Δεν ειχε δει για χρονια τα ματια του,απο την πρωτη φορα που τα συναντησε στον πεζοδρομο ,ενα ψηλολιγνο αγορι με μακρια μαυρα μαλλια να χυνονται στους ωμους,διαφορετικο απο τα υπολοιπα αγορια της ηλικιας του.
Ειχε εκεινο το αναιδη βλεμμα που εγδυνε οποιον παγιδευαν τα ματια του,το ενιωσε και εκεινη εκεινα τα λεπτα που εκαναν τα μαγουλα της ροδαλα ,το χαμογελο του σαν υποσχεση εμοιαζε.
Η σκεψη του την ακολουθησε για μερες, αποζητουσε την εξαψη της στιγμης στα στενα δρομακια της πολης.
Τον συναντησε ξανα στο πιο ομορφο μερος του κοσμου,σε μια απεραντη λιμνοθαλασσα που φιλοξενουσε ροζ πουλια και στην διχοτομηση της εστεκαν σπιτια που σαν να περπατουσαν πανω στο νερο,γραφικα και ονειρικα την εκαναν να φανταζεται κιθαρες και παρεες με λουλουδια στα μαλλια. Πελαδες ετσι τα ονομαζαν τα σπιτια και τα συνοδευε το πιο ζωηρο ηλιοβασιλεμα που ειχαν δει ποτε ματια..
Ηταν εκει πανω σε μια ρετρο μηχανη θρασυς και ελευθερος εκανε κυκλους με τα χερια του,περασε απο μπροστα του επιτηδες και μολις διασταυρωθηκαν τα βλεμματα τους μικρες πυγολαμπιδες στολισαν το κενο αναμεσα στην ονειρωξη και την πραγματικοτητα.
Τον ερωτευτηκε, ερωτευθηκε τις μουσικες του και τα νιοβγαλτα ματια του στον κοσμο,τις βολτες τους και τις υποσχεσεις του.
Του ελεγε οταν μεγαλωσεις,θαρρεις και ειχαν καμμια σπουδαια διαφορα ηλικιας,εκμηδενιζοντας τον.
Τον εδιωχνε με καθε τροπο,κρατωντας τον ομως σφιχτα δεμενο στην σκεψη της.
Τον ηθελε,την τρελαινε ο τροπος που σκεφτοταν ,οι δειλες κινησεις του,οι ατελειωτες κασσετες με αφιερωσεις ,οι αγκαλιες τους και το τεντωμα των δαχτυλων για να τον.φτασει.
Δεν τον εφτανε πουθενα τελικα.
Την αγαπησε,το ενιωσε με ολη της την ψυχη και τον αφησε εκει με μια υποσχεση .
Οταν μεγαλωσεις του ελεγε και μεγαλωνε μεσα τους η αποσταση.
Μονο φιλοι ,ελεγε και τυχαια φιλια στα στενα.
Σημειωσε στιχους των στερεονοβα στο χερι του και τον αποχαιρετησε.
Δεν τον ειδε ξανα,μοναχα ρωτουσε για εκεινον ,ηταν οντως ξεχωριστος του το χε πει αλλωστε,θαυμασια πραγματα συνεβαιναν στην ζωη του,καταπιαστηκε με πολλα και η ομορφια ηταν διαχυτη σε καθε του κινηση,ελεγαν..
Το εφερνε συνεχεια στο νου της το αγορι που μεγαλωσε, την κιθαρα του και το βλεμμα που καθηλωνε. Του ψιθυριζε συγνωμμες στον αερα να φτασουν ως τα ματια του,εκει στο ηλιοβασιλεμα στους κυκλους των χεριων του να του αποδειξει πως η ζωη κυκλους κανει.
Eκεινο το απογευμα θα συνειδητοποιουσε πως στα ονειρα της ερχοταν το αγορι και την οδηγουσε μεσα της, την επαιρνε απο το χερι και την πηγαινε σε ολους εκεινους που περασαν απο την ζωη της,φιλους γνωστους,γονεις και εραστες , εστιαζοντας στα λογια που πληγωσαν τον καθενα ξεχωριστα.
Ετσι λοιπον καθε ημερα ξυπνουσε με αναπαντεχες ενοχες ,αναμοχλευοντας αναμνησεις και ψαχνωντας τους ανθρωπους που πληγωσε , χαριζε απλοχερα συγνωμμες ξεπλυμενες απο δακρυα. Καθε νυχτια αλλωστε η ιδια ιστορια,εκεινος, η ρετρο μηχανη του και η χωροχρονικη καθαρση.
Εφυγε ενα πρωινο του μαιου,με ενα αχνο χαμογελο στα χειλη , με τα λευκα της μαλλια λυτα να ερωτοτροπουν με τα συννεφα , χιλιαδες χερια την αποχαιρετουσαν ,ολοι ηταν εκει εστελναν μαγιατικα φιλια με δακρυα στα ματια..
Εφυγε στον υπνο της, σε ενα ραντεβου με το αγορι ,ηταν η ωρα να ζησουν οσα δεν καταφεραν επιγεια.
Υ.Γ
Καποτε συναντησα δυο ροζ φλαμενκο που σχηματιζαν μια καρδια, ειμαι σχεδον σιγουρη πως ηταν εκεινη με το αγορι..
σχόλια