«Την παλεύεις?»

Να μια φράση που χρησιμοποιούμε συχνά εμείς τα νιάτα.
Μια φράση που στα αυτιά των μεγαλυτέρων ακούγεται αλαμπουρνέζικα.

Ή μήπως όχι?

Kι εγώ αυτό πίστευα , όμως αναθεώρησα ,σαν την Πέγκυ Ζήνα, όταν μου συνέβη το εξής.

Αύγουστος και βρίσκομαι στο μετρό της Αθήνας,
Θα μου πεις τι δουλειά έχεις αυγουστιάτικα μαρή κουλή στην Αθήνα?

Τον μήνα αυτό,
η μισή πόλη δηλώνει αδειούχος
και οι παραλίες της Ελλάδας,
κατακλύζονται από τον αθηναϊκό πληθυσμό.

Δε θα διαφωνήσω, τον Αύγουστο η πρωτεύουσα είναι πιο άδεια κι απ' το κεφάλι παρουσιάστριας μεσημεριανάδικου.

Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που έκανα check in, "near Athens Attiki" σ εκείνη την περίοδο, γατάκι μου.

Ο Αύγουστος είναι η εποχή που στην Αθήνα νιώθεις το ΑΠΟΛΥΤΟ VIP. B-)

Ακόμα και το μετρό μεταμορφώνεται στην προσωπική σου limo και όσο να ναι είναι ανακούφιση να πεις αντίο στο στρίμωγμα έστω και για λίγες μέρες.

Μια «Prive» λοιπόν αυγουστιάτικη μέρα και ώρα 9^η πρωινή πήγα να πάρω τη «Limo» μου απ τη στάση του μετρό και να βγω βόλτα στην πόλη.

Περιμένω λοιπόν υπομονετικά, όταν την «ησυχία» μου ήρθε να ταράξει
ένα ζευγάρι γυναικών,
που με την πρώτη ματιά κατάλαβα ότι ήταν μάνα και κόρη.
Η κυρία-μάνα ήταν γύρω στα mid-forties με πέρλες στ' αυτιά και σικάτο ντύσιμο , ενώ
η κοπέλα-κόρη περνούσε τη φάση «αφασία» .

Ξέρετε αυτή τη φάση που το σκισμένο τζίν είναι must , το επιμελώς ατημέλητο look τρόπος ζωής και η γη περιστρέφεται γύρω απ τον Bono και τον Οzzy Ozborn.


Συζητούσαν δυνατά -ή μάλλον διαφωνούσαν εξ'ορισμού δυνατά-

και άθελα μου άκουγα πεντακάθαρα τη συζήτηση τους που αντηχούσε στους τοίχους του άδειου μετρό, κι ένιωσα σα να παρακολουθούσα θεατρική παράσταση με μια και μοναδική πράξη.
Έβγαλα κι ένα σακουλάκι πασατέμπο απ την τσάντα να 'μαι και στο mood και :

Η Αυλαία σηκώνεται

Κόρη: -Μάνα, δεν ρε.
Μάνα: -Κόψ'το ρε Αφροδίτη! (Aπότομα)


Κ:-(άναρθρη κραυγή αγανάκτησης) Ποοοο μπάλες!

Μ:-Δε ξέρω για τι μπάλες μιλάς. Δε βλέπω ποδόσφαιρο. Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί στις 7.


Κ:-Ωραία λοιπόν! Μητέρα! Δεν θα έρθω πάει και τελείωσε. Έχουμε πει με τα παιδιά για μπύρες στις 6 και δε με ψήνει να το χάσω.
Μ:-Άμα δεν σε ψήνει να ρθεις demi-cuit.


Παντρεύεται ο προϊστάμενος του πατέρα σου θα πάμε οικογενειακώς. Τέλος.
Κ:-Μααα..
Μ:-Δεν έχει μα και ξε μα
Κ:-Δε ξέρω τι λες ε..

Μ-ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΕΙΣ? ΠΩΣ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΩ ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ? ΘΑ ΡΘΕΙΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ.-

Η μικρή κοίταξε τη μητέρα της με το στόμα ανοιχτό.

Εδώ κάπου μπαίνω εγώ, να διακόψω άθελα μου( και πάλι ) τη συζήτηση.

Στο άκουσμα των τελευταίων 2 λέξεων της μάνας, από το σοκ,
μου 'κατσε το σποράκι το λαιμό και άρχισα να βήχω οσάν φυματική.

Αη σιχτίρ με το σποράκι!

Ωπ να το και το μετρό.

 -//-

«Την παλεύεις?»


Απόδοση στη νέα Ελληνική :
«Παλεύεις με την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και βγαίνεις αλώβητος ?»