Σάββατο, 5 Μαΐου, παραμονή των εκλογών. Μισοξαπλωμένος στο κρεβάτι μου χαζεύω τα links διαφόρων «φίλων» στο Facebook. Την ψηφιακή ονειροπόληση την διακόπτει το κινητό μου, ένα παλιό nokia. Είναι ο Θανάσης, συνάδελφος ιατρός και φίλος. Είναι μεσημεράκι στα Τρίκαλα, ο καιρός είναι εξαιρετικός και έχει όρεξη για καφέ. Λέω ναι, κλείνω τον υπολογιστή και ετοιμάζομαι.
Από το πατρικό μου σπίτι μέχρι τον κεντρικό πεζόδρομο της Ασκληπιού είναι ένας περίπατος των δέκα λεπτών. Ο ήλιος με μισοτυφλώνει μιας και δεν έχω γυαλιά ηλίου( διαρκώς αναβάλω την αγορά τους) αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να προσέξω ότι η κίνηση στον δρόμο είναι μικρή. Μου κάνει εντύπωση μιας και μια μέρα πριν τις εκλογές περίμενα επισκέπτες στην πόλη. Αλλά μου αρέσει. Δεν τα πάω καλά με την βαβούρα. Ελπίζω και στην Ασκληπιού, η ησυχία να είναι παρόμοια.
Δεν πέφτω ιδιαίτερα έξω. Δεν έχει πολύ κόσμο στις καφετέριες. Κοιτάω την ώρα καθώς περιμένω τον Θανάση έξω από τα Goody’s. Ποτέ δεν έρχεται στην ώρα του, αλλά δεν πειράζει. Και ξαφνικά τον διακρίνω στο πλήθος.
Φοράει ένα τζιν παντελόνι και ένα απαίσιο ροζ πόλο, παντοφλέ παπούτσι και πολύ επιθετικά γυαλιά ηλίου. Δεν του πάει το ΔΑΠίτικο ντύσιμο του Σάκη-έτσι τον φωνάζω. Είναι πολύ μικροκαμωμένος και λεπτός. Το όλο σύνολο φωνάζει επιτήδευση και lifestyle μεγαλοϊδεατισμό, τα δε γυαλιά υπονοούν ένα εφηβικό απωθημένο καριέρας πιλότου. Γενικά το γκλαμουρίστικο ματσό σε κάποιους πάει και σε κάποιους όχι. Στον Θανάση δεν πάει.
Δεν μπορώ να μην παρατηρήσω το πώς εγώ είμαι ντυμένος. Ένα ξεβαμμένο Levis, asics αθλητικό παπουτσάκι και το χειρότερο απ όλα ένα γκρι φανελάκι της αεροπορίας, κατευθείαν από τον πάγκο. Μαζί μοιάζουμε σαν τον εργολάβο- ή καλύτερα το γιο του εργολάβου- και κάποιον εργάτη στην οικοδομή. Νιώθω άβολα αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.
Θα είμαι ειλικρινής. Δεν τα πάω καλά με το ντύσιμο. Πρέπει να είναι πολύ ειδική περίπτωση για να «ντυθώ». Αλλά διάολε, δεν είμαι ειλικρινής. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που πρέπει κανείς να στηθεί μπροστά στον καθρέπτη ,μέρα μεσημέρι για να βγει να πει έναν φραπέ. Και για να το κλείσω το θέμα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γενικά, και για οποιοδήποτε λόγο να «ντύνεται» κανείς.
Η σκέψη αυτή με συνοδεύει καθώς αρχίζουμε να περπατάμε τον πεζόδρομο. Οι πιο δημοφιλείς καφετέριες είναι λίγο πολύ γεμάτες αλλά με ευκολία βρίσκουμε ένα τραπεζάκι σε μια πιο άδεια. Δεν μου αρέσει. Ήτανε επιλογή του Θανάση. Είναι μπροστά στον δρόμο, τα καρεκλάκια δεν είναι αντίκρυ ώστε να μπορείς να μιλάς σαν άνθρωπος αλλά βλέπουν την περατζάδα. Ο Θανάσης την επέλεξε γιατί ήθελε να χαζέψει τις γκόμενες.
Η σερβιτόρα, μια αναμενόμενα όμορφη μελαχρινή, παίρνει τις παραγγελίες. Δυο καφέδες. Ξεκινά η κουβέντα. Ο Σάκης έχει καλή διάθεση. Αυτόν τον καιρό δουλεύει σε ένα τεχνικό λύκειο με σύμβαση. Ο Ιούνιος πλησιάζει και επιτέλους διακοπές. Ούτε διαδρομές μέχρι την Καρδίτσα αλλά κυρίως όχι άλλα πάρε δώσε με τους μαθητές του.
Αφαιρούμαι. Το βλέμμα μου πέφτει απέναντι, σε μια από τις δημοφιλέστερες καφετέριες. Ο κόσμος πολύς, τα τραπεζάκια γεμάτα και το αίσθημα της ευρύτερης ομάδας διάχυτο. Ή έτσι θέλω να νομίζω.
