Είσαι κυκλοθυμικός και παράξενος και μονόχνοτος και κλειστός χαρακτήρας. Και παραδέχομαι ότι αρέσεις γιατί τα ενδιαφέροντα σου, η μουσική σου και τα λόγια σου μιλάνε στην καρδιά μου ,και βυθίζομαι στα μαύρα μάτια σου κάθε φορά που με κοιτάς. Αλλά μια χάνεσαι, μια εξαφανίζεσαι, δεν μπορώ να σε εμπιστευτώ ,δεν μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου να σε ερωτευτεί γιατί θα με πληγώσεις και το ξέρω.
Και δεν μπορώ να καταλάβω τι νιώθω όταν είμαι μαζί σου. Δεν μου προσφέρεις ασφάλεια, δεν μου «χαϊδεύεις» τα αυτιά ,δεν μου δείχνεις τι νιώθεις και εσύ. Απλά με κοιτάς με τα μεγάλα μαύρα σου μάτια και έτσι μου τα δίνεις όλα ,με ένα μόνο βλέμμα.Ξέρεις,είναι Κυριακή ,είναι Απρίλης,θα έπρεπε να είμαι έξω και να απολαμβάνω την άνοιξη.Αντί γι'αυτό,είμαι μέσα και βυθίζομαι στις σκέψεις μου.Τι ζητώ εγώ από εσένα?
Όλα αυτά που κάνουν οι ερωτευμένοι ζητώ. Να ξυπνάς πριν από εμένα και να με κοιτάζεις καθώς κοιμάμαι, να παίρνουμε καφέ στο χέρι και να περπατάμε ανάμεσα στον κόσμο και να νιώθω μοναδική δίπλα σου, να γυρνάμε σε εκθέσεις βιβλίου και να σου διαβάζω ποιήματα του Λειβαδίτη και του Αναγνωστάκη, να μαγειρεύουμε μαζί και να πίνουμε κόκκινο κρασί από το χωριό, να πηγαίνουμε σινεμά τα απογεύματα και να μου κρατάς το χέρι απαλά μέσα στο σκοτάδι, και ύστερα να κάνουμε ατέλειωτες βραδινές βόλτες στην παραλία, να κοιτάμε τα αστέρια που προσπαθούν να λάμψουν πάνω από τα βιομηχανικά φώτα της Θεσσαλονίκης .Και αργά το βραδύ να γυρνάμε σπίτι ,να σε φιλώ σαν να μην υπάρχει αύριο, να αγγίζεις το δέρμα μου και να ηλεκτρίζομαι ολόκληρη, μετά να κοιμόμαστε και να σε βλέπω και στο όνειρο μου, ενώ κοιμάσαι μια ανάσα πιο δίπλα.
Δεν θα ναι τέλειες οι μέρες μας, και αυτό το ξέρω. Θα μαλώνουμε, θα γίνομαι κτητική, θα γίνεσαι απόμακρος, θα μιλάμε έντονα .Μα και όλα αυτά θα μας αφήσουν κάτι, εγώ θα μάθω να ζω σε μια σχέση χωρίς τη σιγουριά της ασφάλειας και του δεδομένου, πράγματα που χαρακτήριζαν τις σχέσεις μου μέχρι τώρα ,και εσύ θα μάθεις να ανοίγεσαι και να δίνεις πράγματα, θα ξεκλειδώσεις την καρδιά σου που κλείδωσες μόνος σου απο τον φόβο μη πληγωθείς ξανά,όπως πληγώθηκες κάποτε.
Και θα'ρθει ο χειμώνας,θα φοράμε γάντια,θα περπατάμε και θα κρατάμε τα χέρια μας σφιχτά το ένα μέσα στο άλλο,και θα χαμογελάμε, γιατί σε μια πόλη που οι άνθρωποι πνίγονται στη μοναξιά τους ή αναλώνονται σε εφήμερες σχέσεις, εμείς βρήκαμε ο ένας τον άλλον και είμαστε τυχεροί γι' αυτό .Και θα ευχαριστούμε όποιον θεό πιστεύουμε που μπήκε ο ένας στο δρόμο του άλλου.
Παρ'όλα αυτά ,φοβάμαι να αφήσω τον εαυτό μου να σε ερωτευτεί.Αν και μπορεί να το έχει κάνει ήδη και απλά να μη το παραδέχομαι.
σχόλια