Κάνει λίγο ψύχρα απόψε; φυσάει λίγο, σ΄ ένα καλοκαίρι που δε λέει να αποφασίσει αν θ΄αρχίσει.
Μου θυμίζει λίγο μικρό παιδί που κοντοστέκεται, γυρνάει λίγο και με την άκρη του ματιού του ψάχνει τη μάνα του, να του δώσει ένα νεύμα για να προχωρήσει. Το καλοκαιράκι, άραγε, τι να περιμένει;
Είναι σχεδόν σαν να θυμήθηκε κάτι, ξέρεις: είτε λυτρωτικό, είτε μοιραίο ' έτσι απλά. Κι έπειτα..
Έχει ψύχρα εκεί; Φυσάει;
Μας ενώνει κάτι αυτή τη στιγμή; Κάτι παραπάνω; Πάντα θα 'ναι κάτι παραπάνω, νομίζω. Όχι, το πιστεύω, το ξέρω!
Ξέρεις, ακόμα κοιμάμαι με τον ήλιο αγκαλιά...
Έχω κρατήσει μια ανάσα; κι έχω χωρέσει μέσα της στιγμές, ανθρώπους, μέσα μου και ανάμεσα τους είναι τα πάντα , ότι έχτισα και ότι γκρέμισα. Τι να χωρέσει μια ανάσα, ακόμη κι άλλα, σαν σύννεφο, σαν την πυκνή ομίχλη.
Έχει ομίχλη εκεί;
Μήπως φαίνομαι και ΄γω αχνά, ίσα-ίσα, πίσω απ΄την ομίχλη;
Οι βόλτες της ζωής μας, μεγάλες. Σαν ν΄ απλώνεται ο δρόμος και να μεγαλώνει όσο τον διαβαίνουμε κι όλα να γίνονται μονάχα δρόμος και τα γέλια μας να υψώνονται μαζί!
Κι αν κάτι μας φοβίσει στο μακρύ μας ταξίδι, να κρατάμε τα χέρια σφιχτά κι ας μην είμαστε στα γνώριμα και στ΄ασφαλή, να συνεχίζουμε να περπατάμε. Πότε χώρια, πάντα μαζί, κι όταν το βήμα λιγοστέψει να σε τραβάει το γνώριμο χέρι, το αγαπημένο. Να σου δίνει κουράγιο.
Δεν ξέρω τι θα μάθουμε, αν θα μάθουμε, τι θα θυμόμαστε και τι θα ξεχάσουμε.
Ξέρω πως σ΄αγαπώ.
Ξέρω πως μια ανάσα δεν χωρά τίποτα
Ξέρω πως σε μια ανάσα τα κρατώ όλα.
Ξέρω πως θα είμαι εκεί. Με το χέρια σφιχτά. Με το δρόμο να ανοίγεται μπροστά.
σχόλια