Κάθομαι σε μια πλαστική καρέκλα στο σπίτι της γιαγιάς. Η γιαγιά μου είχε πολλές από δαύτες. Νομίζω είχε ανταλλάξει ένα παλιό γραμμόφωνο που είχε για να πάρει αυτές τις απαίσιες καρέκλες. Δεν μου αρέσουν αλλά τις έχω συνδυάσει τόσο πολύ με το σπίτι στο χωριό και με αυτή την ίδια.
Τώρα που λείπει η γιαγιά από το σπίτι κανείς δεν φροντίζει τις καρέκλες και τα λουλούδια στην αυλή έτσι, αναγκαζόμαστε να τα φροντίζουμε εμείς όποτε μπορούμε να πηγαίνουμε.
Όλο χάνω το δρόμο μου με αυτά που θέλω να γράψω. Τώρα, πάνω σε αυτή την άχαρη πλαστική καρέκλα.
Φοβάμαι τη γύμνια. Να ξερες μονάχα πόσο πολύ τη φοβάμαι. Δεν έχω πολλά να κρύψω. Ή καλύτερα όχι περισσότερα απ'όσα έχουν να κρύψουν οι άλλοι. Είμαι ένα κιτρινιασμένο χαρτί. Δεν γράφω και πολλά μέσα μου.
Μίζερη, αντικοινωνική, μοναχική, σιωπηλή, επαναστάτρια, μονίμως ερωτευμένη με τα πάντα γύρω μου. Συγκρατημένη αισιοδοξία, Ζηλιάρα, Προσκολλημένη στις ιδέες μου, Ευαίσθητη, Εύθικτη, Ανυπόμονη ίσως και λίγο ευγενική.
Άνθρωπος αδιάφορος με λίγα λόγια με σίγουρα πολλές ασήμαντες πτυχές που τις νομίζω για σοβαρές.
Θυμάμαι τη γιαγιά μου να κάθεται στην ίδια θέση με μένα. Καθόλου δεν της έμοιασα. Ούτε στην ζωηρότητα της ούτε στην κοινωνικότητα της. Εγώ μόλις στα είκοσι έφτασα στα δικά της εβδομήντα. Και παλεύω μέσα από νοσταλγίες και ξεφτισμένες καρέκλες να πάρω κάτι από τη μνήμη της.
Φοβάμαι τη γύμνια γιατί θα μπορέσουν να δουν την κενότητα μου. Και εγώ προσπαθώ να δείχνω το αντίθετο συνεχώς και με κάθε τρόπο. Προσπαθώ να δείχνω πολλά άλλα, πράγματα που δεν είμαι μα θα θελα να είμαι. Προσπαθώ άκαρπα. Φοβάμαι πως έτσι και δει κανείς τη ρηχότητα μου θα αποστραφεί και μήτε θα με κοιτάζει μήτε θα μου δώσει δεύτερη σημασία. Ξέχασα να προσθέσω πως είμαι και τρομερά εγωίστρια. Πως δεν ανέχομαι να βλέπω αποστροφή σε κανενός το βλέμμα και στη στάση. Δεν το θέλω, κάνω τα πάντα για να κρατήσω χαμόγελα στα χείλη τους. Ακόμα κι αν ξέρω πως είναι ψεύτικα, αυτοί δεν το ξέρουν και νομίζουν πως έχουν να κάνουν με άνθρωπο γεμάτο αρετές.
Μικροί άνθρωποι όλοι μας. Και πόσο πολύ φοβόμαστε τη γύμνια. Όλοι κρυβόμαστε όπως κάνω εγώ τώρα καθισμένη σε αυτή την καρέκλα που δεν μου αρέσει, περιμένοντας να φύγουν οι αντιπαθητικοί συγγενείς που ήρθαν να μας χαιρετίσουν τάχα με χαρά.
Μένω σε αυτή την καρέκλα που δεν μου αρέσει μάλλον επειδή έχω δεθεί μαζί της. Επειδή αυτή η καρέκλα με συνδέει με όλα αυτά που θα 'θελα να είμαι και δεν θα μπορέσω να είμαι. Μένω εδώ γιατί δεν έχω τη δύναμη να πάω κάπου καλύτερα. Γιατί φοβάμαι τη γύμνια μου. Γι αυτό.
