Ξημέρωσε και η "επόμενη μέρα". Ξημέρωσε; 'H εγώ δεν μπορώ να δω φως γιατί είμαι μακριά; Και ψάχνω μες τα μάτια των φίλων και μες τις απορημένες κουβέντες τους και το μόνο που συναντώ είναι ένα μούδιασμα και μια σιωπή που βαραίνει.Τι φόβος είναι αυτός; Τι πληγώθηκε μέσα μας; Τι μας σάστισε έτσι;
Ένας άνθρωπος που είδε τη μάνα του να κλειδώνει το σπίτι τους και με μια εικόνα να τρέχουν στα περβόλια να κρυφτούν από τους βομβαρδισμούς, δεν φοβάται σίγουρα το φόρο ακινήτων. Και άμα έχεις συγγενή αγνοούμενο και αναρωτιόσουν αν θα έκανες μνημόσυνο ή γιορτή και τον έψαχνες με μια φωτογραφία ,σίγουρα δεν φοβάσαι να χάσεις το ταμείο προνοίας. Ούτε η ανεργία σε τρομάζει άμα ήξερες πως η γιαγιά γέννησε μες τον καταβλυσμό και όχι απλά μεγάλωσε 7 παιδιά αλλά τους σπούδασε κιόλας. Κι αν σαν παιδί περπάτησες χιλιόμετρα για να περάσεις στις ελεύθερες περιοχές και ένιωσες πως γλίτωσες, δεν φοβάσαι να σου πάρουν το Καγιέν,
κι ας πίστεψες για λίγο πως σου ήταν απαραίτητο.
(Κι αν ξεφύγαμε κάποια στιγμή, μας επανέφεραν τα γεγονότα.)
Και άμα σε ξύπνησαν κάποτε οι σειρήνες και το ανακοινωθέν Πολέμου, καμιά δήλωση δεν σε τρομάζει πια.
Αλήθεια όμως...τι είναι αυτός ο κόμπος στο λαιμό; Γιατί κάπου σκαλώσαμε; Τι δέθηκε μέσα μας; Τι πληγώθηκε και μας τσάκισε έτσι; Που σκόνταψε η αισιοδοξία μας;
Είναι που είναι η δεύτερη φορά. Για κάποιους κιόλας είναι η δεύτερη φορά απ την αρχή, εντελώς απ την αρχή. Κι άμα είναι για έναν, είναι για όλους μας. Είναι που δεν πρόλαβαν να ιαθούν τα πρότερα τραύματα μέσα μας και ήρθαν τα καινούργια σχεδόν πανομοιότυπα. Κτυπήσαμε σαν παιδιά σε παλιά πληγή και είναι διπλός ο πόνος. Και αυτή η επανάληψη πλήγωσε την ελπίδα, τσάκισε το κουράγιο μας, ξέφτισε το μαζί.
...απελπίστηκε ο κόσμος...
Με τόσα "Δεν Ξεχνώ" μεγάλωσε η γενιά μου Ιστορία,
τι επαναλαμβάνεσαι τόσο απροκάλυπτα πια;
Το μάθαμε το μάθημα!
Το μάθαμε;
Αιμορραγεί η πατρίδα μας και ίσως είναι η στιγμή που πρέπει να ελπίζουμε το ανέλπιστο. Δεν είναι καιρός ούτε για μιζέρια ούτε για συναισθηματικά παγώματα. Ίσως είναι η στιγμή που πρέπει να ξεχωρίσουμε τις δυο πληγές μέσα μας. Μπορεί το '74 να μοιάζει με το σήμερα σε πολλά, αλλά δεν θα προσθέσουμε τον ένα πόνο στον άλλο, θα χρησιμοποιήσουμε τη γνώση του τότε ως εργαλείο για το σήμερα.
Θα τα καταφέρουμε αν μείνουμε μονιασμένοι να συμπληρώνει ο ένας τις ανάγκες του άλλου. Και αυτό είναι εφικτό γιατί είμαστε λίγοι. Γιατί είμαστε τόσο λίγοι που γίναμε όλοι κουμπάροι μεταξύ μας!
Θα τα καταφέρουμε γιατί εμείς ακούσαμε τα αηδόνια στις Πλάτρες και κολυμπήσαμε στο περιγιάλι το κρυφό
και αγγίξαμε τα μάρμαρα στη Σαλαμίνα...
Θα τα καταφέρουμε γιατί είμαστε ζυμωμένοι
με το χώμα τούτης της γης και τα δάκρυα των πατέρων μας.
Δεν χωράει η απελπισία στις μέρες μας, ποτέ δεν χώρεσε.
σχόλια