Ζω σε μια επαρχιακή πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Τον τελευταίο χρόνο έχω επιστρέψει στο πατρικό μου σπίτι, μετά από έναν επώδυνο χωρισμό. Σχέση ζωής το είχα ονομάσει, αλλά όπως αποδείχθηκε δεν ήταν.. θα σας εξηγήσω πιο κάτω τι εννοώ λέγοντας σχέση ζωής. Θεωρητικά, έχω μια σταθερή δουλειά, όχι όμως και ένα σταθερό μισθό. Κι αυτό λόγω της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε όλοι τα τελευταία τρία χρόνια.
Στην πόλη που ζω η κρίση βιώνεται εντελώς διαφορετικά από ότι στα αστικά κέντρα και αυτό είναι απολύτως κατανοητό, λόγω των ρυθμών της καθημερινότητας, του βιοτικού επιπέδου, των αναγκών που εμφανίζονται και κυρίως, γιατί ακόμη εμείς εδώ βοηθάμε τους συνανθρώπους μας, είτε δίνοντας τρόφιμα και ρουχισμό, είτε ανταλλάσσοντας προϊόντα που βγάζουμε από την δική μας γη και αρκετούς άλλους τρόπους που δεν χρειάζεται να αναφέρω τώρα.
Όλα καλά ως εδώ. Όμως το άγχος, το στρες, η στενοχώρια, η πίεση και η απογοήτευση είναι στον ίδιο βαθμό, σε όποιο γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας κι αν ζεις. Καθημερινά συνειδητοποιώ την έλλειψη εμπιστοσύνης στους συνανθρώπους μας, στους φίλους μας, ακόμη και στον σύντροφο μας. Αυτό που μας λείπει κυρίως όμως είναι η αγάπη. Αγάπη. Τόσο όμορφη λέξη, μα πόσο δύσκολη να την νιώσεις, να την εκφράσεις.
Τον τελευταίο χρόνο λοιπόν, σε καθημερινή βάση, βγαίνω στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού μου για ποτίσω τα λουλούδια της μητέρας μου, για να απλώσω ρούχα ή απλά για να πάρω λίγο αέρα. Στο χαμηλό σπιτάκι απέναντι από το σπίτι μου, πάντα θυμόμουνα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, πολύ αγαπημένο, με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Δεν είχα παρατηρήσει όμως ότι τους τελευταίους μήνες η γυναίκα είναι μονίμως καθηλωμένη στην καρέκλα της βεράντας της. Ρώτησα την μητέρα μου τι έχει και μου είπε Αλτσχάϊμερ. Και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο, τόσο που είναι με χάπια που την έχουν κάνει «φυτό», ώστε να μην το σκάει από το σπίτι.
Πιο πολύ εντύπωση μου έκανε ο σύζυγος της. Είναι πάντα εκεί, δίπλα της, να την φροντίζει, να την ταΐζει στο στόμα, να της δίνει νερό, να της μιλάει ή απλά να της κάνει παρέα με την παρουσία του καπνίζοντας τα τσιγάρα του. Η δεύτερη συντροφιά του. Τα παιδιά του, του ζήτησαν να την πάνε σε κάποιο ίδρυμα για να μπορέσει να συνεχίσει κι εκείνος την ζωή του και να χαίρει καλύτερης φροντίδας η μητέρα τους. Εκείνος όμως τι λέτε πως απάντησε στα παιδιά του; «Είναι η γυναίκα της ζωής μου, αυτή που μου χάρισε την δική της ζωή κι εγώ θα την πετάξω σε κάποιο ίδρυμα σα να μην υπήρξε ποτέ;»
Αυτό το ονομάζω Αγάπη. Σχέση ζωής. Μετά από σαράντα χρόνια κοινής πορείας, να αγαπάς το ίδιο και περισσότερο τον σύντροφο, συνοδοιπόρο, σύζυγο, εραστή. Κάτι που νιώθω πως η δική μου γενιά δεν θα καταφέρει ποτέ. Ετών τριάντα.
