Μία άνοιξη κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '90,σε ένα ξενοδοχείο λίγο έξω από την Πάτρα.Είναι από εκείνα τα ξενοδοχεία που χτίστηκαν την εποχή του '60-70,από αυτά που βλέπουμε στις ελληνικές ταινίες της εποχής,με μόνο αρνητικό σημείο τους,ότι από τότε ελάχιστες είναι οι αλλαγές που έχουν επέλθει-είτε εσωτερικά-είτε εξωτερικά.Είναι από τα ξενοδοχεία που τα βλέπεις και αναρωτιέσαι πώς συντηρούνται ακόμα και πώς επιβιώνουν οι ιδιοκτήτες τους."Μάλλον με περαστικούς ή με αυτούς που ψάχνουν απλά ένα φθηνό κατάλυμα" μου έρχεται κατευθείαν η απάντηση.
Οι ξεφλουδισμένοι τοίχοι,ο παραμελημένος κήπος και η βρώμικη άδεια πισίνα συνθέτουν ένα εξωτερικό σκηνικό μιζέριας και εγκατάλειψης.Τα πράγματα στο εσωτερικό του ξενοδοχείου ίδια και απαράλλαχτα με την εξωτερική εικόνα.Φθηνά κρεβάτια,ξεπερασμένη διακόσμηση,παλιά,φθαρμένα και σκληρά στην αφή κλινοσκεπάσματα.
Αφού λοιπόν έχουμε φτάσει στη ρεσεψιόν για τις απαραίτητες διαδικασίες και την επιλογή δωματίων,ανεβαίνουμε την κυκλική ξύλινη σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο και στο δωμάτιο μας. Μετά την επιλογή κρεβατιού και τη σχετική τακτοποίηση,αποφασίζουμε οι 3 μας να κάνουμε μια βόλτα και να γνωρίσουμε τους χώρους που θα μας φιλοξενήσουν το επόμενο τριήμερο.Αφού περιφερόμαστε λίγη ώρα στους διαδρόμους,ξαφνικά ο ένας φίλος μου χτυπάει την πόρτα ενός δωματίου και την ίδια στιγμή και οι 2 κάνουν μεταβολή και αρχίζουν να τρέχουν.Μέχρι να προλάβω να ρωτήσω τί γίνεται έχουν εξαφανιστεί και οι δύο από προσώπου γης,ενώ εγώ παράλληλα έχω παραμείνει καρφωμένος στο πάνω στη μαλακή μοκέτα του διαδρόμου,μη μπορώντας να κάνω το οτιδήποτε,σαστισμένος από την γρήγορη απόφαση των φίλων μου να παίξουμε το γνωστό παιχνίδι "Χτυπάω την πόρτα αγνώστων και εξαφανίζομαι" (όπως έμαθα αργότερα)!
Παρόλο αυτά,μετά από λίγα δευτερόλεπτα ανοίγει η πόρτα και βγαίνουν έξω δύο κοπέλες που για πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου.Αφού με κοίταξαν 1-2 δευτερόλεπτα με απορία μιας και δεν γνωριζόμασταν,μου έκαναν τη λογική ερώτηση τι θέλω. Κάτι προσπάθησα να πω εκείνη την ώρα, που τελικά δεν ξέρω καν αν έβγαλαν κάποιο νόημα από τα λεγόμενα μου,τόσο μπερδεμένα που τα έλεγα!Και αυτό γιατί το επόμενο δευτερόλεπτο άρχισα να παρατηρώ τις κοπέλες που είχα απέναντι μου.
Η μία ήταν καστανόξανθη με σπαστό μαλλί-σχεδόν μπούκλες-,με πράσινα μάτια,κανονικού ύψους και με φωνή κάπως αυστηρή.Σου έδινε την εντύπωση ενός ατόμου μάλλον νευρικού.Συνεχίζοντας στη διπλανή της το βλέμμα μου στάθηκε.Ήταν ξανθιά,καστανομάτα,με ένα από τα πιο γλυκά πρόσωπα που είχα δει μέχρι στιγμής,αλλά πιο δυνατό από την εικόνα της,ήταν το συναίσθημα που μου έβγαλε εκείνη τη στιγμή.Ένα συναίσθημα τόσο δυνατό που με αναστάτωσε μέσα σε δευτερόλεπτα!Λίγο κλισέ μάλλον αλλά ο χρόνος πρέπει να σταμάτησε για μένα για 1-2 λεπτά!Απλά δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της!Ένιωθα σαν να είχα μεταφερθεί σε μια άλλη διάσταση,μια διάσταση όπου υπήρχαμε μόνο εγώ και αυτή εκεί,ενώ παράλληλα μια απαλή μουσική ακουγόταν απο τα ηχεία του ξενοδοχείου κάνοντας το σκηνικό μάλλον πιο ιδεατό από αυτό που ήταν στην πραγματικότητα.
Έχοντας φύγει-μάλλον-νευριασμένη η φίλη της (αφού δεν έπαιρνε απάντηση από εμένα για το τι κάνω εκεί),έχουμε μείνει οι 2 μας,απέναντι ο ένας από τον άλλο,να κοιταζόμαστε με έναν τρόπο λες και προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλον με μία μόνο ματιά.Στεκόμαστε στη μέση του διαδρόμου χωρίς να μιλάμε,μόνο να κοιταζόμαστε στα μάτια,σαν να ξέρουμε και οι 2 ότι νιώθουμε το ίδιο πράγμα,αλλά χωρίς να μπορεί να βγει η φωνή από μέσα μας.Ένα συναίσθημα ευτυχίας χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις από πού έρχεται και πώς προέκυψε.Και τότε ξαφνικά χωρίς να ειπωθεί τίποτα,κάνουμε ταυτόχρονα μεταβολή και οι 2 και φεύγουμε.Αυτή για το δωμάτιο της και εγώ για το δικό μου.Για να συνεχιστεί αυτό που ξεκίνησε από το διάδρομο του ξενοδοχείου,έπρεπε να ειπωθεί το σύνθημα στο τηλέφωνο.Ένα σύνθημα που δεν θυμάμαι αν το είπα ποτέ τελικά...
σχόλια