Γενικά καλησπέρα σας,
Λίγο η ζέστη που δεν σε αφήνει να βγεις από το σπίτι, λίγο ότι όλοι είναι εκτός Αθηνών κι εγώ κάθομαι και παίζω με την ηλεκτρική μυγοσκοτώστρα ε να που είπα να γράψω κι εγώ.
Ψυχοθεραπεία προσπάθησα να το ονομάσω. Αυτό που κάνω τον τελευταίο καιρό. Σπίτι, σπίτι, δουλειές και πράγματα για τον εαυτό μου. Τώρα θα μου πείτε, τι το ιδιαίτερο έχει αυτό? Όταν καταλαβαίνεις πως τείνεις να γίνεις αντικοινωνικός και ράθυμος, ε του κοτσάρεις την ταμπέλα «I need some space αυτόν τον Ιούλιο» και ξεμπερδεύεις. Το πρόβλημα είναι, μήπως χρειαζόταν η αντίθετη ψυχοθεραπεία? Μήπως αντί να κλειστείς σπίτι πρέπει να βγεις έξω και να ξεχάσεις τη διεύθυνσή σου? Ή μήπως όχι?... Να αυτά τα ερωτηματικά δεν σε αφήνουν σε ησυχία και στην τελική δεν καταλαβαίνεις αν έπραξες σωστά.
Για στάσου όμως ρε φίλε, σαν να σε παράτησε η καλύτερη γκόμενα κάνεις. Τι παίζει εδώ πέρα?
Θα σου απαντήσω. Όταν μετά από 12 χρόνια σχολείου, έρχεται η επανάστασή σου, η ανεξαρτητοποίηση που περίμενες πάντα, τα φοιτητικά χρόνια, τα ξενύχτια, οι γκόμενες, οι φίλοι, τα πάρτυ και και και .αλλά εσύ συνειδητοποιείς πως είσαι εγκλωβισμένος σε μια φούσκα και γυρίζεις γύρω γύρω, ε τότε πες μου, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ? Όταν αυτή η πυρκαγιά που περίμενες να δεις, είναι απλά ένα σπίρτο, όταν νιώθεις μια ανεξήγητη πίεση από παντού και όταν βλέπεις πως δεν είσαι ο μόνος?
Η αλήθεια είναι ότι είναι κουραστικό να γκρινιάζεις γι αυτά που δεν έχεις, να κάνεις λες και δεν έχεις τίποτα -σκέψου το σοφό γνωμικό του μπαμπά «τα παιδάκια στην Αφρική τι να πούνε»- και να είσαι ο γέρος της παρέας. Από την άλλη αισθάνεσαι σαν να είσαι ένα ταριχευμένο κουφάρι ιπποπόταμου που πλατσουρίζει στα νερά. άρα η λύση είναι να βγεις από τη λίμνη, να πάρεις την παρέα σου, να βρεις και μια ωραία ιπποποταμίνα και arrivederci!
Βέβαια είναι γνωστό πως ο άνθρωπος τα κάνει αυτά πολύ πιο δύσκολα απ' ότι ο ιπποπόταμος. Γι αυτό λοιπόν μαζευόμαστε όλοι εμείς οι μίζεροι σε διάφορα Blogs, online περιοδικά κλπ και κλαίμε τη μοίρα μας, προσπαθώντας να αναγάγουμε την μοναξιά σε στάση ζωής, την απογοήτευση σε χτύπημα της αναπόφευκτης μοίρας και την γκρίνια στο φιλί της ζωής. Άρθρα, σχόλια, βίντεο μιλάνε πια για αυτή τη στάση στην αίθουσα αναμονής προκειμένου να αποκτήσει η ζωή πάλι ενδιαφέρον. Ναι ναι, γιατί σύμφωνα με εμάς που έχουμε μονίμως ανάδρομο Ερμή, που ζούμε συνεχώς μια ερωτική απογοήτευση, μια απόλυση, μια αποτυχία στην εξεταστική πρέπει να το μάθει ο κόσμος, να μας ακούσει μπας και νιώσουμε καλύτερα. Αλλά δεν.
Ως μέλος του παραπάνω είδους των 2010's hippo-γκρινies σας προτείνω το εξής αγαπητοί ομοειδείς φίλοι και φίλες: ας αφήσουμε το κωλολαπτοπ στην άκρη και ας βγούμε έξω να γνωρίσουμε κόσμο! Δεν δαγκώνουν αν δεν τους δαγκώσουμε κι εμείς. Και το λάπτοπ ας το ανοίξουμε για να ακούσουμε μουσική, να διαβάσουμε ωραία άρθρα και να δούμε ταινίες. Εσύ φιλαράκο, εσύ που έχεις χτυπηθεί ψυχολογικά από όλα τα κακά της μοίρας ναι, σήκω σιγά σιγά, βάλε τα καλά σου και βγες έξω. Περπάτα, μπες σε μαγαζιά, μίλα με κόσμο, φάε, πιες, τρέξε, τόλμα, κολύμπα, πέτα μακριά, ΖΗΣΕ!!!
Λοιπόν, βάζω τα καλά μου και φεύγω. Σας περιμένω . ;)
σχόλια