Θα πάμε σπίτια μας τα Χριστούγεννα. Θα πάμε στα σπίτια μας, θα έρθεις και θα σου πω "έφτασα". Εσύ θα φτάσεις πιο γρήγορα γιατί θα πάρεις αεροπλάνο κι εσύ θα με πάρεις απ' τη δουλειά να μου πεις πως δεν αντέχεις άλλο, πως θες να φύγεις γιατί δε θα 'χει πολύ που γύρισες και θα το θυμάσαι για καιρό και θα βασανίζεσαι. Μετά θα σου πω να ρθεις γιατί θα μαγειρέψουμε και θα φέρεις το κρασί το ακριβό - που τα βρίσκεις δε ξέρω- αλλά δε θα 'χω ρεύμα και το σπίτι θα είναι παγωμένο γιατί δε θα 'χω για πετρέλαιο.
Θα πάω γρήγορα να αγοράσω σόμπα και θα ανάψουμε κεριά και μουσική- δε ξέρω τι θα γίνει με τη μουσική- μπορεί να πιάσω τις τσίγκινες ζίνιες ή ζίλιες απ την Κωσταντινούπολη, δεν ξέρω δεν έμαθα ποτέ πως λέγονται, και μπορεί να φέρεις την κιθάρα -ωραία θα ταν να έφερνες την κιθάρα και συ θα φέρεις, μπορεί, το τουμπερλέκι αλλά μπορεί και όχι, γιατί ίσως να θυμηθείς τότε που ήσουν έγκυος και σου έκανα εκείνο το δώρο κι έκλαψες. Μπορεί να θυμηθείς και την πενταήμερη και να ναι χειρότερα. Αν έχουμε ρεύμα θα στολίσουμε και το δέντρο αλλά αυτό δε θέλει ρεύμα απαραίτητα. Μπορεί να παραγγείλουμε απ' έξω.
Θα βάλουμε να δούμε τις ταινίες που λέμε τόσο καιρό. Θα πάμε μετά να βρούμε τους άλλους. Εκείνους με τα παιδιά και τους άλλους που τα φέρνουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην αγκαλιά με τ' αεροπλάνο και τους άλλους με τα σκυλιά και όλους όσους δε μετακινούνται γιατί έχουν παιδιά ή σκυλιά η και τα δύο και μένουν σε κάτι προάστια η εκεί που πιο κέντρο πεθαίνεις. Θα βρούμε και τους άλλους από πιο μακρυά, ένα μέρος που λέγεται Λουτόν η Μπέρμινχαμ και δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη, θα πάρουμε μπύρες από το περίπτερο και πατατάκια. Δε θα πάμε στο Malt n' Jazz γιατί δεν είμαστε πια στα σαράντα όπως παλιά που είμασταν εικοσιπέντε και είχαμε φράγκα γιατί θα έχει κλείσει πια- όλα κλείνουν χωρίς εμάς.
Θα στρώσω την κόκκινη βελέτζα και θα βρίζεις που πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια, μόνο εσύ το θεωρείς βλαχιά κι ας το κάνουν ακόμα στο Τόκυο. Κι εσύ θα μου λείπεις ακόμα πολύ κι ας μην ήσουν ποτέ, μετά θα παίρνεις τηλέφωνο και θα λες "τι κάνεις Δημητρούλα;" θα σκεφτώ ''κουκιά σπέρνω!" αλλά δε θα στο πω, θα σου πω έλα, θα κάνω το φαΐ που σ' αρέσει αλλα δε θα χεις βενζίνη και την άλλη μέρα θα έχει κάλαντα και θα θες να μην ανοίξεις σε κανένα. Θα χεις ξεχάσει πως τα πιτσιρίκια δε λένε πια τα κάλαντα, αλλά δε θα στο πω γιατί μετα θα πρέπει να σου πω όλη την αλήθεια για τον 'Αη Βασίλη και το πως γεννιούνται τα παιδιά και μπορεί να μην ξανάρθεις άλλωστε κάτι έχεις ψιλιαστεί και τελευταία την κάνεις για το 'Ασπεν.
