Μια μητέρα μπορεί να ξέρει αν το παιδί είναι δικό της.
Δεν είναι πολύ δύσκολο να ισχυριστείς πως σου ανήκει κάτι που εμπεριέχεις, αν και στις μέρες μας, με τις εξελίξεις στον χώρο της ιατρικής, ούτε για αυτό μπορεί κανείς να μιλήσει με βεβαιότητα.
Εφόσον κάτι είναι δικό σου, μάλλον το αγαπάς. Κανείς δεν σιχαίνεται το σάλιο του, τον ιδρώτα του (ας μην επεκταθώ γιατί θα το πάω σε πολύ πιο ζοφερά παράγωγα), απλά και μόνο επειδή βγαίνουν από το σώμα του.
Ο πατέρας, όπως πάντα, έτσι και σήμερα, δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το αν υπήρξε ο φυσικός αυτουργός ή μεγαλώνει το «στιγμιαίο λάθος» μιας συνουσίας από την οποία απουσίαζε. Από εκείνη τη μακρινή εποχή ξεκινά η λατρεία των αντρών για το μόριό τους. Ήταν το μόνο πράγμα που αγαπούσαν διότι ήταν το μόνο που ήταν σίγουρα δικό τους.
Ευνοούσε βέβαια και η θέση του, εντός εκτός και επί τα αυτά. Δικό του αλλά ψιλο-αυτόνομο και με χαριτωμένες αντιδράσεις. Ένα μωρό φτιαγμένο για άντρες. Ό,τι καλύτερο μετά τον ελβετικό σουγιά και την πίτσα με φιλετάκια δεινοσαύρου.
Τεστ DNA, δεν υπήρχε παλιά, νομίζω πως ανακαλύφτηκε για να γίνει ρόμπα ο τροβαδούρος Πασχάλης και μόνο.
Οι αρχαίοι, που λέτε, πατέρες θα ήθελαν να είναι σίγουροι ως προς την συμμετοχή τους στη δημιουργία, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να μην επενδύουν χρόνο και πόρους για να φροντίσουν την γονιδιακή προέκταση ενός άλλου άντρα. Αν το μωρό δεν είχε τα δικά τους υπέροχα γονίδια αλλά του Φανούρη, δεν μπορεί παρά να είναι απαίσιο.
Γιατί αν δεν σε απασχολεί μην μεγαλώσεις το παιδί που έχει τα γονίδια ενός άλλου, για ποιόν λόγο να τραγουδάς με δάκρυα στα μάτια «τίνος είναι ρε γυναίκα το παιδί», σε κάθε μπαρ και κωλάδικο πίνοντας Famous Grouse και να μην δεχτείς το βρέφος σαν δώρο για το οποίο δεν προσπάθησες καν;
Οι άντρες θα ήταν σεξ, διεκδίκηση αρχηγίας, φαγητό, end of story, αν δεν υπήρχαν τα αδέλφια τους.
Τα αδέλφια, από πολύ νωρίς, μπορούν να διακρίνουν τον φυσικό δεσμό που τα συνδέει. Έτσι, μέσω της συγγενικής αναγνώρισης μπορούν να αποκτήσουν την ικανότητα να αγαπούν κάποιον πέρα από την μαμά, ικανότητα που προϊούσης της εξέλιξης έμαθαν να διατηρούν και μεγαλώνοντας.
Εγώ είμαι της μαμάς.
Αυτός είναι της μαμάς.
Άρα, εγώ και αυτός καλό πράγμα.
Φιλάκια και αγαπούλες, όπως με μαμά.
Αν και εγώ είμαι πιο καλό παιδί, χι, χι, χι!
Οι σχέσεις μεταξύ αδελφών, που μεγαλώνοντας γίνονταν σχέσεις μεταξύ θείων και ανιψιών, ξαδελφών και ούτω καθεξής επέτρεψαν στους άντρες να καταλάβουν τι σόι πράγμα είναι η ρημάδα η αγάπη.
Αν τα αδέρφια δεν μοιράζονταν το αίσθημα της αγάπης, η κοινωνία δεν θα γινόταν ποτέ τόσο «ανθρώπινη και αγαπησιάρα» και η μόνη σχέση στοργής θα ήταν αυτή ανάμεσα στη μαμά και το παιδί, τον άντρα και το μόριό του.
Θα ήμασταν όλοι μπάσταρδοι μπούληδες και τσουτσουνολάτρες!
σχόλια