Είναι μυστήριο και περίεργο η εξισορρόπηση των πραγμάτων είτε είσαι πρώτο είτε δεύτερο είτε έξω από το χορό τα πάντα έχουν διαφορετική σημασία. Το λάθος και το σωστό, η αλήθεια και το ψέμα-δυο έννοιες άκρως διαφορετικές μα τόσο συνυφασμένες και κατά με συνώνυμες.
Τα πάντα υπάρχουν ανά δύο για να μπορούμε να τα ξεχωρίζουμε.. Πάνω σε αυτό λέξεις, έννοιες, κοινωνίες, παράδεισος και κόλαση έχουν στηριχτεί για να ωφελήσουν και να εκμεταλλευτούν την ύπαρξη μας.
Μου έρχονται να γράψω πολλά. Δυο είναι τα ισχυρά παραδείγματα όμως, και σαν το διαβάσει κανείς θα καταλάβει πως με μαθηματική μέθοδο τα πάντα δεν "υπάρχουν" ούτε "συνυπάρχουν", άλλα δίνουμε γέννα σε σιαμαία.
Πάντα μου άρεσε να λέω πως ο φόβος είναι ο ποιοτικότερος καμβάς της ζωής. Πάνω σε ένα κομμάτι πανί μπορούμε με δίκη μας θέληση- ή ακόμα και άβουλα- να σχεδιάσουμε τον φόβο μας, να του δώσουμε μορφή και ύπαρξη... Αποδεχόμενος όμως του φόβου μας είναι σαν να υποχωρούμε.
Ταυτόχρονα αναγνωρίζουμε το εμπόδιο και συνεπώς γίνεται εμμονή, στόχος και επιλογή, όχι δικιά μας αλλά του αβυσσαλέου είναι μας και της μαντρωμένης μας ψυχής... Παράλληλα αφού σχεδιάζεις έναν φόβο, είναι σαν να τον αντιμετωπίζεις γιατί στέκεται ζωγραφιστός απέναντι σου...
Εσκεμμένα ή μη τελειώνοντας το σχέδιο, αφού του δίνεις χρώμα και βάθος, έχεις το αίσθημα της αναθεώρησης, ανασυγκρότησης, της απειλής...
Όμως θαρρώ πως νίκη είναι να τον κρεμάσεις, να τον δημοσιοποιήσεις, να τον "βαφτίσεις", να τον κερδίσεις. Γιατί πόσο θάρρος θέλει η αναγνώριση ενός φόβου; Πόση αλήθεια θες να δεις κάτω από το ψεύτικο χρώμα. Όταν θες να περάσεις ένα εμπόδιο, παλεύεις με νύχια και με δόντια και αυτό θέλει θάρρος. Άρα, με άλλα λόγια, το θάρρος προέρχεται από τον φόβο μας... και ο φόβος μας πηγάζει από το θάρρος που πρέπει να αντλήσουμε για να αναγνωριστεί... Γιατί μέχρι το υποσυνείδητο να γίνει συνείδηση δεν μπορείς να το ονομάσεις, αφού δεν γνωρίζεις λογικά-ψυχικά την υπόσταση.
Ένα πιο απλό αλλά υπολογίσιμο παράδειγμα είναι το ανθρώπινο σώμα. Τα πάντα υπάρχουν ανα δυο-όπως δυο πόδια, δυο χέρια, δυο μάτια, δυο ρουθούνια, δυο αυτιά, δυο πνευμόνια, δυο νεφρά, δυο καρπούς δυο χείλια. Εκτός από ένα κεφάλι, μια καρδία, ένα συκώτι, ένα στομάχι, ένα ανδρικό ή γυναικείο όργανο... Όλα λειτουργούν ταυτόχρονα αλλά ζωτικότερης σημασίας είναι αυτά που έρχονται ανά ένα και όχι ανά δυο.
Με άλλα λόγια αυτά που μας προσφέρουν ζωή, ταυτόχρονα είναι η ωρολογιακή μας βόμβα. Όλα τα άλλα είναι το μέσο επιβίωσης και συνέχισης.
Πεπεισμένος πλέον από τα παραδείγματα αυτά... Μπορώ να πω πως η αλήθεια και το ψέμα είναι δυο έννοιες ίδιες. Γιατί κάθε αλήθεια πονάει όπως και κάθε ψέμα. Το αποτέλεσμα θα ναι πάντα το ίδιο.
Ποιος να ναι άραγε τόσο ευτυχής και αυθόρμητος και με κάνει εμένα να μιζεριάζω και να μακρηγορώ για το αυτονόητο;
σχόλια