Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια διανύουμε ένα ατελείωτο barrage καρναβαλιού!
Αναλωνόμαστε ψάχνοντας να βρούμε πώς θα κερδίσουμε το παράσημο του πιο εντυπωσιακού άρματος. Αυτού που στο πέρασμά του θ' αποκομίσει τα περισσότερα χειροκροτήματα, τα δυνατότερα «μπράβο». Και στην προσπάθεια αυτή ξεχνάμε να δούμε το ανώμαλο οδόστρωμα στο οποίο βαδίζουμε, δήθεν ανυποψίαστοι μα τόσο κατά βάθος υποψιασμένοι...
Λικνιζόμαστε με χάρη πάνω στο κινούμενο βάθρο μας και νιώθουμε τόσο άνετα μέσα στις καρναβαλικές στολές μας. Οι μάσκες μας, αμετάβλητες φιγούρες στη ροή της πορείας μας, φοράνε την ίδια πάντα έκφραση μπροστά σε όλα τα τοπία. Άλλωστε αυτή είναι και η χρησιμότητά τους. Ν' αποτελούν πειστικότατο άλλοθι για την αδυναμία αυτού που κρύβεται ακριβώς πίσω τους..
Κι έτσι το άρμα μας κινείται ακάθεκτο, διασχίζοντας σωρούς από κομφετί και σερπαντίνες γεγονότων που μας προκαλούν να πετάξουμε επιτέλους τη μάσκα μας και να πάρουμε θέση. Αλλά εμείς εκεί! Ασφαλισμένοι στην αδράνεια της κινούμενης φυλακής μας, επιλέγουμε να παραμένουμε θεατές του αποκριάτικου χάους που εκτυλίσσεται γύρω μας. Ν' αγανακτούμε πίσω απ' τα πλαστικά χαμογελαστά προσωπεία μας και να νομίζουμε ότι όλο αυτό που τόσο ασφυκτικά μας περιβάλει, παραμένει ένας απλός χαρτοπόλεμος...
Μήπως τελικά η πομπή πλησιάζει στο τέλος κι εμείς περιμένουμε τον καρνάβαλο να βολευτεί οικειοθελώς στη φωτιά....;;
