Έχεις την ιδέα οτι αυτό που διαρκεί έιναι μόνο το να κοιτάζεις τα μάτια του άλλου αλλά όχι το να κοιτάζετε τις λιγότερες απο ιδανικές ιδιοτροπίες και τάσεις του άλλου. Τίποτα δε σου λέει "Σ´ αγαπώ" όσο το "Μπορώ να ανεχτώ τη δική σου τρέλα & βλακεία". Ξεκινάς απο το "συμπαθητικό", περνάς στο ¨ανεκτό" αλλά αποφεύγεις να προσγειωθείς στο "εμπόδιο". Μένεις, και με όλα τα ελαττώματα, δεν τρέχεις να ξεφύγεις. Και οι δύο χώνεστε μέσα σας επειδή βρίσκετε κάτι παρήγορο - ακόμη και συμπληρωματικό - στις ατέλειες του άλλου. Δεν είναι οτι πάσχεις απο οξεία παρελθοντολαχνίτιδα, απλά μια προσεκτική προσέγγιση στην εύρεση συντρόφου που όχι μόνο να μοιράζεται τις αξίες και τις φιλοδοξίες σου, αλλά του οποίου τα σκοτάδια να είναι επίσης συμβατά με τα δικά σου.
18.9.2023 | 03:57
Έρωτες σαν fast food
Ακούω παλιά λαϊκά ρομαντικά τραγούδια όπως "Το παλιό ρολόι" - "Ήσουν ωραία" - "Που'ναι τα χρόνια" - "Κάτω στον Πειραιά" και δακρύζω με μία γλυκόπικρη νοσταλγία για τις παλιές καλές εποχές που ποτέ δεν έζησα.... είμαι μόλις 27 χρονών και ποτέ δεν αγάπησα ή αγαπήθηκα. Πάντα εξύψωνα την έννοια της αγάπης ως κάτι το αγνό, που το συναντάς συνήθως στις παλιές εποχές. Πλέον όλα μου φαίνονται σαν γνωριμίες τύπου fast food: γρήγορα ξεκινάνε, μέτριας εντάσεως συναισθήματα, γρήγορα τελειώνουν... που είναι εκείνοι οι μεγάλοι και τρανοί έρωτες της παλιάς εποχής που δεν άφηναν ούτε την φτώχεια ούτε τον πόλεμο ούτε τις προκαταλήψεις της εποχής να τους λυγίσει το ηθικό και να τους χωρίσει;; Πλέον όλοι χωρίζουν με το παραμικρό...θέλω να το ζήσω αλλά να το ζήσω αληθινά, όχι fast food. Ποιότητα, όχι ποσότητα..
5
