ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ηθελα κάπου να το βγάλω αυτό το βάρος από μέσα μου, γιατί με βασανίζει εδώ και για αρκετό καιρό και δυστυχώς βλέπω πως έτσι συνεχίζει να πηγαίνει χωρίς κάτι να αλλάξει. Λοιπόν το θέμα είναι πως πάντα και ακόμα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τουλάχιστον ήταν πως ήθελα και θέλω να κάνω στενές βαθιές φιλίες που θα μπορούσαμε να νιώθουμε τόσο άνετα, όσο όταν είμαστε με τον εαυτό μας, αλλά δυστυχώς αυτό όσο περνάει ο καιρός και τα χρόνια, καταλαβαίνω πως είναι σχεδόν αδύνατο. Οπότε καταλήγουμε στη σημερινή κατάσταση που βρίσκομαι τώρα που έχω καταντήσει να βλέπω τις φιλίες και τον χρόνο που περνάω μαζί με τις/τους φίλες/ους μου σαν κάποιο είδος ανάγκης. Τι εννοώ μ αυτό; Λοιπόν αυτό που εννοώ είναι πως τους βλέπω σαν ένα τρόπο να ικανοποιησω τις κοινωνικές μου ανάγκες και την ανάγκη μου να μιλήσω σε κάποιο άτομο μια στις τόσες. Να σημειώσω πως είμαι εσωστρεφές άτομο (στην αγγλική introvert), αλλά μερικές φορές έχω την ανάγκη να μιλήσω με κάποιον. Το περίεργο της υπόθεσης είναι πως πιο παλιά δεν είχα αυτόν τον τρόπο σκέψης, γιατί πίστευα και ακόμα πιστεύω στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως αν δεν έχεις κάποια βαθιά ένωση με τον άλλον δεν χρειάζεται να μιλάτε συνέχεια και να συνεχίζεται μια φιλία που είναι επιφανειακή σαν πόσες άλλες εκεί έξω. Αλλά ώρες ώρες νιώθω μια μοναξιά που δεν θέλω να νιώθω και δυστυχώς καταλήγω να σκέφτομαι και να κανονίζω εξόδους που τις κανονίζω μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω αυτή τη μοναξιά μέσα μου. Και με τρομάζει απίστευτα μερικές φορές γιατί νιώθω και πιστεύω πως και οι άλλοι μπορεί να το παρατηρούν πως δεν είμαι 100% εκεί όταν βγαίνουμε, διότι ένα κομμάτι μου απλά νιώθει τελείως απαθής στις κάποιες συζητήσεις που γίνονται, αλλά προσποιούμαι γιατί θέλω να ικανοποιήσω αυτή την "ανάγκη" να μιλήσω, έστω και ανοησίες, με κάποιον πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν ξέρω πλέον αν έχω χάσει την ικανότητα μου να ψάχνω και να δημιουργήσω κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό με τους άλλους ανθρώπους, ή απλά έχω απογοητευτεί τόσο με τις ανθρώπινες σχέσεις, με το γεγονός ότι ο καθένας θέλει κάποιον να ασχολείται με εκείνον και τα δικά του προβλήματα και απλά δεν τους νοιάζει τι έχεις να πεις εσύ και γενικά "δεν ακούγεσαι" μέσα στη συζήτηση, απλά υπάρχεις εκεί σαν φάντασμα. Σίγουρα κι εγώ κάνω κάποιο λάθος μέσα σε όλα αυτά, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι και πως θα μπορούσα πλέον να το διορθώσω, όταν πολύ απλά όλα μου φαίνονται ανούσια και το να προσπαθώ δε μου δίνει την εντύπωση ότι θα διορθώσω κάτι. Τέλος πάντων αυτές τις λίγες πολλές μπερδεμένες σκέψεις μου ήθελα κάπου να τις πω, γιατί δεν πιστεύω πως είμαι τόσο δυνατή ώστε να το εξομολογηθώ σε κάποιον αυτοπροσώπως και να με καταλάβει κιόλας.