Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα με μια παρέα φίλων. Ύφος χαλαρό, φαγητό λίγο κρασί και χαλαρή κουβέντα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν τα βλέμματα τους πάνω μου, μου έδιναν την αίσθηση της απορίας. Προς το τέλος της βραδιάς ήρθε και η επιβεβαίωση. Τάσο είσαι διαφορετικός.
Το επόμενο πρωί, ξύπνησα νωρίς, έκλεισα συνειδητά τα μάτια μου για να με φανταστώ πως φαίνομαι στους άλλους. Ένα κόκκινο ρόδο ήρθε μπροστά μου, ...λίγες στιγμές αμηχανίας, δεν είναι δυνατόν... εγώ είμαι Αρσενικό με Α κεφαλαίο..., δεν παίζει αυτό, προσπαθώ να φέρω κάτι διαφορετικό μπροστά μου. Ο νους παλεύει αλλά μάταια, το ρόδο αποφασιστικά εκεί !!!
Για στάσου, μήπως ένα μέρος μου είναι αυτό; Μήπως δεν είμαι πιο τρυφερός με την σύζυγό μου, με το παιδί μου, με τα αδέρφια μου; Μήπως δεν είμαι πιο 'θερμός' με το έτερο μου ήμισυ σαν το πορφυρό χρώμα του ρόδου; Τα αγκάθια του δεν βάζουν όρια προστασίας δικής μου αλλά και των δικών μου ανθρώπων; Ακόμα ακόμα, όταν ο αέρας είναι δυνατός και λυγίζει ή ταλαντεύει ένα λουλούδι, αυτό δεν επιστρέφει πάντα στο κέντρο του, κοιτώντας ευθεία προς τον ουρανό;
Αλήθεια, πόσο κοντά είναι αυτό που εικονοποιώ, με αυτά που σκέφτομαι στο μυαλό μου και νιώθω στην καρδιά μου. Και οι πεποιθήσεις, αυτές που θέλουν το αρσενικό να μην κλαίει, να μην είναι τρυφερός, να μην...., να μην..., που πάνε;
Να πάνε στο καλό, καλά ήταν όσο ήταν αλλά αυτό το καινούργιο, η ελευθερία που νιώθω μου ταιριάζει καλύτερα. Βίοι παράλληλοι μέχρι χθες, γίνανε ένα με την σύζυγο και σύντροφό μου, με τον γιό μου που με αγκάλιασε στα εννιά του χρόνια. Χαμένα χρόνια θα πεις, όχι χρόνια εκπαίδευσης θα πω.
Άλλη μια ήττα του εγώ, άλλος ένας θρίαμβος στην αναζήτηση του ΕΙΝΑΙ μου.
Κλείσε τα μάτια για να δεις...
