Αλέκος Φασιανός: «Μόνο η γάτα υπήρχε στο ατελιέ του»- Η κόρη του μιλά για τον ζωγράφο

Αλέκος Φασιανός: «Μόνο η γάτα υπήρχε στο ατελιέ του»- Η κόρη του μιλά για τον ζωγράφο Facebook Twitter
Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν / LifO
0

Η κόρη του Αλέκου Φασιανού, Βικτώρια, μίλησε για στιγμές από τη ζωή του ζωγράφου και την καθημερινότητά του. 

«Ήταν ένα εργοστάσιο φαντασίας και έμπνευσης, ήθελε πάντα να βρίσκεται έργο του παντού, να έρχονται όλοι σε επαφή με τη δουλειά του», είπε η κόρη του Αλέκου Φασιανού, μιλώντας στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ. 

Μάλιστα, ανέφερε μια ιστορία που της είχε περιγράψει ο ζωγράφος, από επίσκεψή του στη Βόρεια Ελλάδα. «Ήταν σε έναν χωματόδρομο και ξαφνικά τον σταματάει ένας οδηγός μπουλντόζας και του λέει: “Ε, Φασιανέ, σε ξέρω. Εσύ είσαι που κάνεις τα μαλλιά πίσω”. Και αυτό τον είχε συγκινήσει πάρα πολύ», δήλωσε. 

Αλέκος Φασιανός: Έπαιρνε όλα τα gossip περιοδικά και έκοβε τις φιγούρες 

«Ποτέ δεν τον έχω μπει μπαμπά, Αλέκο τον φώναζα. Δεν τον εξέφραζε πολύ το μπαμπάς, οπότε είχαμε συμβιβαστεί στο Αλέκος», σημείωσε η Βικτώρια Φασιανού και εξήγησε πως ο ζωγράφος δεν ήταν ο κλασικός πατέρας. «Δεν σου έδινε έδινε συμβουλές, μόνο αν του ζητούσες. Του άρεσε αυτή η ελευθερία», συμπλήρωσε. 

«Είχε και συγκεκριμένο πρόγραμμα. Ξύπναγε 7:00 το πρωί, πήγαινε στο εργαστήριό του στον πάνω όροφο, ζωγράφιζε μέχρι τις 13:00-14:00. Κατέβαινε, μαγείρευε, συνέχιζε μετά τη ζωγραφική και το βράδυ ήθελε να βγει να φάει έξω. Οπότε, έπρεπε εσύ να διεκδικήσεις χρόνο μαζί του», περιέγραψε. 

Έτσι, συμπλήρωσε η κόρη του Αλέκου Φασιανού, πήγαινε εκείνη στο ατελιέ του. «Παρακολουθούσα και τον βοηθούσα να ζωγραφίζει, βλέπαμε μαζί τηλεόραση, κοιμόμασταν μαζί, με έβαζε στρωματσάδα κάτω», συμπλήρωσε. 

Επεσήμανε πάντως πως ο ζωγράφος δεν ήθελε να τον ενοχλεί κανένας στο ατελιέ του. «Γενικά δεν ήθελε να μπαίνει κανείς στον ιδιωτικό του χώρο. Εγώ έμπαινα πολύ ήσυχη και δεν ενοχλούσα. Μόνο η γάτα υπήρχε εκεί, η οποία πηγαινοερχόταν», περιέγραψε. 

Η Βικτώρια Φασιανού αναφέρθηκε και σε άλλες συνήθειες που είχε ο ζωγράφος. «Στις 12:00 ξεκινούσαν τα μεσημεριανά. Έβλεπε όλα τα μεσημεριανά σε όλα κανάλια, έπαιρνε όλα τα gossip περιοδικά, έκοβε τις φιγούρες και τις ζωγράφιζε. Είχε τέτοιες συνήθειες που δεν θα τις φανταζόσουν» ανέφερε.

«Ήταν ένα αιώνιο παιδί» 

«Μας έλεγε “ένας άνθρωπος πρέπει να δρα σαν τη μέλισσα, δηλαδή να ταξιδεύει, να πηγαίνει παντού, να παίρνει από παντού γύρη και να φτιάχνει τελικά το δικό της μέλι”», ανέφερε σε άλλο σημείο της συνέντευξης η κόρη του Αλέκου Φασιανού. 

«Του έλεγα “Αλέκο θέλεις να πάμε διακοπές κάπου;” και μου έλεγε “Μα δεν έχω να διακόψω από κάτι”», συμπλήρωσε. 

«Είχε πολλή πίστη στη νέα γενιά, πολλή αγάπη στα παιδιά. Έλεγε “αλίμονο σε όσους χάσουν την παιδικότητά τους”, ήταν ο ίδιος ένα αιώνιο παιδί», ανέφερε ακόμη. 

Ο πατέρας την την είχε ζωγραφίσει πολλές φορές, κυρίως όταν ήταν μικρή, είπε. «Το πολύ συγκινητικό ήταν ότι κάθε φορά που είχα γιορτή ή γενέθλια μου έφτιαχνε ιδιόχειρα παιχνιδάκια ή πράγματα. Για παράδειγμα, αν ξενυχτούσα το βράδυ, ζωγράφιζε μια νυχτερίδα και μου την πέρναγε κάτω από την πόρτα», περιέγραψε. 

Αυτό που θυμάται περισσότερο, δήλωσε, ήταν οι στιγμές τους στην Τζιά. «Αγαπούσε πολύ το νησί, σαν φυσιογνωμία του ταίριαζε πολύ το καλοκαίρι. Έφτιαχνε το δικό του ψαροντούφεκο και πηγαίναμε για ψάρεμα. Νομίζω οι στιγμές στα βράχια μιας παραλίας έρημης στην Τζιά μου έρχονται αμέσως στο μυαλό αν τον σκέφτομαι», δήλωσε η κόρη του Αλέκου Φασιανού. 

Πολιτισμός
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΕΠΕΞ Ρόμπερτ Πάτινσον, Πανελλήνιον και September 5 από αύριο στους κινηματογράφους

Πολιτισμός / Ρόμπερτ Πάτινσον, Πανελλήνιον και September 5 από αύριο στους κινηματογράφους

Η νέα σάτιρα επιστημονικής φαντασίας του Μπονγκ Τζουν-Χο, το σφιχτοδεμένο δημοσιογραφικό θρίλερ «September 5» και ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ με αντικείμενο το ιστορικό σκακιστικό καφενείο των Αθηνών ξεχωρίζουν από το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Μια σημαντική έκθεση στο Παρίσι με τη συνδρομή του Μουσείου Μπενάκη

Πολιτισμός / Μια σημαντική έκθεση στο Παρίσι με τη συνδρομή του Μουσείου Μπενάκη

Η συνεργασία του Μουσείου Μπενάκη με το Musée du Quai Branly στο Παρίσι φέρνει στο σήμερα το μεγάλο ερώτημα, που προέκυψε τη δεκαετία του 1930 και απασχόλησε τους σουρεαλιστές αλλά και την επιστημονική κοινότητα της εποχής, σχετικά με το τι θεωρούμε αντικείμενο τέχνης. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