Είμαι σε επαρχία της Αγγλίας. Αράζω σε ατμοσφαιρικό μαγαζάκι με φίλους και στη μέση της βραδιάς βγαίνουμε να κάνουμε ένα τσιγάρο. Γνωρίζω έξω από το μπαρ, έναν Άγγλο. Κοιτάει εμένα και την παρέα μου και αναφωνεί: 'Μοιάζετε με μπάντα και είστε όλοι τόσο καλοί'. Γέλια και κακό, κοιταζόμαστε μεταξύ μας και υποψιάζομαι πως ο καθένας παίρνει κι έναν ρόλο, αυτό του μπασίστα, του ντράμερ, του τραγουδιστή. Καλή η φιλοφρόνηση φίλε μου, ωραίο να σε παρομοιάζουν με ροκ σταρ, όλοι κάπου κρύβουμε ένα τέτοιο απωθημένο. Ακολουθεί ψιλοκουβεντούλα, μέχρι που ο 'Αγγλος - ας τον ονομάσουμε Δε τολ Γκάι- μας ρωτάει από πού είμαστε, μας κατάλαβε από την προφορά πως είμαστε ξένοι. Από Ελλάδα, απαντάμε. Ο Δε τολ Γκάι, γελάει, γελάμε και 'μεις μαζί του, λίγο η διάθεση, λίγο οι μπύρες και λίγο η αμηχανία, δε ρωτήσαμε γιατί γελάει.
Μέχρι που μας είπε. 'Ξέρω ποια είναι η αγαπημένη λέξη των Ελλήνων'. Ε, κι εμείς του λέμε 'Μαλάκας, μαλάκας', γελώντας πάλι, τα χαζοχαρούμενα.' Όχι,όχι μαλάκας. Αύριο, αύριο', λέει. Τί εννοεί ο Δε τολ Γκάι, δεν καταλαβαίνουμε.(σσ το αύριο το λέει στα Ελληνικά) ' Η αγαπημένη σας λέξη είναι αύριο, αύριο', ξαναλέει, κουνώντας τα χέρια του σε μια κίνηση που υποδεικνύει χαλαρότητα. Και συνεχίζει: ' Υπάρχει μια διαρροή στο ταβάνι κι έχουμε γεμίσει νερά, το σπίτι είναι μες την υγρασία...Ε, και;..Αύριο, αύριο'. Στο μεταξύ έχει έρθει κι ένας φίλος του, γελάει κι αυτός μαζί του και λεν κάτι ακαταλαβίστικα. Και ξέρεις τί; Γελάμε και μεις μαζί τους γιατί δεν ξέρουμε τί άλλο να κάνουμε. Γιατί δε μου βγαίνει καθόλου ρε παιδί μου εκείνη τη στιγμή να υπερασπιστώ καμία πατρίδα και κανένα Ελληνάρα γιατί ναι, μια από τις αγαπημένες λέξεις του Έλληνα είναι αυτή. Αργότερα βέβαια, κι όσο το επανέφερα στη σκέψη μου, έψαχνα να βρώ έξυπνες απαντήσεις που θα μπορούσα να πω μα δεν είπα. Ένιωθα αυτό το συναίσθημα- φωτιά, αυτό το γιατί δε μίλησες , γιατί δεν είπες ΚΑΤΙ ρε κότα. Δεν μπόρεσα να πω κάτι, μπορώ όμως να κάνω.
Μπορώ να σταματήσω να κάνω αύριο αυτά που μπορώ να κάνω σήμερα, μπορώ να ζητάω αυτά που δικαιούμαι, μπορώ να προσπαθώ για την αλλαγή χωρίς να περιμένω να τη 'φέρει' το αύριο. Μπορώ να προσπαθώ να ονειρεύομαι, να βλέπω το μέλλον μου στην χώρα που δεν κάνει κρύο κι όχι σε αυτή που κάνει συνέχεια. Μπορώ να μην περιμένω με σταυρωμένα χέρια και να κάνω όλα αυτά που μπορώ, από εκεί όπου βρίσκομαι και με τις δυνατότητες που έχω, ΤΩΡΑ.
Άντε γειά Τολ Γκάι, που μάλλον ήσουν από τους χειρότερους bullies στο σχολείο σου.
σχόλια