Η συζήτηση πάει φυσικά στην πολιτική. Αύριο ψηφίζουμε και το κους κους είναι απαραίτητο. Εγώ δεν ξέρω τι να ψηφίσω. Κοινοβουλευτικό κόμμα αποκλείεται, οπότε ένα από τα μικρά που δε θα μπουν, έτσι, για να μην πάει χαμένη η ψήφος.
Ο Σάκης θα ψηφίσει Δράση. Αναμενόμενο. Ο ίδιος είναι παιδί ευκατάστατης αστικής οικογένειας, μορφωμένος και δεξιός. Επίσης δεν έχει πάρε δώσε κάτω από το τραπέζι με το σύστημα, και αυτό είναι προς τιμήν του. Οπότε δια της εις άτοπον απαγωγής καταλήγουμε στη Δράση. Τόσο απλά. Μακάρι για μένα τα πράγματα να ήταν πιο σαφή.
Με τον Σάκη οι συζητήσεις είναι πάντοτε ενδιαφέρουσες. Είναι έξυπνος, διαβασμένος και κυρίως βλέπει πίσω από το προφανές, που πολλές φορές είναι και κατασκευασμένο. Και παρότι η δογματική του προσκόλληση στις εμμονές των δεξιών πολλές φορές μου προκαλεί εκνευρισμό, το αφήνω παράταιρα. Σπάνια βρίσκει κανείς καλούς συνομιλητές σήμερα.
Η ώρα περνάει. Ο Θανάσης αρχίζει να απογοητεύεται. Τα μωρά που διασχίζουν το δρόμο δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Κάθε πέρσι και καλύτερα μου λέει. Οι Ελληνίδες δεν προσέχουν το σώμα τους όσο παλιά. Συγκρατώ ένα σχόλια για τη φυσική κατάσταση του ιδίου και συνεχίζουμε.
Δεν μπορώ παρά να προσέξω την απέναντι καφετέρια ξανά. Από τη φύση μου είμαι αναλυτικό μυαλό και μου αρέσει να αποδομώ μια κατάσταση. Και εδώ υπάρχει πολύ ζουμί.
Δυο πράγματα βγάζουν μάτι. Το πρώτο είναι η πυκνότητα από τα καρεκλάκια. Μα καλά αναρωτιέμαι, δεν είναι εκνευριστικό να μιλάει ο ένας στο αυτί του άλλου; Αλλά να μου πεις, αν η κουβέντα είναι αερολογίες τι πειράζει.
Το δεύτερο είναι τα γυαλιά. Και θα εξηγήσω τι εννοώ. Παρατηρώ έναν ευθύ συσχετισμό ανάμεσα στο μικροαστικό τουπέ και τα γυαλιά ηλίου. Στην καφετέρια πρέπει να δείχνεις. Το copy-paste από τα περιοδικά δεν με ενοχλεί. Πολλές φορές είναι και πετυχημένο. Αλλά το πιο εκνευριστικό είναι το συλλογικό ύφος πολλών, εκείνο που υπονοεί ότι είμαστε σημαντικοί και το δείχνουμε. Και μέσα σε όλα ο cool ιδιοκτήτης που ξέρει τους πάντες και κάθεται από τραπέζι σε τραπέζι ενώ το πιθανότερο είναι ότι σε έχει γραμμένο και απλά κάνει την δουλειά του.
Οι καφετέριες της Ασκληπιού, πανομοιότυπες και βαρετές είναι καθρέφτης της συλλογικής ψυχής της πόλης. Μια επαναλαμβανόμενη κυκλικότητα ανθρώπων και αλληλεπιδράσεων, σε έναν τόπο στεγνό από άποψη και δημιουργία. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν υπάρχουνε και άλλοι που να νιώθουνε όπως και εγώ μέσα σε αυτό το πλήθος από ιλουστρασιόν και ναφθαλίνη. Τι διάολο, θα υπάρχουν.
Η ώρα έχει περάσει, ο καφές έχει τελειώσει και ο Θανάσης δείχνει να έχει βαρεθεί. Το καταλαβαίνω από τις σιωπές του. Σιγά σιγά ετοιμαζόμαστε. Πληρώνουμε το λογαριασμό και σηκωνόμαστε. Νιώθω ότι οι θαμώνες με κοιτούνε επιτιμητικά. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο επιθετικά ατημέλητο look μου ( τόλμησα να παραβιάσω τις συμβάσεις του πεζοδρόμου) ή στον Θανάση που με την ταξική στολή του μοιάζει κάπως αστείος.
Με τον Θανάση πάμε σε αντίθετες κατευθύνσεις. Τον χαιρετάω και στρίβω στον ίδιο δρόμο που ήρθα. Καθώς η ησυχία της γειτονιάς με κυκλώνει ξανασκέπτομαι άμα είμαι ο μόνος που νιώθει ότι κάτι έχει στραβώσει άσχημα τα τελευταία χρόνια. Ή Ίσως να ήτανε πάντα έτσι.
