Με πικρία και απογοήτευση για λόγους, που έχουν να κάνουν με τις συνθήκες εργασίας της, υπέβαλε την παραίτησή της η διευθύντρια κέντρου ψυχικής υγείας του νοσοκομείου της Πρέβεζας.
Η Καλλιόπη Μιχελάκου παραιτήθηκε την Τρίτη από τη θέση της διευθύντριας του κοινοτικού κέντρου ψυχικής υγείας Παιδιών & Εφήβων του Γενικού Νοσοκομείου Πρέβεζας, αλλά και από το ΕΣΥ, καταγγέλλοντας μεταξύ άλλων τους κανόνες ασφάλειας, για τους μικρούς ασθενείς, με την αναμονή για ραντεβού να φτάνει τους 14 μήνες.
«Αυτός ο κύκλος έκλεισε ακριβώς 15 χρόνια μετά απ΄ όταν άνοιξε» σημειώνει στην ανακοίνωση της παραίτησής της. Η ίδια αναφέρεται στην επαγγελματική εξουθένωση, που υπέστη. Υπηρετούσε ως η μοναδική ψυχίατρος παιδιών και εφήβων στο ΕΣΥ για την κάλυψη αναγκών σε τρεις νομούς. Τονίζει την ανεπάρκεια προσωπικού και τη δυσλειτουργία της δομής.
Ακολουθεί ολόκληρη η ανάρτησή της στο Facebook:
«Ένας σημαντικός κύκλος της ζωής μου έκλεισε σήμερα, ένας νέος ξεκινάει σύντομα. Σήμερα το πρωί υπέβαλα την παραίτηση μου από τη θέση της διευθύντριας του Κοινοτικού Κέντρου Ψυχικής Υγείας Παιδιών & Εφήβων του Γενικού Νοσοκομείου Πρέβεζας και από το ΕΣΥ.
Δεν ξέρω ακόμα αν έχει κάποιο ιδιαίτερο συμβολικό νόημα, για μένα, αλλά αυτός ο κύκλος έκλεισε ακριβώς 15 χρόνια μετά απ΄όταν άνοιξε. 1 Αυγούστου 2008, διορίστηκα σε θέση Επιμελήτριας Α Παιδοψυχιατρικής, του νεοσύστατου τότε Ιατροπαιδαγωγικού Κέντρου και 1 Αυγούστου 2023, παραιτούμαι.
Η απόφαση της παραιτησής μου, αν και πολύ δύσκολη και επίπονη, αποτελεί μονόδρομο για μένα, γιατί όταν συνεχίζεις να παραμένεις σε πλαίσια που γίνονται κακοποιητικά και για σένα την ίδια, δεν μπορούν να είναι θεραπευτικά για τους ασθενείς σου.
- Όταν νιώθεις ότι εδώ και πολύ καιρό λειτουργείς χωρίς στοιχειώδεις κανόνες ασφάλειας, για τους μικρούς ασθενείς σου, με την αναμονή για ραντεβού να φτάνει τους 14 μήνες.
- Όταν είσαι όλα αυτά τα χρόνια, η μοναδική ψυχίατρος παιδιών και εφήβων στο ΕΣΥ, που προσπαθεί να καλύψει τις ιδιαίτερα αυξημένες ανάγκες σε υπηρεσίες ψυχικής υγείας του παιδικού και εφηβικού πληθυσμού τριών νομών (Πρέβεζας, Άρτας, Λευκάδας), με ότι αυτό σημαίνει: από γνωματεύσεις, διαγνωστικές εκτιμήσεις, επείγοντα περιστατικά, θεραπευτικές παρεμβάσεις, σε πολύ σοβαρές ψυχοπαθολογίες, συνεργασίες με σχολεία, δικαστικές πραγματογνωμοσύνες για σοβαρές κακοποιήσεις και άλλα πολλά, που δεν ξέρω αν έχει νόημα πραγματικά να τα απαριθμίσω, αυτό έχει κάποια ανθρώπινα όρια τα οποία δεν μπορείς να ξεπερνάς επ αόριστον χωρίς επιπτώσεις και στη δική σου υγεία.Είναι σημαντική λοιπόν η αυτοφροντίδα και η αυτοπροστασία απέναντι στην επαγγελματική εξουθένωση(Burnout).
