Μα κι αν δεν ζώ με δυο χέρια και δυο πόδια,με ένα κεφάλι και ένα στόμα να μιλώ,θα γίνω η γάτα στο περβάζι της κυρα-Μαρίας ή το σπουργίτι στο κλουβί που έχει η Άννα στο δωμάτιό της.Ίσως πάλι να γίνω η γαρδένια που τρελαίνεται να μυρίζει η μάνα μου ή και ο σκύλος του κυρ Μιχάλη του τυφλού που τον βοηθάει να περάσει τους δρόμους της πόλης.Ο σκύλος…ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου.Αυτά που αναζητάμε στον διπλανό μας,μόνο το τετράποδο κατέχει.
”Χούς εις χούν”,λένε.Κι αν αυτό το αστείο που μας έβαλαν να παίζουμε και το ονόμασαν ζωή είναι μια γραμμή που ξεκινάει στο μηδέν και τελειώνει πάλι εκεί,τι αντέχεις να κάνεις εσύ για να κατακτήσεις το oscar καλύτερου πρωταγωνιστή?Αυτόν τον δρόμο ή θα τον περπατήσεις ευθεία και το βλέμμα σου δεν θα λοξοδρομήσει ούτε λεπτό ή σε κάθε σοκάκι που θα συναντάς θα μπαίνεις μέσα έτσι για να δεις τί έχει να σου προσφέρει.
Μια μέρα η δασκάλα μας είπε:ο Ηρακλής,εκείνος ο τουμπανιάρης ο γιός του Δία και της Αλκμήνης,καθισμένος σε κάποιο σταυροδρόμι, είδε να περνούν από μπροστά του δύο πανέμορφες κοπέλες. Η μια του έδειξε έναν εύκολο δρόμο, φαρδύ και ίσιο, που αν τον ακολουθούσε, θα χαιρόταν τη ζωή, αλλά θα έκανε ένα σωρό κακές πράξεις που θα τον καταδίκαζαν στην κρίση των ανθρώπων. Αυτή ήταν η Κακία. Η άλλη κόρη, η Αρετή, του έδειξε ένα δύσκολο δρόμο, γεμάτο κοφτερές πέτρες και αγκάθια, στενό και δύσβατο, που θα τον βάδιζε δύσκολα, αλλά θα κέρδιζε στο τέλος του την αναγνώριση από τους συνανθρώπους του.Σ’ένα παράλληλο σύμπαν,ο Ηρακλής θα συναντούσε την Αρετή και την Κακία σε κάποιο club της Παραλιακής και θα περνούσαν το βράδυ πίνοντας mojito και χορέυοντας ξέσαλα.Στο τέλος θα χαριεντίζοταν και με τις δυο και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Η ζωή είναι εμπειρίες.Άλλες ξεκινούν με χαρά και τελειώνουν με Καρρά,άλλες περιορίζονται μόνο στη χαρά και άλλες αποτελειώνουν την υπομονή σου,σου κόβουν τα πόδια και φτάνουν τον πόνο στο μεδούλι.That’s life buddy!Δέξου την and keep going!Μπορείς?Ζησ’την!Δεν μπορείς?Γίνε πιο γρήγορα η γάτα στο περβάζι της κυρα Μαρίας.Αλλά θυμήσου πως μπορεί η ζωή να ξεκινάει με οργασμό και να τελειώνει με μια αναπνοή,αλλά είναι στο χέρι σου να την ξεκινήσεις με μια αναπνοή και να την τελειώσεις με έναν οργασμό.Δεν ξέρω πώς είναι η απέναντι όχθη σαν την διαβείς,μα είναι θαυμάσιο πιστεύω να την περπατήσεις γεμάτος,να λές τα δοκίμασα όλα,τα χάρηκα,τα μίσησα,ελευθερώθηκα και σκλαβώθηκα,ας πάμε τώρα να δόυμε τί κρύβεται πίσω απ’την άλλη κουρτίνα.Παίρνεις τον εαυτό σου απ’το χέρι,αυτόν που εσύ έφτιαξες,γεμίζεις τη βαλίτσα σου με στιγμές και κάνεις πράξη εκείνο το τραγούδι του Χατζή”Οταν κοιτάς από ψηλά,μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά…”
@to grandpa@
σχόλια