Τις προάλλες βγήκα μ' ένα παλιό μου αγόρι - τραβήξαμε κατά την παραλία. Μιλήσαμε για όσα μιλάμε συνήθως, όταν βρισκόμαστε δηλαδή, αραιά και πού. Σε μια στιγμή είπαμε την ίδια φράση σχεδόν ταυτόχρονα. Παρατηρούσα τα γένια του, τα χείλια του και το χαμόγελό του. Του έδωσα δυο φιλιά στο μάγουλο και ήθελε κι άλλο ένα. Όταν έφυγε, ένιωθα πως είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου - πως θα μπορούσα να τον ερωτευτώ ξανά και ξανά. Πως αυτή η επικοινωνία που δημιουργήσαμε μεταξύ μας κάποτε δεν είχε χαθεί - και ούτε επρόκειτο.
Τις προάλλες η φίλη μου συγκινήθηκε βλέποντας ένα παλιό της αγόρι στη σκηνή. Είχαμε πάει να τον δούμε σε μια συναυλία. Γύρισα και την είδα δακρυσμένη με ένα χαρτομάντηλο στο χέρι. Δε σταμάτησε να τον βγάζει φωτογραφίες - ξανά και ξανά. Μου είπε πόσο γλυκός είναι, η κίνησή του και η φωνή του και πόσο του ταίριαζε αυτό το χρώμα. Βγαίνοντας για άλλη μια φορά αναρωτιόταν αν έκανε καλά που είχε χωρίσει, μήπως ήταν ο ιδανικός για εκείνη.
Χαμογελώντας στα παιχνίδια του υποσυνείδητου, σκέφτομαι πόσο μερικές φορές μας ξεγελούν τα συναισθήματά μας. Πόσο αυτό που νιώθουμε τώρα και είναι τόσο δυνατό, μπορεί να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα απομεινάρι του κάποτε. Είναι ο ζωντανός έρωτας που μας κάνει να θαυμάζουμε και να αναπολούμε τους ανθρώπους μας ή η ανάμνησή του; Σκέφτομαι αν εκείνο το αγόρι με το ήρεμο χαμόγελο και τη λεπτή φωνή θα το ερωτευόμουν αν το γνώριζα σήμερα- τώρα. Ή αν ό,τι αγαπάω σε αυτό είναι αυτό που ήμουν κι αυτό που ήταν όταν τον ερωτεύτηκα. Κι αν το αγόρι της φίλης μου θα ξεχώριζε το ίδιο στη σκηνή αν δεν ήταν η πρώτη της αληθινή και ολοκληρωμένη αγάπη. Ίσως να μην τον πρόσεχε καν ανάμεσα στα υπόλοιπα παιδιά της χορωδίας.
Πόσο απ'αυτό που νιώθουμε είναι τωρινό, πόσο παλιό; Και μήπως και το παλιό, τελικά, αφού κατάφερε να μείνει ζωντανό μέσα μας, είναι εξίσου σημαντικό με το φρέσκο συναίσθημα. Αποφασίζουμε να φύγουμε από σχέσεις όπου τα συναισθήματα είναι τόσο δυνατά που μας πονάνε. Και μετά από χρόνια τα βρίσκουμε ξανά εκεί - τα ίδια συναισθήματα, το ίδιο δυνατά, να μην έχουν ξεκουνήσει καθόλου. Και ίσως ακόμα να μας προ(σ)καλούν να γυρίσουμε σ'αυτό που εγκαταλείψαμε.
Η άνοιξη ξυπνάει τις ορμές και μαζί τις αναμνήσεις - ό,τι κοιμάται κάτω απ'το δέρμα μας καλά κρυμμένο. Και μαζί του το συναίσθημα που κάποτε ποτίσαμε με αναισθητικό.
σχόλια