Θα πάμε θέατρο και σινεμά και θα θες Habanera και θα σου πω "άααασε μας κουκλίτσα μου" αλλά θα πρέπει να σου εξηγήσω πως από τότε που έφυγες έχουν προστεθεί καινούργιες εκφράσεις στο καθημερινό λεξιλόγιο. Πως ο κόσμος σαν εμάς δε βγαίνει πια στο Habanera γιατί μπορεί να τον πάρει κανένα μάτι και να χρειαστεί ν αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας. Θα φοράω τα ίδια ρούχα, τις ίδιες νοσοκομιακές ζακέτες, τα ίδια παράπονα, τα ίδια όνειρα. Θα σου στείλω τη διπλωματική μου. Θα έχουμε πάρει πτυχίο. Θα το βάλω κι αυτό στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα από τη μπομπονιέρα του γάμου σου και θα σου πάρω και φέτος στολίδι όπως το δικό σου που κρέμασα στην πρώτη γωνία δεξιά με το που μπαίνεις, για καλό φενγκ σουι και χαΐρι δεν είδα ακόμα.
Θα σε συναντήσω πάλι την άλλη μέρα στη στοά, θα πούμε ενα γειά και θα χαθείς μες το σπρωξίδι και γω θα χω κολλήσει τ' αυτί μου στο νταούλι και το πρωί θ ακούω στέρεο νόβα απ' το ένα αυτί γιατί θα 'χω πάθει ωτίτιδα και χανγκόβερ και θα ξερνάω φτηνές ρετσίνες πάνω απ' τη λεκάνη. Θα διαβάσω ποίηση- όχι μαζί σου, μόνη μου, γιατί αν δεν είναι Νερούδα δε πιάνεται αλλά Λαϊνά και ξανά μανά Τζένη Μαστοράκη για να την εμπεδώσω. Θα σου πω "όχι άλλη πολιτική, γιατί δε γράφεις πια ποιήματα" θα μου πεις "γιατί λείπεις" και θα σου πω "γι' αυτό" ενώ θα θέλω να σου πω σ' αγαπώ και πως ο χρόνος είναι λίγος, το ξέρω αλλά πρέπει να στο πω, θα στο δείξω, θα 'ρθω από κει κι ας βαρέθηκα πια κι ας κουράστηκα. Θα 'ρθω κι απ τη δουλειά αν χρειαστεί, να σου δώσω ενα φιλί και θα σου πω να ρθείς να με μαζέψεις γιατί θα έχω χεστεί πάλι με τους μπάτσους, αλλά θα προσπαθήσω, θα μαι γλυκιά χρονιάρες μέρες.
Θα πας πάλι κομμωτήριο και θα θες καφέ στο καπάκι εκεί που ποτέ δε βρίσκεις τραπέζι και θα καταλήξουμε πάλι στη Ζεύξιδος, πρωτοχρονιά, θα ψάχνουμε το φίλο, θα τον βρούμε, θα χορέψουμε και ίσως φέτος να μη φύγω, να μείνω, μπορεί να μου πεις "είμαστε πάλι έγκυοι" δε ξέρω άμα θα χαρώ στο λέω απο τώρα αλλά εσύ χέστηκες, πάλι θα βουτήξεις με το κεφάλι στον τοίχο και γω θα θέλω να μαι εκεί και δε ξέρω άμα θα το πάρεις χαμπάρι αλλά θέλω. Το δικό σου σπίτι θα είναι πάντα πιο όμορφο το δικό μου πάντα καθαρό και άδειο. Θα 'ναι Χριστούγεννα. Θα 'μαστε σπίτια μας...
Κι αν θες περισσότερες πληροφορίες http://en.wikipedia.org/wiki/Home
κι αν μαθαίνεις εξ ακοής http://www.youtube.com/watch?v=MtHyQNmLZ7g
