Ναι εντάξει. Το παραδέχομαι! Έχω αυτή την τρέλα, μ΄ αρέσει να παρατηρώ ανθρώπους και καταστάσεις από μακριά, έχοντας αυτή την πλήρη άγνοια για το ποιόν τους. Αυτό είναι για μένα που μου προκαλεί άλλωστε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ότι δεν γνωρίζω τίποτα για κανέναν. Και από κεί μπορεί να διακωμωδήσω ή να φτιάξω ένα μικρό σενάριο, μέσα στο μυαλό μου πάντα, για έναν άνθρωπο ή μια κατάσταση ή για ένα γεγονός που μπορεί να συμβαίνει εμπρός μου, όπως ένα καβγά ή μια έντονη συζήτηση ή φάτσες ανυπόμονες και νευρικές.
Έτσι όπως θα κάνω και τώρα. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα σύνολο ανθρώπων ή του ενός ατόμου καμιά φορά, που περιμένει στη στάση ενός λεωφορείου, ή στη στάση ενός τρόλεϊ, στη στάση ενός πούλμαν κ. τ. λ. Αρκεί να είναι στάση, περιμένοντας ένα όχημα!
Έχει ποτέ κανείς παρατηρήσει τη στάση του σώματός τους; Τη ζωγραφιά στα πρόσωπά τους; Ε ναι… Είναι πάντα η ίδια.
Αν ας πούμε για παράδειγμα το λεωφορείο που περιμένουν, έρχεται από τη αριστερή πλευρά στο σημείο που στέκονται, τότε θα παρατηρήσετε πως όλοι όσοι βρίσκονται σε εκείνο το σημείο έχουν (ανυπόμονα πάντα), στρίψει το κεφάλι τους όλοι στα αριστερά. Και όχι μόνον το κεφάλι τους, έχουν γυρίσει και στέκονται ολόκληροι και κοιτάνε προς τα αριστερά. Ακόμη, πολλοί από εκείνους, έχουν κατέβει από το πεζοδρόμιο και στέκονται στο δρόμο και κοιτάνε προς τα αριστερά! Και όσο το λεωφορείο για κάποιο ανεξήγητο ή μαγικό ή λογικό λόγο μπορεί να καθυστερεί, τότε αυτοί που έχουν κατέβει από το πεζοδρόμιο και είναι στο δρόμο και κοιτάνε αριστερά, τότε βαθαίνουν περισσότερο στη μέση πια του δρόμου κοιτώντας πάντα αριστερά με κίνδυνο σαφώς να τους πατήσει κάποιο αμάξι! Φυσικά δεν θα παραλείψω κάποιους που βαριούνται ή είναι κουρασμένοι να στέκονται όρθιοι, αλλά κάθονται, εάν υπάρχει, σε ένα παγκάκι και τα κεφάλια τους είναι στραμμένα προς τα αριστερά! Πάντα υπάρχουν και εκείνοι που είναι πολυάσχολοι, καθώς μπορεί να διαβάζουν κάτι κρατώντας στα χέρια χαρτούρες ή εφημερίδες ή μιλώντας στο κινητό τους τηλέφωνο, αλλά είπαμε! Κοιτάνε αριστερά!
Λοιπόν εγώ καθώς γελάω, γιατί αλήθεια για μένα είναι ένα ανεξήγητα αστείο θέαμα παρατηρώντας το, μου γεννιέται αυτή η εύλογη, η ρημάδα απορία! Γιατί; Μα γιατί αυτή η εμμονή να κοιτάνε λοιπόν προς τα αριστερά; Υπάρχει πιθανότητα μήπως με κάποιο τρόπο με κάποιες μαζικές, ταυτόχρονες υπερφυσικές δυνάμεις των εγκεφάλων τους να κάνουν το λεωφορείο να καταφθάσει πιο γρήγορα σε εκείνους; Ή μήπως έχουν κάπου μέσα τους το φόβο ή την ανησυχία ότι το λεωφορείο όταν φθάσει δεν θα το δούν; Θα περάσει απαρατήρητο; Ή μήπως ο οδηγός του λεωφορείου πατήσει γκάζι, αγανακτισμένος και αυτός λόγω των ημερών και δεν σταματήσει στη στάση, ακόμη και αν τα κεφάλια που περιμένουν από ώρα ή μερικά λεπτά κοιτώντας στα αριστερά πάντα, του κουνάνε χέρια και πόδια για να τους παραλάβει;
Ακόμη και ένα βαπόρι καθώς περιμένουμε στο λιμάνι, μόλις το δούμε να φαίνεται να πλησιάζει κοιτάμε όλοι ευθεία μπροστά μέχρι να ΄ρθει και να δέσει στο λιμάνι. Το κοιτάμε επίμονα, μην τυχόν και φύγει; Μην τυχόν και βουλιάξει εκείνη τη στιγμή; Ποιος ξέρει;
Ένα είναι σίγουρο, αν όλοι είχαμε την ίδια αυτή επιμονή, εμμονή και ανησυχία για το ίδιο το μέλλον της χώρας σήμερα και βλέπαμε έτσι όλοι μας, μαζικά προς την ίδια κατεύθυνση, το αύριο στην Ελλάδα θα ήταν πολύ πιο ευοίωνο, πιο καθαρό, πιο αισιόδοξο.
