Ο αιώνιος Τζούλιο – για μισό αιώνα ο Τζούλιο Αντρεότι υπήρξε πρότυπο μακροζωίας σε μια Ιταλία που κυλούσε από πολιτική κρίση σε πολιτική κρίση.
Επτά φορές πρωθυπουργός μεταξύ 1972 και 1992, ο Αντρεότι διετέλεσε επίσης υπουργός Εξωτερικών έξι φορές. Είχε ρόλο σχεδόν σε κάθε μεταπολεμική κυβέρνηση σε μια πεντηκονταετία, κατά τη διάρκεια της οποίας η ιταλική οικονομία εκτοξεύθηκε.
Ο χριστιανοδημοκράτης Αντρεότι ήταν ένας αφοσιωμένος ρωμαιοκαθολικός. Πήγαινε στην εκκλησία κάθε μέρα και είχε στενές σχέσεις με τέσσερις ποντίφικες. Συμπεριλαμβανομένου του Πάπα Ιωάννη-Παύλου του Δεύτερου.
Ο Ιταλός πρόεδρος Φραντσέσκο Κόσιγκα τον όρισε ισόβιο γερουσιαστή το 1991. Όμως όσοι τον επικρίνουν υποστηρίζουν πως μεγαλούργησε στην επιβίωση και το συμβιβασμό, ακόμη και μέσω παρασκηνιακών συμφωνιών.
Από την πολιτική αποσύρθηκε το 1992 μετά την εκλογική αποτυχία των χριστιανοδημοκρατών.
Το 1992, όμως, η φήμη του αμαυρώθηκε από μομφές για δεσμούς με τη μαφία. Πληροφοριοδότες τον θέλουν να έχει το προσωνύμιο «θείος Τζούλιο» και να κάνει χάρες στο οργανωμένο έγκλημα με αντάλλαγμα ψήφους. Ο ίδιος αρνείται κάθε κατηγορία.
«Αν αυτοί οι πληροφοριοδότες λένε ότι με είδαν με αφεντικά της μαφίας, ακόμη και τον Σαλβατόρε Ρίνα, τότε δεν είναι απλά φήμη, είναι αποκύημα φαντασίας».
Ο Αντρεότι εργάστηκε σκληρά για να αποκαταστήσει τη φήμη του. Ωστόσο το εφετείο ανέτρεψε προηγούμενη αθώωσή του, κρίνοντάς τον ένοχο για το φόνο το 1979 ενός ρεπόρτερ.
Καταδικάστηκε σε 24 χρόνια κάθειρξη, όμως το ανώτατο δικαστήριο τον απάλλαξε το 2003.
Ένα χρόνο μετά, στην τρίτη και τελευταία ακροαματική διαδικασία, απαλλάχθηκε εν μέρει για τη συνεργασία με τη μαφία. Κρίθηκε πως είχε μεν φιλικούς δεσμούς με το οργανωμένο έγκλημα πριν το 1980, αλλά όχι μετά, δηλαδή ήταν πολύ αργά για να έρθει η υπόθεση στο δικαστήριο.
Πηγή: Euronews
σχόλια