Ξέρεις, εγώ δεν ήθελα ποτέ μου να γίνω το επίκεντρο. Στο σχολείο πάντοτε καθόμουν στο τελευταίο θρανίο κι από'κει μπορούσα να τους βλέπω όλους χωρίς να με βλέπουν. Δεν ήθελα να με βλέπουν. Ήθελα να με νιώθουν.
Δεν ήθελα ποτέ μου να μάθω πως είναι να ζεις με μέρες μισές, χαμένες, μέρες που βλέπεις το σώμα σου να μην ακολουθεί και το μυαλό σου να σαλεύει. Μέρες που ξημερώνει και νυχτώνει με την ίδια πικρή γεύση στο στόμα από τα χάπια και την ίδια αγωνία στην ψυχή. Αύριο; Πώς θα ξυπνήσω αύριο; Θα μπορώ να μιλήσω; Να σκεφτώ; Να ζήσω; Στην αρχή το πήρα γι'αστείο, είπα θα το νικήσω, είπα δε θα σου περάσει, θα περάσει, έτσι είπα, μα πάει καιρός, τόσος καιρός που ζω μαζί του και χάνω μέρες, ώρες, στιγμές, τη ζωή μου.
Στιγμές. Ό,τι αξίζει περισσότερο.
Στιγμές.
Τις στιγμές μου.
Και να σε καλούν οι φίλοι και οι γνωστοί παντού κι εσύ να λες «ξέρεις, αυτήν την εποχή δεν είμαι και τόσο καλά...» κι αυτή η εποχή να κρατάει χρόνια, τόσο που να χάνεις την αίσθηση του χρόνου γιατί οι μέρες δεν διαφέρουν όταν είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κοιτάς ένα ταβάνι, το ίδιο ταβάνι του δωματίου σου ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις τα διαφορετικά ταβάνια των δωματίων στο νοσοκομείο.
Και να γίνονται οι γιατροί οι καλύτεροι σου φίλοι και οι νοσοκόμες που σου κάνουν τις ενέσεις και σου ρουφάνε το αίμα κάθε τόσο «επειδή πρέπει...» Και να’χεις συνηθίσει τις μελανιές στις φλέβες σου όπως τη μελανιά στην καρδιά σου.
Και να σε κοιτάνε οι γέροι στα νοσοκομεία και να κουνάνε το κεφάλι λυπημένα «νέο παιδί, κοίτα, τι κρίμα...»
Ναι, τι κρίμα.
Τι κρίμα που εσύ που μπορείς, δεν ζεις.
Τι κρίμα που εσύ που μπορείς, είσαι μίζερος.
Τι κρίμα που εσύ που μπορείς, δεν εκτιμάς το ότι μπορείς.
Ναι, είναι κρίμα που έγινα ήρωας, αλλά τι να κάνεις, η ζωή δεν στα φέρνει πάντα όπως τα θες.
Συχνά κρύβομαι πίσω απ'το γέλιο μου.
Συχνά χαμογελάω για να με ξεγελώ.
Η καλή ψυχολογία κάνει θαύματα, το ξέρω, δεν θ'αλλάξω, θα χαμογελάω, θα παλεύω, θα νικάω, κάθε μέρα, κάθε λεπτό, θα κερδίζω τις στιγμές μου, έστω δύσκολα, μόνο μη με πιστεύεις όταν σου λέω «όλα καλά», ποτέ δεν είναι όλα καλά, για κανέναν, μα για κάποιους περισσότερο.
Ξέρεις, δεν ήθελα να είμαι ήρωας.
Δεν ήθελα να ζω γενναία.
Ήθελα απλά να ΖΩ.
Καληνύχτα.
σχόλια