ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ειναι αστειο. Κι εγώ το σκέφτομαι συχνα τελευταια επειδή έχω άρρωστο πατέρα. Και δεν ξερω πως θα το αντέξω εάν τον χάσω.

Καταλαβαίνω τη φοβία σου, αλλά δυστυχώς είναι αναπόφευκτο αυτό. Έχω χάσει το μπαμπά μου το 2018 ξαφνικά και δεν συνήλθα εύκολα. Το απότομο ξέρεις είναι χειρότερο από το να είναι προετοιμασμένος κάποιος ( πχ. αρρώστια ). Ακόμα και τώρα ξεσπώ σε κλάματα, αλλά κάποιες φορές νιώθω απλά ένα κενό. Προσπάθησε να μαζεύεις στιγμές, να έχεις όμορφες αναμνήσεις για το μέλλον και όσα χρόνια τους δώσει ο Θεός, να είστε αγαπημένοι.

Είναι ο κύκλος της ζωής αυτός,δεν μπορείς να κάνεις κάτι.Θα σου πω όμως το εξής:ανέκαθεν είχα πολύ μεγάλη αδυναμία στη μαμά μου και ως εκ τούτου από παιδάκι με ακολουθούσε αυτή η φοβία,πως μια μέρα θα τη χάσω.Αυτη η φοβία δεν ήταν φυσικά συνεχόμενη,πήγαινε και ερχόταν ανάλογα με το πόσο ευάλωτη ενοιωθα ανά περίοδο.Σκεψου πως κάποιες φορές ξεσπαγα σε κλάματα μόνο στην ιδέα πως θα τη χάσω.
Όταν τελικά αυτό συνέβη,πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια που την έχασα,εννοείται πως στην αρχή ήθελα να πεθάνω,εννοείται πως στην αρχή κόντεψα να σκάσω από τη στενοχώρια μου αλλά όπως στο λέω μόνο στην αρχή.Συνηλθα και το ξεπέρασα πάρα πολύ γρήγορα,σε σημείο που δεν το πίστευα.Και επειδή μου φάνηκε περίεργο,έτυχε κάποια στιγμή και το συζήτησα με κάποιον ειδικό ο οποίος μου είπε πως ουσιαστικά αυτή η φοβία που όλοι όσοι αγαπάμε τους γονείς μας (δεν αγαπούν όλοι τους γονείς τους)έχουμε, λειτουργεί ασυναίσθητα σαν μηχανισμός ο οποίος σε προετοιμάζει για το χαμό του γονιού σου,ώστε όταν αυτός συμβεί εσύ ασυναίσθητα το έχεις δουλέψει μέσα σου και σου είναι σχετικά εύκολο να το αντιμετωπίσεις.Ισως σου φανούν χαζά αυτά,αλλά μετά που έκατσα και το σκέφτηκα έχει μια λογική αυτή η ερμηνεία.
Όπως και να έχει,σου εύχομαι να τους έχεις για πάρα πολλά χρόνια κοντά σου.

Δεν είναι αστείο. Από τη στιγμή όμως που έχεις δουλειά, φίλους και ενδιαφέροντα, προσωπικά το βρίσκω υπερβολικό.
Προσπάθησε λοιπόν να κάνεις και μία σχέση, που θα σε βοηθήσει να αντέξεις.