- Όταν, διαχρονικά, η Δομή παραμένει υποστελεχωμένη, χωρίς οι εκάστοτε διοικήσεις να μπαίνουν καν στον κόπο να προκηρύσσουν τις θέσεις, που μένουν κενές λόγω και ρουσφετολογικών μετακινήσεων προσωπικού του Κέντρου (π.χ η μοναδική ψυχολόγος που διέθετε το Κέντρο μετατέθηκε από το 2014 χωρίς να προκηρυχθεί ποτέ η κενή θέση).
- Όταν όλα αυτά τα χρόνια όλες οι προσπάθειες για μια φροντίδα της δομής, σε προσωπικό, σε κτιριακές υποδομές, σε στοιχειώδεις υλικοτεχνικές υποδομές λειτουργίας, από όλες ανεξαιρέτως τις διοικήσεις του Νοσοκομείου που διορίστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις, έπεφταν στο κενό.
- Όταν οι προοπτικές για την ενίσχυση της δομής, ώστε να μπορεί να λειτουργήσει με τις σύγχρονες επιστημονικές προδιαγραφές που απαιτούνται σε εποχές που αναδύονται νέες, σύνθετες, πολύπλοκες και αρκετά πιο σοβαρές ψυχικές νόσοι των παιδιών και των εφήβων, είναι ανύπαρκτες . Όταν μάλιστα ταυτόχρονα ανοίγονται και νέες θεραπευτικές δυνατότητες που δυστυχώς για να μετεκπαιδευτείς αναγκάζεσαι να πληρώνεις διαρκώς και αδρά από τη τσέπη σου και από τον ιδιαίτερα “παχυλό” μισθό σου, για να μπορείς να παραμένεις σε επαφή με τις επιστημονικές εξελίξεις.
Τότε όλα αυτά και η επιστημονική σου αξιοπρέπεια σε οδηγούν αναπόφευκτα σε αυτή την ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ.
Φεύγω με ευγνωμοσύνη απέναντι στα χιλιάδες παιδιά και εφήβους και τις οικογενειές τους, που με εμπιστεύτηκαν, που δημιουργήσαμε μια βαθιά συναισθηματική θεραπευτική σχέση, παρόλες τις αντιξοότητες, μέσα από ένα ψυχοδυναμικό πρίσμα.
Τα παιδιά και ιδιαίτερα τους εφήβους που δουλέψαμε, πολλά χρόνια, στις ψυχοθεραπευτικές μας ομάδες, στα οποία χρωστάω πολλά: για τη ζωντάνια, τις προκλήσεις να είσαι επαρκής θεραπευτικά και όλα αυτά που με μαθαίνουν συνέχεια, για τις ραγδαίες αλλαγές της εποχής μας, μέσα από την μαγεία της οριζόντιας σχέσης και αλληλεπίδρασης, που μόνο στις ομάδες μπορείς να ζήσεις σαν θεραπευτής.
Τέλος, με ευγνωμοσύνη για όλα τα μέλη της διεπιστημονικής ομάδας του ΚΨΥ- ΚΟ.ΚΕ.ΨυΠε, που συμπορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, όχι πάντα εύκολα, ανέφελα και χωρίς συγκρούσεις, αλλά που καταφέραμε τελικά σε ένα μεγάλο βαθμό -μετατρέποντας με πολλή δουλειά, τις καταστροφικές δυνάμεις που εμπεριέχονται στα δυναμικά των ομάδων μαζί με τις αδράνειες των νοοτροπιών του δημόσιου τομέα, σε δημιουργικότητα -να πετύχουμε αρκετά.
Θα συνεχίσω να πορεύομαι σε φαινομενικά πιo μοναχικά μονοπάτια που θα εμπεριέχουν όμως πολύ ψυχοθεραπευτική εργασία με τους θεραπευόμενούς μου και Τέχνη».
