Ο Μάρξ στη θεωρία του για τον καπιταλισμό έχει γράψει ότι στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής αποτυπώνεται η συγκεκριμένη υλικότητα της καπιταλιστικής κρατικής δομής. Αποκαλύπτεται επομένως ότι η καπιταλιστική τάξη κατέχει όχι μόνο την οικονομική αλλά και την πολιτική εξουσία όχι γιατί οι καπιταλιστές καταλαμβάνουν αυτοπρόσωπα τις ανώτατες πολιτικές θέσεις του κράτους, αλλά γιατί η δομή του πολιτικού στοιχείου στις καπιταλιστικές κοινωνίες και ειδικότερα του καπιταλιστικού κράτους (η ιεραρχική-γραφειοκρατική διάρθρωσή του, η «αταξική» λειτουργία του με βάση τους κανόνες του Δικαίου κ.λπ.) αντιστοιχεί στη (και εξασφαλίζει τη) διατήρηση και αναπαραγωγή της συνολικής καπιταλιστικής ταξικής κυριαρχίας.
Αλλά αυτό δεν έχει εντελώς καμία σχέση με τις παρακάτω σκέψεις που έχω κάνει. Απλώς δεν έβρισκα καλύτερο πρόλογο για να ξεκινήσω.
Σκέψεις την ώρα του περιπάτου, την ώρα του φαγητού. Σκέψεις την ώρα του ύπνου και την ώρα μετά τον ύπνο. Σκέψεις όταν κατουράω, σκέψεις όταν κάνω τα χοντρά μου(εκεί να δεις βαθυστόχαστες σκέψεις).
Όλη η θεωρία του κόσμου βασίζεται στο "Αν". Αν δεν ήμουν αυτό που είμαι τι θα ήμουν; Αν διάλεγα εκείνο το μονοπάτι, δε θα είχα χαθεί. Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, όπως λέει και ο λαϊκός ροκ τροβαδούρος Φίλιππος. Το "αν" μπορεί να αλλάξει τον κόσμο στο μυαλό του και όχι στην υπόσταση του.
Αν οι σφαίρες της 8ης Δεκεμβρίου έβρισκαν την YokoOno, ο JohnLennon θα έπεφτε σε κατάθλιψη. Ναι, καλά. Αν οι σφαίρες έβρισκαν την Yoko, ο JohnLennon θα έβρισκε μια άλλη μαλακισμένη να παντρευτεί, θα καταστρεφόταν και θα ήταν ένας ξιπασμένος ροκάς της εποχής του. Το καλύτερο που του έτυχε μάλλον ήταν ο θάνατος του. Όποτε το "αν" εδώ δε στέκει. Γιατί αν ο Lennon ζούσε, οι Beatles δε θα τραγουδούσαν ποτέ ξανά σε ταράτσες.
Το "αν" χωρίζεται σε αληθινό και ψεύτικο. Το αληθινό είναι αυτό που υπάρχει και το ψεύτικο είναι αυτό που δεν υπάρχει. Το ψεύτικο υπάρχει κάπου που δε μπορούμε να το οδηγήσουμε στο δρόμο του αληθινού. Άρα κατά κάποιο τρόπο υπάρχει και αυτό. Ο αποθησαυρισμός του μοιάζει κάτι το ακατόρθωτο, παρόλα αυτά.
Και εδώ είναι η στιγμή που ξυπνάω κάθιδρος, έπειτα από ένα όνειρο με πολλά "αν". Αν ο LeonardoDiCaprio είχε σωθεί στον Τιτανικό, τότε κανείς δε θα έκλαιγε. Ναι αλλά πέθαναν περίπου 1000 άνθρωποι, αλλά μόνο για τον DiCaprio κλάψαμε.
Ας περάσουμε σε κάτι πιο ρεαλιστικό. Αν πάρουμε τη δόση, θα ζήσουμε, λένε. Το αν εκτός όλων των άλλων, αναιρεί επίσης καταστάσεις. Το αν, ενδεχομένως μπορεί να οδηγήσει στην καθοδήγηση και χειραγώγηση της ζωής μας.
Κάποιος, κάποτε είχε πει πως εάν η επιτυχία σου χτυπήσει την πόρτα, κάνε πως δεν είσαι μέσα. Δε ξέρω γιατί το έγραψα, αλλά μάλλον είναι μέσα στις σκέψεις τις βαθυστόχαστες και είναι και ένας γαμάτος επίλογος.
σχόλια