελευταίων δεκαετιών. Η συντριβή της μεσαίας τάξης, η κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων του 20ου αιώνα, η υποτίμηση του βιοτικού επιπεδου και άρα του κόστους εργασίας, δεν είναι προσωρινά μέτρα, αλλά το-ενδεχομένως καταστροφικό- μοντέλο για να ξεπεραστεί η κρίση, ώστε να ξεκινήσει το παιχνίδι από την αρχή σε 10 χρόνια ή και περισσότερο.
σχόλια