Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης Ρομέο Καστελούτσι και ένα από τα πιο ριζοσπαστικά κείμενα της Δυτικής λογοτεχνίας. Η «Βερενίκη» του Ρακίνα μεταμορφώνεται από μια Ιζαμπέλ Ιπέρ όπως δεν την έχουμε ξαναδεί, με τους ανδρικούς ρόλους να στέκονται γύρω της ως βουβά πρόσωπα και τον θρήνο του χαμένου έρωτά της να αντηχεί μέσα μας και γύρω μας.
«Ο έρωτας είναι το Θέατρο της Σκληρότητας» λέει ο Καστελούτσι με αυτή την παράσταση, όπου μια λαβωμένη ηρωίδα απεκδύεται το βασιλικό πέπλο της και 14 άνδρες παίρνουν αποφάσεις ερήμην της. Η «Βερενίκη» παρουσιάζεται ως το ακίνητο και κεντρικό σημείο του χάους και ως η αρχή ενός τυφώνα που μας συμπαρασύρει. Όπως αναφέρει η "Libération": «Η ηθοποιός και ο σκηνοθέτης σκάβουν βαθιά. Εξερευνούν τον εφιάλτη της απουσίας».
Η «Βερενίκη» είναι ένα μανιφέστο έρωτα και απώλειας, που συνορεύει με την αλήθεια και το όνειρο, την τρυφερότητα και την τρέλα. Ένα συγκλονιστικό σκηνικό σύμπαν σε δημιουργία του Καστελούτσι, με κοστούμια που μαγνητίζουν από τη διάσημη Ολλανδή σχεδιάστρια μόδας Iris van Herpen, ενώ η μουσική του Scott Gibbons συνθέτει μοναδικά τη μοναξιά και την εγκατάλειψη. Ο Καστελούτσι σημειώνει: «Πραγματικά εισερχόμαστε στο αληθινό, στο σκοτάδι του σώματος, σε ό,τι παραμένει κρυμμένο από το δέρμα. Ένα θέατρο φτιαγμένο από αληθινά, ψεύτικα και φαντασιωμένα σώματα. Η παιδεία και η αγνότητα σηματοδοτούν τα όρια μιας ερωτικής νοσηρότητας που συνθλίβει τα σώματα: η βία είναι πλέον ενδοκρινική και τα φρένα είναι πιο ισχυρά από το γκάζι. Αυτή η ενέργεια δεν εκρήγνυται, καθώς συγκρατείται από ένα σώμα που δεν έχει πια λόγια. Για αυτό και η "Βερενίκη" είναι ίσως η πιο ακίνητη, στατική και ανησυχαστική “τραγωδία” που έχει συλληφθεί ποτέ. Κι όμως, μας φέρνει δάκρυα στα μάτια, γιατί στη "Βερενίκη" –θα μπορούσε να πει κανείς – "είμαι εγώ"».
Σκηνοθετικό σημείωμα
Ο Ρακίνας είναι σύγχρονος ακριβώς λόγω της διαχρονικότητάς του. Το αλεξανδρινό μέτρο των στίχων του είναι η παγωμένη μορφή ενός οράματος για την ανθρωπότητα σε παράλυση εξαιτίας ενός τραγικού αδιεξόδου στα συναισθήματά της και μιας δυσλειτουργίας της γλώσσας. Ο έρωτας είναι το Θέατρο της Σκληρότητας.
Εδώ, οι αποκηρύξεις έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τις πράξεις, το αίμα ή τις συνουσίες. Η παιδεία και η αγνότητα σηματοδοτούν τα όρια μιας ερωτικής νοσηρότητας που συνθλίβει τα σώματα: η βία είναι πλέον ενδοκρινική και τα φρένα είναι πιο ισχυρά από το γκάζι. Αυτή η ενέργεια δεν εκρήγνυται, καθώς συγκρατείται από ένα σώμα που δεν έχει πια λόγια. Μέσα σε αυτό το παραλυτικό θέατρο, η Βερενίκη είναι ίσως η πιο ακίνητη, στατική και ανησυχαστική «τραγωδία» που έχει συλληφθεί ποτέ. Κι όμως, μας φέρνει δάκρυα στα μάτια. Κι όμως, η Βερενίκη –θα μπορούσε να πει κανείς– είμαι εγώ.
Επί σκηνής, σαν απλανές άστρο, μία και μόνο ηθοποιός ενσαρκώνει τη Βερενίκη: Η Ιζαμπέλ Ιπέρ, η μετουσίωση της Υποκριτικής τέχνης στο Δυτικό θέατρο.
Είναι η ηθοποιός, αλλά και ο ηθοποιός, εξ ορισμού – είναι το Θέατρο αυτό καθαυτό, το οποίο εκδηλώνεται μέσα της ακόμα και πριν από το νόημα που φέρει.
Σχεδόν όλοι οι ήχοι σε αυτή την παράσταση –είτε ακούγονται είτε όχι– παράγονται από τη δική της φωνή, επεξεργασμένοι από τον καλλιτέχνη ήχου Scott Gibbons.
-Romeo Castellucci
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0