Από πολύ μικρή ένιωθα διαφορετική. Όχι με την καλή έννοια, όχι ως παιδί indigo που ισχυρίζεται η μάνα μου ότι είμαι, όχι χαρισματική και σίγουρα όχι "ιδιαίτερη", μια λέξη την οποία χρησιμοποιούμε πολύ συχνά για να αναφερθουμε σε ανθρώπους που έχουν κάποιο πρόβλημα, λες και το να παραδεχτούμε αυτό το πρόβλημα ανοιχτά είναι ύβρις. Ένιωθα διαφορετική, απλά. Υποψιάζομαι ότι δε θα πάψω ποτέ να νιώθω έτσι.
Ήμουν το παιδί που όλοι κοίταζαν σα να ήταν φτιαγμένο από γυαλί, με το φόβο ότι το παραμικρό σπρώξιμο θα με έκανε να ραγίσω και να διαλυθώ σε χίλια κομματάκια. Παρίσταναν ότι δε διέφερα σε τίποτα από τους υπόλοιπους ανθρώπους, μα οι αντιδράσεις τους φανέρωναν το αντίθετο. Δεν ήμουν ίδια με τους άλλους. Το ήξερα ήδη αλλά η συμπεριφορά τους το επιβεβαίωνε καθημερινά.
Ένας απλός πονοκέφαλος δικός μου αντιμετωπιζόταν με νευρικότητα και ανησυχία, αντί με το πολυπόθητο «Πάρε ένα Depon και σκάσε». Δεν γκρινιάζω. Θα μπορούσαν να με αγνοούν, να με έχουν γραμμένη μεγαλοπρεπώς. Σίγουρα προτιμώ το ενδιαφέρον από την αδιαφορία, αλλά όλα έχουν ένα μέτρο. Μόνο που στη δική μου περίπτωση αυτό το μέτρο είχε χαθεί. Και όλη αυτή η προσοχή με έπνιγε.
Όταν ήθελα να τρέξω, είτε δε με άφηναν, είτε με παρακολουθούσαν σα γεράκια. Αργότερα, μου απαγορεύτηκε να κλειδώνω την πόρτα του δωματίου μου ή του μπάνιου, γιατί «Αν πάθεις κάτι, δε θα μπορούμε να σε βοηθήσουμε». Το να πάω κάπου μόνη μου ήταν ήδη ξεχασμένο. Έπρεπε πάντα να είμαι υπό επίβλεψη. Έφτασα στο σημείο που αν έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι «ιδιαίτερη» και ζωντανή ή να πεθάνω, θα διάλεγα το δεύτερο. Και το έκανα έμμεσα πολλές φορές, κρύβοντας την αλήθεια από φίλους και γνωστούς, ώστε να αποφύγω αυτά τα βλέμματα που έκρυβαν από πίσω τους τη σιχαμένη για μένα σκέψη «Το καημένο το κορίτσι...»
Η δική μου ιδιαιτερότητα δε θεραπεύεται. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έμαθα να ζω μαζί της και την έχω φορτωθεί για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αυτό που άλλαξε όμως, είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι εγώ το πρόβλημά μου. Ίσως λόγω του ότι μεγάλωσα και ωρίμασα, ίσως μεγάλωσαν και ωρίμασαν οι γύρω μου, δεν ξέρω ποια είναι η αιτία και δε με ενδιαφέρει. Αλλά τώρα πια ζω μόνη μου -τον περισσότερο καιρό τουλάχιστον- και δε με ελέγχει κανείς και αναπνέω κανονικά. Δεν είμαι τέλεια, κάνω λάθη, κάνω υπερβολές, κάνω βλακείες. Αλλά αναπνέω. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή.
Αν καταφέρω να φτάσω τα πενήντα, ίσως να έχω κάνει ακόμα μεγαλύτερη πρόοδο ως προς την ψυχολογική μου υγεία, αν και με τα σημερινά μου δεδομένα, τα πενήντα μοιάζουν πολύ ψηλός στόχος. Δεν πειράζει, και τα σαράντα καλά είναι. Αυτό που μετράει για μένα, είναι η ποιότητα των χρόνων και όχι η ποσότητα. Και το πιο σημαντικό απ'όλα, να μην πει ποτέ κανείς για μένα «Αχ, την καημένη». Δεν είμαι καημένη, δεν είμαι κακομοίρα. Είμαι αυτή που είμαι και δεν έχω ανάγκη κανέναν.
σχόλια