Μια καλή εβδομάδα για σινεμά η τρέχουσα. Ανάμεσα στις έξι ταινίες που κυκλοφορούν, συναντούμε και δύο οσκαρικά φαβορί.
Το Conclave του Έντουαρντ Μπέργκερ στήνει συναρπαστική θριλερική αφήγηση από τις διαδικασίες ανάδειξης του νέου Πάπα στο Βατικανό και, μεταξύ άλλων, καταθέτει μια πληρέστατη κινηματογραφική πρόταση για το ηγετικό πρότυπο, απολύτως απαραίτητη για τον Δυτικό Κόσμο, που πλήττεται από σοβαρό έλλειμμα ηγεσίας. Το φινάλε της ταινία, αναπόφευκτα, θα συζητηθεί.
Η Emilia Perez είναι ένα τρανς μιούζικαλ που, όντως, δεν μοιάζει με πολλές ταινίες εκεί έξω – το hype σε αυτό έχει δίκιο. Διαβάζουμε συγκρίσεις με Αλμοδόβαρ, μα ο Πέδρο ποτέ δεν θα έκανε την αντίστοιχη ταινία με αυτόν τον κεντρικό χαρακτήρα. Όταν η ταινία επιχειρεί να βάλει στο μίγμα τα βάσανα του μεξικανικού λαού εκτροχιάζεται, μα ευτυχώς η έμφαση δίνεται κυρίως στην εξυπηρέτηση του μιούζικαλ είδους κι εκεί υπάρχουν νούμερα και μελωδίες που μένουν. Από τη γυναικεία τετράδα που βραβεύτηκε στις Κάννες θα ξεχωρίσουμε τη Ζόι Σαλντάνια, που μπαίνει, θαρρείς, με φόρα για να αποδείξει τι μπορεί να κάνει, πασχίζει και τελικά κερδίζει τις εντυπώσεις.
Έχουμε, επίσης, την Parthenope, την απόπειρα του Πάολο Σορεντίνο να στήσει ύμνο εφάμιλλο του Grande Bellezza για τη γενέτειρά του, τη Νάπολη, αλλά και το Beginning, την πρώτη ταινία της Γεωργιανής Λέα Κουλουμπεγκασβίλι, που έκλεψε τις εντυπώσεις στο περασμένο φεστιβάλ Βενετίας με το April. Tέτοιο έλεγχο πάνω στο υλικό μόνο σε φτασμένους δημιουργούς πρώτης γραμμής συναντάς – προειδοποιούμε, βέβαια, ότι απευθύνεται στους φίλους του arthouse κινηματογράφου.
Τέλος, το Red One επιχειρεί να φέρει τα Χριστούγεννα μια ώρα αρχύτερα, ενώ στο Terrifier 3 o Aρτ ο Κλόουν τεμαχίζει ανέμπνευστα την ανθρώπινη σάρκα, αλλά θα μαζέψει χιλιάδες πιτσιρίκια στα multiplex.